Ο Σοφέρ του Ντουρούτι Δημιουργός: vas, Βασίλης Τασόπουλος Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info «Ο Σοφέρ του Ντουρούτι», πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, ή καλύτερα
για μια ζωή, ή καλύτερα για την βασανιστική εξέλιξη μιας ζωής από το
κενό ως την πλήρωση της συνείδησης, την απαλλαγή από όλα τα
σύγχρονα καπιταλιστικά στερεότυπα και την αποθεωτική άμεση
ατομική εφαρμογή της απελευθέρωσης σε όλα τα επίπεδα.
Δεν είναι υπερβολή αν πω ότι το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να
διδάσκεται στα σχολεία. Ως πρότυπο επιδιώξεων και τρόπου σκέψης.
Ως αποκαλυπτήριο της εξέλιξης της σχέσης συναισθήματος και λογικής.
Ως μνημείο ευαισθησίας. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα ως την κορυφαία
λογοτεχνική δημιουργία τα τελευταία δέκα - δεκαπέντε χρόνια
στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Εγώ έτσι θα το παρουσίαζα -αν ήμουν κριτικός- στους αναγνώστες
της λογοτεχνικής κριτικής των εφημερίδων και θα με καλούσα
αι σε καμιά τηλεοπτική εκπομπή στη ΝΕΤ.
Όμως θα με ευνούχιζα έτσι. Εξηγούμαι: αν το βιβλίο της απελευθέρωσης
(αυτός θα ήταν ο υπότιτλός του, εν είδη μανιφέστου) γινόταν μάθημα
στο σχολείο, ερωτήσεις στις πανελλήνιες εξετάσεις, εκπομπή στην Τ.V.,
αν με καλούσε ο Χατζηνικολάου σε κανένα παράθυρο στις ειδήσεις,
αν γινόταν τραγούδι (παρακαλώ προτιμώ punk με την απαγγελία
επιλεγμένων κομματιών του βιβλίου), αν γινόταν κάτι σαν το
κόκκινο βιβλιαράκι του Μαο -σε πιο ογκώδη μορφή-, αν ξεσπούσε
φρενίτιδα - Σoφεροντουρουτομάνια (έτσι θα την ονόμαζα), αν λοιπόν
γινόντουσαν όλα αυτά δεν θα είχε προδοθεί το πνεύμα του βιβλίου;
Πώς μπορεί να γίνει πρότυπο κάτι που παλεύει εναντίον της
φιλοσοφίας του πρότυπου; Έτσι η φιλοσοφία μου έρχεται σε απόλυτη
αντίθεση με τα αποτελέσματα του έργου!
Κάθομαι στο μπαρ και παρατηρώ κάθε βλακεία γύρω μου για να τη
κάνω αρχή του βιβλίου, όπου πάλι κάθομαι στο μπαρ και παρατηρώ
κάθε βλακεία γύρω μου για να τη κάνω αρχή του βιβλίου, όπου πάλι
κάθομαι στο μπαρ και παρατηρώ κάθε βλακεία γύρω μου για να τη
κάνω αρχή του βιβλίου, όπου πάλι κάθομαι στο μπαρ και παρατηρώ
κάθε βλακεία γύρω μου για να τη κάνω αρχή του βιβλίου.
Αρκετά.
Κάθομαι στο μπαρ και παρατηρώ κάθε βλακεία γύρω μου για να τη κάνω
αρχή του βιβλίου: Έφερνα αργά το τσιγάρο στο στόμα μου ή ίσως το
έσβηνα στο τασάκι , σκεφτόμουν ή ίσως φανταζόμουν, κάποιοι μπήκαν
και παράγγειλαν ποτά ή ίσως πλήρωσαν και έφυγαν.
Σύγχυση συμβαίνει μέσα μου ή ίσως επικρατεί έξω μου.
Γαμώ τη μαρξιστική μου παιδεία που το πρώτο πράγμα που έμαθα
ήταν αυτή η γαμημένη έννοια του «ξεκαθαρίσματος», της διαύγειας
των πραγμάτων όταν κάποιος έχει τα κατάλληλα μεθοδολογικά εργαλεία.
Τα εργαλεία τα έχω, αλλά τελώ υπό πλήρη σύγχυση εδώ και πολλά χρόνια.
Αλλά κάτι είναι κι αυτό: έχω ξεκάθαρο στο μυαλό μου ότι
δεν έχω τίποτα ξεκάθαρο στο μυαλό μου.
Λειτουργώ περιοδικά. Σαν τις αρκούδες. Πότε αφυπνίζεται
και πότε πέφτει σε χειμέρια νάρκη.
Και εκεί που απολαμβάνω την μακρόχρονη νάρκη, εκεί λοιπόν
μες τη νιρβάνα, σκάει μια βόμβα στα χέρια ενός άγνωστου τύπου,
και ξαφνικά ζωντανεύουν όλα: ένας κόσμος που νόμιζα
πως δεν υπάρχει πια, τι Μαρξ, τι Λένιν, τι Τρότσκι, τι αντάρτικα πόλεων
και Κάρλος Μαριγγέλα, τι action directe και μπάαντερ - μάινχοφ,
τι Νετσάγεφ και Κροπότκιν, τι Ντουρούτι και... Ντουρούτι είπα;
Ω ναι η ιστορία με τη μαυροκόκκινη σημαία στη Καταλωνία
το καλοκαίρι του 1936.
«Ποιος είναι αυτός ο πως τον είπες; Ντουρούτι;» είπε,
διακόπτοντας τον ξαφνικό οίστρο που με είχε πιάσει
με τους κοινωνικούς αγωνιστές.
«Λοιπόν, ο Ντουρούτι ήταν ένας εκ των φυσικών αρχηγών
το τονίζω αυτό γιατί οι αναρχικοί δεν δέχονται την έννοια του αρχηγού-
των αναρχικών στην επαναστατημένη Ισπανία του 1936.»
Τυλίχτηκε πάνω μου.
«Και τι έκανε αυτός ο Ντουρούτις» είπε κάνοντας λάθος
επίτηδες στο όνομα για να με προβοκάρει.
Κινούμαι αδέξια, είναι αλήθεια στην αρχή, στο κενό, όμως σιγά σιγά
το συνηθίζω και γίνεται κάτι σα χορευτικό:
ενώ πέφτω πίσω μου ανεβαίνουν κεραίες, μπαλκόνια, τέντες και κλιματιστικά
...και να σου πω και κάτι;
άμα θες να ξέρεις ο Ντουρούτι είχε σοφέρ! Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-04-2006 | |