Με Το Ραβδι Του Μαγου

Δημιουργός: kostas maris, Κώστας Μιχαήλ Μαρής (Kosmima)

Με το ραβδί του άγγιξε ο μάγος το ντουνιά ...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΜΕ ΤΟ ΡΑΒΔΙ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

Με το ραβδί του άγγιξε ο μάγος το ντουνιά
και τι παράξενο σαν μπήκε η νέα χρονιά
άλλαξαν όλα διαπαντός και δια μαγείας

Πια δεν υπήρχανε στα ιδρύματα ορφανά
ούτε στους δρόμους πλέον επαίτες, στα στενά
επήλθε αυτόματα γραμμή ισορροπίας

Όλοι οι άνεργοι ξανάπιασαν δουλειά
όσοι απολύθηκαν πληρώθηκαν αδρά
έσπασε ο κρίκος κι η θηλιά της ανεργίας

Γέμισαν πάλι με χαμόγελα πολλά
σχολειά, πλατείες, πια η αγάπη κυβερνά
άλλαξε ο ρους της στρατευμένης ιστορίας

Βγήκαν δελτία, εκπομπές, όλο ανθρωπιά
απεγκλωβίστηκε η ζωή απ’ τα κουτιά
παρέες αντάμωσαν στη μέση της πλατείας

Πόλεμοι, μάχες, και συμφέροντα βουνά
δεν έχουν θέση πια στου χάρτη τα στενά
πήραν για πάντα φύλλο αγύριστο, πορείας

Πήραν σκυτάλη στα πολιτικά σκαμνιά
μόνο όσοι νοιάζονται για τούτο το ντουνιά
γνήσιοι φιλάνθρωποι, άνευ υστεροβουλίας

Όλα τα νήματα κινούνται πια σωστά
από τα μέσα ενημερώσεως, και λοιπά
κίτρινος τύπος δεν υπάρχει, μόνο ουσίας

Έσβησε αυτόματα το «Εγώ», παντοτινά
όλοι παλεύουν για το «Εμείς» κι αληθινά
δεν βρίσκεις πλέον δόλο κι αμυχή κακίας

Έγινε αυτόνομος μπαξές κάθε γωνιά
λουλούδια ανθίζουνε, μυρίζει η γειτονιά
μέρες χαράζουν πια χαράς κι ευημερίας


Δεν ανταμώνεις πια στα τρένα, στα στενά
πλανόδια πρόσωπα, σκυφτά και σκυθρωπά
το γέλιο αγκάλιασε την πλάση δια μαγείας

Άρρωστους, άπορους, παιδιά του θανατά
κανείς στους δρόμους πια όπως πριν δεν συναντά
έσπασε ο κρίκος κάθε απάτης κι αλητείας

Τώρα στο σύνταγμα μια τάπα με λεφτά
αν κάποιος βρει καθώς περνά δεν τ’ ακουμπά
πήρε η τιμή τη θέση της αστυνομίας

Δεν χτίζονται οι περγαμηνές, τα στεγανά
με λοβιτούρες, με κομπίνες, σαν παλιά
μίζες, λαδώματα, απόρροια αηδίας

Ο έχων δυο δίνει στον άλλον τα μισά
κανένας πλέον δεν πεινά και δεν διψά
έπεσε ο πέλεκυς της μούχλας, της πενίας

Τώρα το δίκιο κι η ειλικρίνεια κυβερνά
τον διπλανό νοιάζεται ο δίπλα και πονά
τ’ αμάρτημα έσβησε πια της ζηλοφθονίας

Κανείς δεν θέλει από όσα έχει πιο πολλά
όλοι με όλους πια τα έχουνε καλά
καίγεται η δάδα της φρικτής πλεονεξίας

Στη μέση πια μοιράζουν όλοι τη μπουκιά
άσχετα αν είναι σολομός ή απλώς κουκιά
πια δεν υφίσταται κανόνας λαιμαργίας

Όλοι στον έρωτα έχουν θέση, τώρα πια
μ’ αγνά αισθήματα, αγαπούν απ’ την καρδιά
κόντρα στο ρεύμα της αισχρής, φτηνής λαγνείας

Μένουν φιλήσυχοι, δουλεύουν μαζικά
καταμερίζοντας για όλους τη δουλειά
δεν αναλώνονται σε λούφα οκνηρίας

Δεν διασταυρώνουν ξίφη, δεν κρατούν σπαθιά
ένας για όλους κι όλοι για έναν, μια γροθιά
βεντέτες πια δεν δημιουργούν κι οργή αιτίας
Όλοι το ίδιο είναι, δίχως διαφορά
δεν υπερέχει ουδείς του άλλου ή δε φτουρά
αλληλεγγύη εστί, κι ουχί αλαζονείας

Καλά μας τα πες μέχρι τώρα εσύ μπαμπά
μ’ αύριο χαράζει, θα ισχύουν όλα αυτά
ή είναι έργο της δικής σου φαντασίας ;

Ρώτησαν άξαφνα τον κύρη, τα παιδιά
που τόση ώρα εξιστορούσε όλα αυτά
και τι βασίζονταν σε στόφα αληθείας

Μιχάλη, Ειρήνη, Γιώργη, ακούστε με καλά
τα παραμύθια να τ’ ακούτε στωικά
με νου ανοιχτό, απόλυτης ελευθερίας

Να απορροφάτε ότι ευφραίνει την καρδιά
όχι μωρόπιστα, μα αθώα σαν παιδιά
μα μην πιστεύετε ούτε λέξη, άνευ ουσίας

Ίσως επέλθει ανατροπή μες σ’ όλα αυτά
μα θέλει αγώνα, αίμα, δάκρυ και λεφτά
θέλει μια σύμπραξη ηχηρής διαμαρτυρίας

Σάπιο το σύστημα, τα κόλπα τους φτηνά
σωτήρες, πρίγκιπες δεν βρίσκεις πουθενά
σε κόσμο απείθαρχης, αναίδειας κι εντροπίας

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-01-2015