Η μούσα ενός ποιητή

Δημιουργός: tati_sah

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

 
Πάρε με νύχτα και κρύψε με στη μαύρη σου σιωπή.
Τυφλωσέ με,να μη δουν τα μάτια μου αυγή.
Ταξιδεψέ με στο φεγγάρι,λιμάνι μακρινό,
καράβι κάνε τα όνειρά μου,φάρο κάνε τον ουρανό.
Αγκαλιασέ με στην ομίχλη,στους ώμους μου να πέσει η βροχή,
και θάψε με στη δύνη σου,κανείς να μη με βρει.
Πουλιέται απόψε η ψυχή μου,αγόρασέ την,σε εκλιπαρώ
Δεν θέλω να κρατήσω τίποτα,σαν ένα τίποτα κι εγώ.
Το άψυχο κορμί μου κάψτο στη πνοή σου,
η σάρκα μου θα ζει με την αναπνοή σου.
Τη στάχτη μου στον ουρανό σαν άστρα σκορπισέ την,
με το μαντήλι-χάδι σου την καρδιά μου σκουπισέ την.
Κουράστηκε να κλαίει,την σκέψη μου δεν πείθει,
τα κύματα τις νύχτες της ψυθιρίζουν παραμύθι.
Πικρή μου μοναξιά,άδεια φυλακή μου,
σε ποιόν πουλάει τώρα το φιλί μου?
Και ποιόν αγγίζουν χέρια που κράταγαν εμένα?
Σε ποιόν να λέει λόγια τρυφερά που για μένα ήταν ψέμα?
Πού έκρυψε το χάδι μου που κράταγε τον κόσμο?
Πώς έσπασε τα χέρια μου και μου 'κρυψε το φως μου?
Γι αυτό σου λέω νύχτα μου,μπορείς να με γλυτώσεις.
Με άδεια χέρια όμως στο σκότος μη με δώσεις.
βάλε μου χαρτί στα χέρια "Δεν άξιζε να ζει"
και πες πως ήμουν ποιητής που έκατσε ν'ακούσει το κρασί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-01-2015