Φύλλα και Στάχτη

Δημιουργός: animus2

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν άκαυστος πυρσός
Σαν φακός σβηστός
Η ανεικόνιστη και άρρητη
Ψυχή μου
Καιρό τώρα

Πήρε τη θέση της , εξέχουσα,
Η ζωή.
Πήρε και της αγάπης μου η αγάπη
Το πέλαγό των ματιών και των κροτάφων της.
Πήγαν να πάρουν τα αποτυφλωμένα μάτια,
Που βλέπουν , βλέπουν, βλέπουν,
- Τώρα είναι άσωτοι τυφλοί, αυτόχειρες –
Απ’ των χρωμάτων μας τη συλλογή
Τα κόκκινα.
Μα εμείς ιέρειες τα κρατάμε
Με τις φλέβες τεντωμένες
Και τα χείλια ανοιχτά
Και το δέρμα ανατριχιασμένο.

Φρούτα μην μας πεις
Ίσως μούρα κόκκινα,
Δηλητήριο για όποιον δοκιμάσει
Τους καρπούς του δέντρου που ρίζωσε
Το μπόλιασμα της μιας στην άλλη.
Πες μας φύλλα,
Που γεννήθηκαν
Αιώνια για να πέφτουν,
Να αγκαλιάζουν
Στοργικά, ερωτικά ή μητρικά
Το χώμα:
Εκείνο, πότε από τη στάχτη μου,
Πότε από τη δική σου.
Θα εξαϋλώνομαι δίχως δισταγμό,
Για όσο ο χρόνος το χέρι μου κρατάει,
Για τούτη την ζωοφόρο στιγμή
Που η πτώση σου τις στάχτες μου αγγίζει,
Λίπασμα για το δικό μας
Ελεύθερο δέντρο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-11-2014