Το ερωτικό τραγούδι του J.alfred Prufrock

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το ερωτικό τραγούδι του J.alfred Prufrock</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το ερωτικό τραγούδι του J.alfred Prufrock</b><p>Δημιουργός: Μ.Ελμύρας<p><i> Από το: 'Οι ξένοι που αγάπησα'</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ J. ALFRED PRUFROCK<br />
    T.S.Eliot (1888-1965).<br />
<br />
<br />
<br />
Όταν το βράδυ απλώνεται στον ουρανό<br />
σαν άρρωστος ναρκωμένος με αιθέρα στο τραπέζι,<br />
ας πάμε τότε, εσύ κι’εγώ..<br />
Ας πάμε, περνώντας κάποιους μισο-εγκαταλελειμμένους δρόμους,<br />
τα όλο μουρμούρα καταφύγια <br />
ανήσυχων νυχτών σε φτηνά, της μιάς βραδυάς, ξενοδοχεία, <br />
κι’εστιατόρια  με ροκανίδι στο δάπεδο και κελύφη οστράκων,<br />
δρόμους που ελίσσονται σαν μία ανιαρή συζήτηση,<br />
με επίβουλη πρόθεση<br />
να σε οδηγήσει σ’ένα συντριπτικό ερώτημα..<br />
Ω, μη ρωτάς ‘Ποιο είναι;’ <br />
<br />
<br />
 Ας πάμε να κάνουμε την επίσκεψή μας.<br />
Στην αίθουσα οι γυναίκες πηγαινοέρχονται<br />
μιλώντας για τον Μικελάντζελο.<br />
<br />
Η κίτρινη ομίχλη που ξύνει την πλάτη της στα τζάμια,<br />
ο κίτρινος καπνός που ξύνει την μουσούδα του στα τζάμια,<br />
έγλυψε με την γλώσσα της τις γωνιές της βραδυάς,<br />
χασομέρησε στις λιμνούλες που απόμειναν στις αποστραγγίσεις,<br />
άφησε να πέσει στην πλάτη της η αιθάλη από τις καμινάδες,<br />
γλίστρησε στην ταράτσα, έδωσε ένα ξαφνικό σάλτο<br />
και βλέποντας πως ήταν μια γλυκειά νύχτα του Οκτώβρη,<br />
κουλουριάστηκε μία γύρω από το σπίτι κι’αποκοιμήθηκε..<br />
<br />
Και στ’αλήθεια θα’ρθει καιρός<br />
για τον κίτρινο καπνό που γλυστρά κατά μήκος του δρόμου,<br />
τρίβοντας την πλάτη του στα τζάμια των παραθυριών,<br />
Θα’ρθει καιρός, θα’ρθει καιρός<br />
να φτιάξει ένα πρόσωπο για να συναντά τα πρόσωπα που συναντάς.<br />
Θα έρθει καιρός να δολοφονεί και να δημιουργεί<br />
και καιρός για όλα τα έργα και τις ημέρες χεριών<br />
που εγείρουν και ρίχνουν ένα ερώτημα στο πιάτο σου.<br />
Καιρός για’μένα και’σένα<br />
κι’ακόμα καιρός για μια εκατοντάδα δισταγμούς<br />
και για μια εκατοστή οράματα κι’άναθεωρήσεις,<br />
πριν πάρεις ένα τσάϊ κι’ένα τοστ.<br />
<br />
Στην αίθουσα οι γυναίκες πηγαινοέρχονται<br />
μιλώντας για τον Μικελάντζελο.<br />
<br />
Και πράγματι  θα’ρθει καιρός<br />
να διερωτάσαι: ‘Τολμώ;’ και ‘Τολμώ;’<br />
Καιρός να γυρίσω πίσω και να κατέβω την σκάλα<br />
μ’ένα τμήμα φαλακρό στο μέσο των μαλλιών μου-<br />
( Αυτές θα πούν: ‘Πως αραιώνουν τα μαλλιά του!’)<br />
Το πρωινό μου πανωφόρι, το κολάρο μου σφιχτά ανεβασμένο ως το πηγούνι,<br />
η γραβάτα μου πλούσια και σεμνή, όμως στερεωμένη με μιαν απλή καρφίτσα-<br />
( Αυτές θα πούν: ‘Μα πόσο λεπτά είναι τα χέρια και τα πόδια του!’).<br />
Τολμώ να διαταράξω το σύμπαν;<br />
Σ’ένα λεπτό υπάρχει καιρός<br />
για αποφάσεις κι’αναθεωρήσεις που ένα λεπτό θα αντιστρέψει..<br />
<br />
Επειδή όλα τα έχω ήδη γνωρίσει, όλα τά’χω γνωρίσει:<br />
Έχω γνωρίσει τις βραδυές, τα πρωινά, τα απογεύματα,<br />
με κουταλιές καφέ έχω μετρήσει την ζωή μου,<br />
γνωρίζω τις φωνές που σβήνουν με μία επιθανάτια εξασθένιση, <br />
ασθενέστερες από την μουσική σε μακρυνή αίθουσα.<br />
Πως θα μπορούσα επομένως να αποτολμήσω;<br />
<br />
Κι’έχω ήδη γνωρίσει τα βλέμματα, όλα τά’χω γνωρίσει-<br />
Τα βλέμματα που σε καρφώνουν σε μια διατυπωμένη φράση,<br />
κι’όταν είμαι διατυπωμένος ακατάστατα  σε μια καρφίτσα,<br />
όταν είμαι καθηλωμένος και σπαρταρώ στον τοίχο,<br />
πως θα μπορούσα τότε να αρχίσω<br />
να φτύνω περιφρονητικά τα αποκόμματα των τρόπων μου και των ημερών μου;<br />
Και πως θα αποτολμούσα;<br />
<br />
Κι’έχω γνωρίσει πιά τα μπράτσα. όλα τά’χω γνωρίσει -<br />
Μπράτσα με μπρασελέ και λευκά και γυμνά,<br />
( Όμως στο φως της λάμπας, κατεβασμένα με ελαφρά καστανό τρίχωμα).<br />
Είναι το άρωμα από ένα φόρεμα<br />
που εκτρέπει έτσι την σκέψη μου;<br />
Μπράτσα που απλώνονται πάνω σ’ένα τραπέζι ή τυλίγονται σε μια εσάρπα.<br />
Και θα’πρεπε λοιπόν ν’αποτολμήσω;<br />
Και πως θα έπρεπε ν’αρχίσω; <br />
<br />
Να’λεγα, έχω περπατήσει στενούς δρόμους στο σούρουπο<br />
και έχω δεί τον καπνό που ανεβαίνει από τις πίπες<br />
μοναχικών ανδρών, με μακρυμάνικα πουκάμισα,<br />
 σκυμμένων έξω από παράθυρα;…<br />
<br />
Θα’πρεπε νά’μουν ένα ζευγάρι τραχειές δαγκάνες<br />
που σκάβουν στον πυθμένα σιωπηλών θαλασσών.<br />
<br />
 **************<br />
<br />
Και τόσο γαλήνια κοιμάται το απόγευμα, το βράδυ!<br />
Ηρεμισμένο από μακρυά δάχτυλα,<br />
κοιμισμένο…κουρασμένο…ή κάνει τον άρρωστο<br />
ξαπλωμένο στο δάπεδο, εδώ πλάϊ σε’σένα και’μένα.<br />
Θα’πρεπε εγώ, μετά το τσάϊ,τα κέηκς και τα παγωτά,<br />
να έχω την δύναμη να φέρω  την στιγμή στον παροξυσμό της;<br />
Όμως αν και έχω κλάψει και νηστέψει, κλάψει και προσευχηθεί,<br />
αν και έχω δεί το ( με ελαφρά φαλάκρα) κεφάλι μου να έρχεται σε μια πιατέλα,<br />
δεν είμαι προφήτης -και αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία-<br />
έχω δεί τον αιώνιο Οδοιπόρο να κρατά το πανωφόρι μου και να χαχανίζει,<br />
και, εν ολίγοις, φοβήθηκα.<br />
<br />
Και, τέλος πάντων,θα τ’άξιζε αυτό,<br />
μετά τα φλυτζάνια, την μαρμελάδα, το τσάϊ,<br />
ανάμεσα στις πορσελάνες, στην μέση μιας συνομιλίας μας,<br />
θα τ’άξιζε αυτό,<br />
να είχαμε μ’ένα χαμόγελο κόψει το θέμα με τα δόντια,<br />
να είχαμε συμπιέσει το σύμπαν σε μια μπάλα<br />
που να κυλούσαμε προς κάποιο συντριπτικό ερώτημα,<br />
να πούμε:-‘Είμαι ο Λάζαρος, έρχομαι απ’τους νεκρούς,<br />
ξανάρχομαι να σας τα’πώ όλα, θα σας τα’πώ όλα’-<br />
άν κάποιος ,φτιάχνοντας ένα μαξιλάρι στο κεφάλι της<br />
θα’λεγε: ‘Αυτό δεν είν’ καθόλου αυτό που εννοούσα,<br />
καθόλου δεν είν’αυτό.’<br />
<br />
Και, τέλος πάντων,θα τ’άξιζε αυτό,<br />
θα τ’άξιζε,<br />
μετά τα ηλιοβασιλέματα και τις αυλές και τους καταβρεγμένους δρόμους,<br />
μετά τις νουβέλες, μετά τα φλυτζάνια του τσαγιού, μετά τα φορέματα που σέρνονται στο δάπεδο-<br />
κι’αυτό και τόσα περισσότερα;<br />
Μου είναι αδύνατο να’πώ τι ακριβώς εννοώ!<br />
Αλλ’ όπως αν ένας μαγικός φανός έριχνε πάνω σε μια οθόνη, σε σχέδια, τα νεύρα:<br />
Θα τα’άξιζε αυτό<br />
αν κάποιος ,φτιάχνοντας ένα μαξιλάρι ή πετώντας μια εσάρπα<br />
και στρεφόμενος προς το παράθυρο, θά’λεγε:<br />
‘ Καθόλου δεν είν’αυτό,<br />
καθόλου δεν είν’αυτό που εννοούσα’.<br />
<br />
Όχι! Δεν είμαι ο Πρίγκηπας Άμλετ, ούτε εννοείτο να ήμουν.<br />
Ένας ακόλουθός του είμαι, ένας που θα κάνει<br />
 να μεγαλώσει μια πρόοδος, να αρχίσει μια σκηνή ή δύο,<br />
θα συμβουλεύει τον πρίγκηπα, ένα βολικό εργαλείο ,αναμφίβολα,<br />
γεμάτος σεβασμό, ευτυχής να είμαι χρήσιμος,<br />
συνετός, προσεχτικός και σχολαστικός,<br />
γεμάτος ιδέες, αλλά λίγο κουτός,<br />
μερικές φορές γελοίος, πραγματικά-<br />
 Μερικές φορές ο Γελωτοποιός, σχεδόν. <br />
<br />
Γερνώ…γερνώ…<br />
Θα φορέσω αναδιπλωμένα τα μπατζάκια του παντελονιού μου.<br />
<br />
Να κάνω πίσω χωρίστρα τα μαλλιά μου; Τολμώ να φάω ένα ροδάκινο;<br />
Θα φορέσω λευκό μάλλινο παντελόνι και θα περπατώ στην παραλία.<br />
Έχω ακούσει τις γοργόνες να τραγουδούν η μιά στην άλλη.<br />
<br />
Δεν νομίζω πως θα μου τραγουδήσουν.<br />
<br />
Τις έχω’δεί να καλπάζουν προς τ’ανοιχτά, πάνω στα κύματα,<br />
χτενίζοντας την προς τα πίσω ανεμίζουσα κόμη των κυμάτων,<br />
όταν ο άνεμος φυσά το νερό λευκό και μαύρο.<br />
Θαλασσοκόριτσα, στεφανωμένα με κόκκινα και καφετιά θαλασσόχορτα, <br />
μας έχουν κάνει να ξεχαστούμε στα δώματα της θάλασσας,<br />
μέχρις που ανθρώπινες μας ξυπνούν φωνές.. και πνιγόμαστε..<br />
<br />
<br />
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο ‘Poetry’, τον Ιούνιο του 1915.<br />
Απόδοση στην ελληνική: Μ.Ελμύρας,31 Οκτωβρίου 2014.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
[align=center]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2014</td><td valign=top></td></table><br />