Mantis Part #15

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Mantis Part #15</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Mantis Part #15</b><p>Δημιουργός: DoSMaN, <i>Δημήτρης</i><p><i> Η αναμενόμενη συνέχεια...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Το πρώτο βήμα του τελευταίου σκέλους του σχεδίου του, ήταν να εντατικοποιήσει τους τσαμπουκάδες του και τον ψυχολογικό του πόλεμο. Και εν μέρη τα είχε καταφέρει.<br />
Την Τζέσικα την λάτρευα. Δε μπορούσα να τον αφήνω να μιλάει έτσι για εκείνη. Κάθε φορά που τον έβλεπα μαζί της, με έπιανε ένα τρέμουλο και επιθυμία να πλακωθώ μαζί του.<br />
Μια μέρα στο σχολείο, τρεις ώρες πριν σχολάσουμε ψιθυρίζονταν μεταξύ των μαθητών ότι κάποιος, άνοιξε το ντουλαπάκι του Kith και του πήρε μια φωτογραφία που ήταν με την Τζέσικα καθώς επίσης και ένα μενταγιόν που του είχε κάνει δώρο εκείνη. Φυσικά κάποιοι μαθητές κοιτούσαν εμένα καθώς γνώριζαν για την έχθρα που υπήρχε μεταξύ μας.<br />
Λίγο πριν το σχόλασμα, έκανε την τελική του κίνηση. Με είδε που καθόμουν μόνος μου και ήρθε κοντά μου και άρχισε να μου φωνάζει και να με σπρώχνει συνέχεια. Το να με σπρώχνει κάποιος, ποτέ μου δε μου άρεσε και συχνά ερχόμουν στα χέρια με το άτομο που το έκανε αυτό. Με τον Kith βέβαια είχα και άλλο λόγο για να τσακωθώ. Σχέδιό του ή όχι, δε με ενδιέφερε καθόλου. Ήταν μια ευκαιρία για μένα να ξεσπάσω και οι συνέπειες εκείνην τη στιγμή δε με ένοιαζαν.<br />
Το ευχαριστήθηκα γιατί του έριξα αρκετές και έφαγα πολύ λιγότερες. Σε κάποια στιγμή όμως, έγινε κάτι πολύ περίεργο. Σταμάτησε να με σπρώχνει και να φωνάζει, απομακρύνθηκε και χαμογέλασε. Στιγμιαία, άρχισε να σκίζει τη μπλούζα του και να χτυπάει το στήθος του και την κοιλιά του. Με ένα σάλτο βρέθηκε μπροστά μου αλλά δε μου επιτέθηκε, αντίθετα ξάπλωσε στα πόδια μου και σήκωσε τα χέρια του φωνάζοντας να σταματήσω να τον χτυπάω.<br />
Η συμπεριφορά του άλλαξε και τον θεώρησα τρελό τελείως μέχρι που είδα τους Paul Stewart και Steve Batller να έρχονται προς το μέρος μας, τρέχοντας μαζί με δυο καθηγητές. Τότε όλα ξεκαθάρισαν. Ήταν στημένο. Ήταν παγίδα και εγώ τσίμπησα και κατάπια το δόλωμα.<br />
-Σταματήστε αμέσως και οι δυο σας. Κύριε Hopper απομακρυνθείτε σας παρακαλώ από τον κύριο Anderson.<br />
-Τι διάολο νομίζετε ότι κάνετε εδώ κύριοι; είπε η καθηγήτρια φιλολογίας κυρία Mantisson.<br />
-Κύριε... εγώ... δεν... Δε μπορούσα να μιλήσω. Δεν έβγαιναν λόγια από το στόμα μου.<br />
-Κυρία Mantisson βοηθήστε με σας παρακαλώ, είπε ο Kith. Με έχει χτυπήσει άσχημα. Μπορεί και να μου έσπασε το χέρι. Πονάω πολύ.<br />
-Εσείς οι δύο, βοηθήστε τον να σηκωθεί. Γρήγορα. Τι κάθεστε;<br />
-Μάλιστα κυρία Mantisson απάντησαν και οι δύο με μία φωνή.<br />
-Όσο για εσάς κύριε Hopper, είστε αρκετά μπλεγμένος αυτήν τη στιγμή. Ελπίζω μόνο να μην υπάρξει άλλο πρόβλημα.<br />
"Παρακαλείται ο μαθητής, Jim Hopper να έρθει αμέσως στο ντουλάπι του" ακούστηκε από τα μεγάφωνα που υπήρχαν σε όλο το σχολείο.<br />
"Παρακαλείται ο μαθητής, Kith Anderson να έρθει αμέσως στο ντουλάπι του Jim Hopper" ακούστηκε αμέσως μετά την πρώτη ανακοίνωση.<br />
-Αναρωτιέμαι τι να σας θέλουν και τους δύο σας εκεί, είπε η καθηγήτρια Mantisson και συμπλήρωσε, δε σας αφήνουμε να πάτε μόνοι σας ύστερα από αυτό που έγινε εδώ.<br />
Κι έτσι ξεκινήσαμε για να πάμε όλοι μαζί στο ντουλάπι μου, στη διαδρομή όλοι μας κοίταγαν και ψιθύριζαν διάφορα, πράγμα απολύτως λογικό, από τη στιγμή που έβλεπαν εμένα μέσα στα αίματα και τις μελανιές και το ίδιο και τον Kith που όμως είχε και σκισμένη μπλούζα γεμάτη στα αίματα και εκδορές σε όλο του το σώμα.<br />
Όσο πλησιάζαμε στο ντουλάπι μου, τόσο περισσότερος κόσμος μαζεύονταν γύρω μας που όμως μας έκανε χώρο για να περάσουμε και να φτάσουμε στον προορισμό μας.<br />
-Θεέ μου!!! τι έγινε; ακούστηκε η φωνή της Jessica μέσα στο πλήθος να φωνάζει και έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά του Kith.<br />
-Κύριε Hopper πλησιάστε παρακαλώ, είπε ο διευθυντής του σχολείου. Ήταν πολύ αυστηρός διευθυντής αλλά και πολύ έξυπνος κι όλας.<br />
Εκεί στεκόντουσαν δύο ακόμα καθηγητές, ο φύλακας του σχολείου και το μισό σχολείο.<br />
-Υπάρχουν κάποιες μαρτυρίες, που λένε ότι εσείς πήρατε το μενταγιόν και τη φωτογραφία του κύριου Andersson.<br />
-Κύριε διευθυντά εγώ δεν έχω κάνει τίποτα απολύτως.<br />
-Θα χρειαστεί να μας το αποδείξεις αυτό, ανοίγοντας το ντουλάπι σου. Μπορείς να το κάνεις αυτό;<br />
-Φυσικά και μπορώ.<br />
Ξεκινώντας να σχηματίζω τον κωδικό μου, άκουγα όλο και περισσότερα σχόλια, μέχρι και στοιχήματα, για το τι θα υπάρχει μέσα στο ντουλάπι μου.<br />
"Click"...<br />
Όλες οι φωνές και οι ψίθυροι σταμάτησαν μόλις το λουκέτο μου άνοιξε. Όλοι περίμεναν τι θα είχε μέσα το ντουλάπι.<br />
-Κάνε λίγο πιο πίσω σε παρακαλώ παιδί μου, είπε ο διευθυντής και έκανε νεύμα στο φύλακα να πλησιάσει και να ανοίξει αυτός το ντουλάπι μου.<br />
Όλοι έμειναν άφωνοι μόλις άνοιξε την πόρτα ο φύλακας. Μέσα σε αυτούς ήμουν και εγώ. Δεν πίστευα στα μάτια μου.<br />
Το ντουλάπι μου είχε μέσα πέντε ή έξι φωτογραφίες της Jessica με τον Kith με τη διαφορά ότι σε όλες, το πρόσωπο του Kith είχε κοπεί και αντικατασταθεί με το δικό μου. Εκεί βρέθηκε και το μενταγιόν του Kith, κατεστραμμένο.<br />
-Κύριε Hopper τι σημαίνουν όλα αυτά; ρώτησε ο διευθυντής. Μην κάθεσαι έτσι παιδί μου. Πες κάτι...<br />
-Εγώ... κύριε... ξέρετε...<br />
-Μίλα καθαρά επιτέλους!!! και χτύπησε με δύναμη την πόρτα από το ντουλάπι μου. Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ τόσο εκνευρισμένο.<br />
-Κύριε διευθυντά, εγώ δε θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο... ΠΟΤΕ!<br />
-Έτσι νομίζαμε και εμείς κύριε Hopper αλλά αν θυμάμαι καλά, εσείς στεκόσασταν πάνω από τον Andersson και εκείνος είχε τα περισσότερα τραύματα, είπε η καθηγήτρια Mantisson.<br />
-Κύριε Hopper στο γραφείο μου, ΑΜΕΣΩΣ, είπε ο διευθυντής και ξεκίνησε να περπατάει προς τα εκεί.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-10-2014</td><td valign=top></td></table><br />