Παράλογα αγαπημένη έλλειψη

Δημιουργός: ησυχια.., ...Αναστασία...

https://www.youtube.com/watch?v=r6-vqsAhbvg

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][I]Ποια λέξη να αντέξει να σηκώσει αυτά που νιώθω για εσένα
δίχως να χάσει το νόημα της;
Ακόμα δεν σε γνώριζα καλά και σε αγάπησα
και όταν πια σε έμαθα
τότε σε λάτρεψα σαν να μην υπήρχες…
Ειλικρινά, δεν ξέρω πως γίνεται αυτό…
Να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις, να θέλεις τόσο πολύ να δώσεις και να μην δίνεις,
να σκαρφαλώνουνε τα συναισθήματα βαριά στον λαιμό σου,
να σε πνίγουνε, και εσύ να σωπαίνεις…
Γιατί και η αποχή σε ένα είδος προσπάθειας μπορεί να μεταμορφωθεί
και μερικές φορές να αποτελέσει μια από τις πιο μαρτυρικές οδούς που διαλέγεις να βαδίσεις…
Πόση στέρηση κατέληξα να προσκυνάω χωρίς εσένα, μαζί με εσένα…
Πόσα βράδια κοιμήθηκα μαζί σου κρατώντας σφιχτά στα δυο μου χέρια τον σταυρό μου
δίχως να είσαι εκεί στην πραγματικότητα…
Και ήταν αυτό το υπέροχο λάθος μου τελικά…
Να νιώθω τόσο παράφορα και παράλογα για εσένα…
Να επιμένω σε μια διαρκή έλλειψη ώσπου τέλος να την ερωτεύομαι,
να μην μπορώ να αναπνεύσω σωστά χωρίς αυτήν…
Για εμένα ήταν ξεκάθαρο σχεδόν από το πρώτο ευλογημένο λεπτό που έφερε συνείδηση,
μαζί σου θα μπορούσα να αντέξω τα πάντα από τη στιγμή που το ίδιο άντεχα και μακριά σου
από όμορφα παράδοξη επιλογή μου…
Εκείνο το πρώτο σου φωτεινό βλέμμα πάντα το κουβαλούσα μέσα μου να μου ζεσταίνει την μοναξιά
και ακόμα και τις πιο αδύναμες στιγμές μου δεν ήθελα να το αποχωριστώ όσο και να με έκαιγε,
όση ψυχή και να μου στοίχιζε…
Ζητάω συγγνώμη από τον Θεό,
ζητάω συγχώρεση γιατί σ’ αγαπάω σαν κοριτσάκι μα και σαν γυναίκα
με τέτοιον υπερβολικό και παράξενο τρόπο, με τέτοιον απαράμιλλο ζήλο,
που ντρέπομαι για αυτό…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-01-2015