Νεκρή φύση 2

Δημιουργός: 0 Rh -

Στο Γιάννη... (...και κάθε Γιάννη που ξέρει ν'αγαπά και να ελπίζει)...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο Γιάννης βγήκε από το ασανσέρ κρατώντας μία ανθοδέσμη.
Το πρόσωπό του έδειχνε καταβεβλημένο.
Έψαξε με το βλέμμα στο διάδρομο για το δωμάτιο 423.
Κρατούσε σφιχτά (σα να ήταν κάτι πολύτιμο) το μπουκέτο.
Εκείνη λατρεύει τα λουλούδια...
Όσο πλησίαζε, η καρδιά του χτυπούσε γρηγορότερα.
Πέρασε τη μισάνοιχτη πόρτα του 419 και κλεφτά κοίταξε μέσα.
Γλάστρες...λουλούδια...
Όταν πέρασε μπροστά απ'την ορθάνοιχτη πόρτα του 421,
το ρεύμα που ήρθε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα,
ανακατεμένο με τη μυρωδιά του δωματίου, του ανακάτεψε το στομάχι.
Εφτασε μπροστά στο 423.
Χτύπησε απαλά την πόρτα.
Μην αντέχοντας την αναμονή απάντησης, την άνοιξε.
Εκείνη ξαπλωμένη. Με τον ορό ακόμα. Ανέκφραστη.
Πλησίασε κοντά της αθόρυβα.
(όχι ότι δεν τον είχε αντιληφθεί, αλλά...)
Αφησε το μπουκέτο στο κρεβάτι, στα πόδια της.
Της έπιασε το χέρι. Τρυφερά.
Την κοίταξε σα να περίμενε την άδειά της πριν τη φιλήσει.
Όμως εκείνη παρέμενε ασάλευτη.
Την πλησίασε κι άλλο. Τη φίλησε στο στόμα.
Μ'ένα φιλί σύντομο, αλλά περιεκτικό σε τρυφερότητα κι αγάπη.
Την αγαπούσε. Ακόμα. (όσο κι αν εκείνη -ενδόμυχα- αμφέβαλλε γι'αυτό..
ή -ενδόμυχα- ήλπιζε σ'αυτό)
Χωρίς να της μιλά την κοίταζε ώρα.
Ώσπου την ανάγκασε να γυρίσει εκείνη να τον κοιτάξει.
...Το πρώτο βήμα είχε γίνει.
Της χαμογέλασε.
-"Να ζήσεις". Την πρόσταξε.
"θέλω να ζήσεις"...


...ύστερα σηκώθηκε και πήγε ν'ανοίξει την μπαλκονόπορτα,
για να μπει καθαρός, φρέσκος αέρας...
(και να κρύψει το δάκρυ)...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-04-2006