Τύχη

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ενδεχομένως και να το γνώριζα
ό,τι κρατάς απ’ τα μαλλιά πως σε εκδικείται με τα νύχια
κι όμως
εκείνο το βράδυ το κατηφόρισα
με ένα χαμόγελο πλατύ σαν ήλιο.
Η ιστορία, ένα κορίτσι με τα μάτια κλειστά
και με τη φούστα της μονίμως ανασηκωμένη
έδινε ραντεβού
το ένα πίσω απ’ τ’άλλο.
Καμώματα – έλεγα- της εποχής
κι ώσπου να φτάσω
δυο αιώνες δρόμος όλη κι όλη
η αναγέννηση απ’ τον μεσαίωνα.
Στο παιδικό μου δωμάτιο είχα ξεχάσει έναν καθρέφτη
τώρα που ψήλωσα με ξέχασε κι αυτός
οι ανέγγιχτες κούκλες , τα μικρά αυτοσχέδια καραβάκια
το κρεβάτι μου θάλασσα
γι’ αυτό και ταξίδευα τα βράδια.
Έσκαβα
μικρές- μικρές λακουβίτσες
ίσαμε το μπόι μου τότε
τώρα που μεγάλωσα σκόνταψα
στις περασμένες μου εμβαθύνσεις.
Τα κειμήλια ήταν πάντοτε ένας τρόπος σπουδαίος
να θυμάμαι τις νίκες μου.
Κανένα δεν είχα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-11-2014