Η Οδύσσεια της Αγάπης

Δημιουργός: AGGE, Άγγελος

Κι όμως χάθηκε... Ζει σε όλους μας κρυφά, σαν ένα μισοσβησμένο ξύλο... Όμως κάποτε κι αυτό θα σβήσει, μόνο και μόνο από την ντροπή που έχουμε για να το δείξουμε. Δεν αρκεί απλώς να αγαπάς τον "δίπλα άνθρωπο" πρέπει και να το δείχνεις.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πάνω απ' του κόσμου τα βουνά,
καθότανε η φύση
κι εκεί που επλάθει την ζωή,
το έπος θα αρχίσει.

Μία κοπέλα όμορφη,
με τα μαλλιά του ήλιου,
και με τα μάτια γαλανά,
σαν τα νερά του Νείλου,
ξεκίνησε μονάχη της,
τον δρόμο για να πάρει.

Πήρε καράβι αδειανό,
του γέμισε τ' αμπάρια,
και έφυγε για μακριά,
στης θάλασσας τα χάδια.

Είχε κολιέ από χρυσό
και ρούχα μεταξένια,
και στα μαλλιά της κάτασπρη,
ολόλευκη κορδέλα.

Πολλά τα χρόνια πήρανε,
σε μια ξηρά να έβγει,
και να σκορπίσει την χαρά,
σε εκείνα εκεί τα μέρη.
Τότε την κάνανε θεά,
να την θυμούνται πάντα,
οι άνθρωποι που κοίταξαν,
μεσ' τα δικά της μάτια.

Ποτέ δεν φτιάξανε άγαλμα,
ούτε ναό για εκείνη,
μεσ' την καρδιά τους έμεινε,
σαν 'να μικρό καντίλι.
Αυτό διαιωνίστηκε,
πέρασε στους αιώνες,
για να το έχουμε εμείς,
σε κρύα και χειμώνες.

Αυτή η κοπέλα μοναχή,
δεν έχει όνομα,
μα όλοι μας την ξέρουμε,
την ζούμε κάθε μέρα.

Τον δρόμο της συνέχιζε,
κατάκλιζε τον κόσμο,
κι αυτό που αντιστάθηκε,
το μίσος ήταν μόνο.
Σαν μία πόλη απόρθητη,
στεκότανε στον χάρτη,
κι εμπόδισε την κοπελιά,
να μπει μέσα στις πύλες,
και να σκορπίσει την χαρά,
σ' ανθρώπους που δεν είδες.

Αυτή στο τέλος πέθανε,
στην σκότωσε το μίσος,
την άφησε μονάχη της,
να ζει μεσ' το δικό του πλήθος.

Τελιώνει το έπος της εδώ,
αυτό που έγραψε η φύση,
την ιστορία πλέον δεν μπορεί,
κανένας να την σβήσει.

Και το κορίτσι χάθηκε,
δεν ήτανε απάτη,
αυτή σε όλους έλεγε,
τι ήταν η Αγάπη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-04-2006