φημονόη',(απόσπασμα)

Δημιουργός: Μ.Ελμύρας

Από το: 'Τα λιανοτράγουδα της Ελμύρας'.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

'Φημονόη'
(απόσπασμα).

Τώρα στο μέτωπο φορούσαν,είδα,
μυρτιάς στεφάνι,
στ'αυτί τους είχαν ένα κλωνάρι
βασιλικό,
παιδιά αμούστακα ήσαν που πέσαν
στο Δραγατσάνι,
στον Δρίσκο άλλα,κι'άλλα στην Πύδνα
και στην Ισσό.
Ήταν σαν ξόδι κι'ένας κλαμμένος
Αύγουστος μήνας
μού'πε για κάποιον,που κάποιοι μάραναν
δόξας ανθώνα,
στους σκουπιδότοπους μού'πε πως χάθηκε
της Σαλαμίνας,
μαζύ με κείνους που η μνήμη στοίχειωσε
στον Μαραθώνα.
Κι'όλα τ'αδέρφια μου είδα πιασμένα
χέρι με χέρι
κατά της λήθης την θεοσκότεινη
πικρή κοιλάδα
ν'αργοβαδίζουν, ίδια σκιές
το μεσημέρι,
κι'έκλαιγε ο άνεμος 'Για την Ελλάδα!
Για την Ελλάδα!'

Ξοπίσω έρχονταν πυρσούς κρατώντας,
σαν πυροφάνι,
μάννες που βύζαξαν σε στήθος άσαρκο
μικρό Χριστό,
φερμένες ήσαν από το Σούλι
κι'από την Μάνη,
από την Κάσο,από την Ύδρα,
την Ραιδεστό.
Αργοβαδίζαν ακολουθώντας
τ'αχνά τους χνάρια,
σαν προσευχές άκουγα λόγια
και σαν τροπάρια,
κάτι σαν θρήνο και σαν τραγούδι
κυματιστό,
σαν αναστάσιμα Μακεδονίτικα
μεγαλυνάρια
και πίκρα είχαν όλες στα μάτια,
στόμα κλειστό,
προς την αχάραγη της λήθης βάδιζαν
σκαιή κοιλάδα,
κι'έκλαιγε ο άνεμος 'Για την Ελλάδα!
Για την Ελλάδα!'

Στρατιώτες ,πίσω τους, με ματωμένη
βάδιζαν χλαίνη
κι'έλεγαν έπεσαν στην Κορυτσά,
στο Τεπελένι,
λήκυθους κράταγαν με μιάν ευλάβεια
θεού δοσμένη,
του έθνους ήσαν οι νεομάρτυρες,
οι προδομένοι,
κείνοι που νίκησαν για να περάσουν
οι νικημένοι.
Κι'είδα στα μάτια τους πικρό'να δάκρυ
ν'αργοκυλάει
για ένα όνειρο πού'χαν και έσβησε,
χάθη και πάει,
πικρόγελό'δα αχνά ν'ανθίζει
σ'όλα τα χείλη
κι'έλεγαν,άκουσα,πως τους προδώσαν
δικοί και φίλοι.
Έδυε ο ήλιος αργά και έσβηνε
όλη η λαμπράδα
κι'έκλαιγαν όλοι κι'έκλαιγε ο άνεμος
για την Ελλάδα!

Αγέρι αλλόκοτο φύσηξε,χάθηκαν,
κι'είδα Κυρά μου,
μέσα στο σύθαμπο καράβια αρμένιζαν
Έλληνες ναύτες..
Φλόγα η σημαία τους,φλόγα το βλέμμα τους
-Φωτιά!,μου φώναζαν,
φωτιά να κάψει όλους του γένους μας
τους νεκροθάφτες!
Πέρασαν,έσβησαν..κι'άκουγα ύστερα,
μέσ'την αντάρα,
το ήσυχο κλάμα απ'τις ψυχές
τόσων πνιγμένων,
σύννεφο μαύρο ήρθε..με τύλιξε άγρια κατάρα
κι'είδα μπροστά μου δάσος τα δέντρα
των κρεμασμένων,
που φύγαν μόνοι,δίχως'να χάδι,
χωρίς ελπίδα..
κι'έκλαιγε ο άνεμος κι'η Ιστορία
για την Πατρίδα!


[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-11-2014