Ο Ηλιος Καποτε Παλεψε.. Μαρια Ναντη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ο Ηλιος Καποτε Παλεψε.. Μαρια Ναντη</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ο Ηλιος Καποτε Παλεψε.. Μαρια Ναντη</b><p>Δημιουργός: Μαρία Π . Νάντη, <i>Μαρία Π . Νάντη</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Κάποτε , όταν ακόμη ήμουν παιδί , ενός έτους μονάχα ,<br />
τότε πού ακόμη τον κόσμο δεν είχα γνωρίσει ,<br />
τότε πού μες στο μυαλό μου όλα ήτανε τόσο αθώα ,<br />
τόσο άγνωστα και άμεστα .<br />
πρίν ακόμη καλά-καλά περπατήσω ,πρίν αρχίσω ακόμη<br />
να μιλάω με πολλά λόγια , οι άνθρωποι ζούσαν σε μια πόλη<br />
που την φυλάκιζε ένας τρομερός Δράκος , <br />
ο Δράκος της κατάργησης της ελευθερίας .<br />
Ήταν τους καιρούς εκείνους πού ακόμη οι ψυχές <br />
κράταγαν μέσα βαθιά τους ένα σύνθημα καρφωμένο <br />
και στην πλάτη κουβάλαγαν έναν Δίκαιο ήλιο γεμάτο χαμόγελο<br />
και ζεστασιά πού δεν έκανε διακρίσεις .<br />
Εκείνες τις μέρες , οι περισσότεροι είχαν την Καρδιά καθαρή<br />
και το πνεύμα τους άδολο , είχαν μιά ιδεολογία αληθινή <br />
μες τα στήθια τους και ένα καλύτερο αύριο πού ΄δεν θα φοβόντουσαν,δεν θα αδιαφορούσαν για εκείνο να πολεμήσουν .<br />
Αυτός ο φοβερός Δράκοντας λοιπόν , είχε φυλακίσει τα πάντα .<br />
Προσπαθούσε να εγκλωβίσει και την σκέψη ακόμη .<br />
Να κατευθύνει τα όνειρα ,να βάλει περιφράξει τους Ουρανούς ,<br />
να μας αποκλείσει το δικαίωμα ακόμη και της Ευχής ,<br />
να κατεβάσει τα αστέρια και να τα αιχμαλωτίσει σε υπόγεια ανήλιαγα .<br />
Επειδή όμως στους ορίζοντες εκείνους η φωνές τολμούσαν και<br />
αντίκριζαν κάθε Ανατολή αναπνέοντας άνεμο δίχως το <br />
κεφάλι να σκύβουν ,τολμούσαν και δίνανε <br />
το δικό τους το χρώμα στην Δύση , αποφάσισαν να ξεχυθούν <br />
απ`τα στόματα κρατώντας όπλο στα χέρια μια συνείδηση ανόθευτη.<br />
Κατέβασαν όλα τα σύννεφα τα ανταριασμένα και φέρανε όλες<br />
τις Θάλασσες τις άγριες .Σύρανε όλα τα λόγια, τις λέξεις, όλα τα μεγάλα συνθήματα και καλέσανε όλα τα χέρια μικρά και μεγάλα γυμνά και ντυμένα να σκάψουν για να ανασύρουν την φυλακισμένη Ελευθερία .Όλοι μαζί , συναχθήκανε <br />
σε ένα μεγάλο κτήριο όπου εκεί πήγαιναν οι άνθρωποι για να διδαχθούν σπουδάγματα πού θα τους χρησίμευαν στο μέλλον,<br />
ώστε να μπορούν να εργασθούν και να χουν χρήματα για να ζήσουν .<br />
Εκεί λοιπόν, όλες μαζί οι φωνές ,μέρες και νύχτες κλεισμένες , φωνάζανε δυνατά , να ακούσει το Σύμπαν ολάκερο μ να σειστεί η κάθε συνείδηση ,να μιλήσει η αιχμάλωτισμένη Πολιτεία ,να φωνάξει και εκείνη μαζί ,να ματώσει το είναι στην κατάργηση της Δημοκρατίας , να παλέψει για να γύρισει Ο Ήλιος εκείνος ,να γυρίσει η Άνοιξη ,<br />
να ανθίσουν και πάλι του κόσμου οι Αυλές όλα τα λουλούδια και <br />
όλα τα δέντρα δίχως περιορισμό .Φωναζαν και Δάκρυζαν ,<br />
έσταζαν αγανάκτηση και οργιζόντουσαν οι φωνές εκείνες .<br />
Τίποτα δεν τις φόβηζε και τίποτα δεν μπορούσε<br />
συρματομπλέγματα να βάλει στις λέξεις τους .<br />
Ο τρομερός Δράκοντας όμως πού δεν ήθελε η Ελευθερία να ανθίσει <br />
και πάλι στην μεγάλη πολιτεία απειλούσε συνέχεια τις φωνές ,<br />
κάποιες μάλιστα τις παίρνανε και τις βασανίζανε αλύπητα .<br />
Όμως , οι φωνές δεν παψανε να μιλούν, δεν σταματήσανε να φωνάζουνε και να πολεμούν ,Και μια μέρα ο Δράκοντας ο κακός ,<br />
έστειλε ένα τάνκς να τις τρομοκρατήσει για να μην συνεχίσουν<br />
τον αγώνα τους .Εκείνες όμως και πάλι συνέχισαν κι ακόμη πιό δυνατά να φωνάζουν και το Τάνκς το διέταξε ένας άκαρδος Στρατιωτικός να περάσει τα κάγκελα του μεγάλου κτηρίου αδιαφορώντας αν στα κάγκελα επάνω ήταν γαντζωμένες εκείνες<br />
οι φωνές που τόλμησαν δυνατότερα να φωνάξουν .<br />
Τότε που τα κάγκελα έπεσαν, πάγωσαν οι φωνές ,'όλα γύρω σταμάτησαν ξαφνικά και ακόμη και ορίζοντας βάφτηκε κόκκινος.<br />
Οι φωνές εκείνες έμαθα πως, άλλες πέθαναν , άλλες ζούνε ακόμη<br />
με την μνήμη βαθιά χαραγμένη και ακόμη θυμούνται τα κάγκελα .<br />
Όχι μόνον εκείνα πού σταμάτησαν έστω για λίγο τις φωνές μα,<br />
και όσα εκείνα τα κάγκελα είχανε αιχμαλωτίσει ...<br />
Αυτά εγώ πού τώρα σας διηγούμαι δεν τα θυμάμαι ,<br />
γιατί σας είπα απ`την αρχή , μικρό παιδί , ενός ετών ακόμη ήμουν,<br />
Μα, όλα αυτά ακούγοντας τα , βρίσκω ακόμη μιά αιτία την φωνή μου<br />
να μην κρύβω και να Τολμώ μες απ`τα λόγια και τις πράξεις μου ,<br />
για έναν Ουρανό Ελεύθερο κι έναν Πολύχρωμο Ορίζοντα ...<br />
<br />
© Μαρία Π . Νάντη<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-11-2014</td><td valign=top></td></table><br />