Τίρυνθα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Τίρυνθα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Τίρυνθα</b><p>Δημιουργός: Φυτας Χρηστος, <i>Φυτάς Χρήστος</i><p><i> 2007. Εικόνες ζωής παρελθοντικές που πέρασαν στο χαρτί για να μην χαθούν στην λήθη του χρόνου. </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Ι  ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΤΥ (ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΕΛΞΗ)<br />
                                                                                                                 <br />
Της θάλασσας τα βάθη ακυβέρνητα<br />
καθώς βουνά ανοίγουνε στα δύο<br />
καθώς ο σπόρος ο χρυσός ριζώνει στ’ αφράτα χώματα <br />
την ώρα που τα δίχτυα των ψαράδων μπλέκονται στις  άγκυρες<br />
αυτές που κείτονται<br />
μέσα στα μάτια των απλών ανθρώπων της βροχής και του αέρα<br />
που ’χουν ρωγμές στο δέρμα και<br />
που δεν γνώρισαν τα λόγια του Ιάμβλιχου <br />
στα χρόνια τα σκοτεινά<br />
αλλά κρατάνε των παλαιών εκείνων τη σοφία<br />
βλέποντας και ζώντας της Παναγίας τα θαύματα και<br />
γελώντας  με τους έχοντες τη σοφία των επιστημών <br />
αυτούς που νομίζουν πως γνωρίζουνε τα πάντα  <br />
μα δεν αντιλαμβάνονται<br />
πως ειν’ μαγνητισμένοι στο σκοτάδι του κόσμου του υλικού.<br />
<br />
Των κάμπων οι αντάρες κι οι σκιές των λυγισμένων δέντρων  <br />
του σταχυού ο χορός στον άνεμο  <br />
όταν η αστραπή σαλεύει τους νευρώνες των φύλλων<br />
όταν η βροχή ξεπλένει τα πεζούλια και κοκκινίζει τα κεραμίδια<br />
όταν το ράμφος του κότσυφα λειαίνει τον κορμό του δέντρου<br />
σπάζοντας τους ρόζους, <br />
όταν η οχιά με τη χρωματιστή τη ράχη κρύβεται στις πέτρες<br />
τότε συμβαίνει το απρόσμενο, το αλλόκοτο, αυτό που το χλευάζουν <br />
όσοι δεν πίστεψαν και όσοι ζουν την καθημερινότητα.<br />
<br />
Ποτάμια ρίχνουν το αίμα των βουνών στη θάλασσα<br />
και αφρός γεννιέται σαν μπλέκει το γλυκό με την αλμύρα <br />
σαν πέφτει η πέτρα πάνω στην κοσκινισμένη άμμο του βυθού<br />
και ταράζει τον ύπνο του αστερία <br />
και διώχνει τον ιππόκαμπο μακριά, όπως<br />
ο βρυχηθμός και το δόλιο βλέμμα της Τελχίνας<br />
που ξυπνά απ’ τη βοή του μέταλλου που βράζει στη ρίζα του ηφαιστείου.<br />
<br />
Ο σπόρος του μανιταριού των δέντρων ρέει στο πράσινο χορτάρι<br />
το δάκρυ του έλατου ποτίζει τα αυλάκια του κορμιού του <br />
δίπλα στην παγίδα της αράχνης<br />
πάνω απ’ την τρύπα του τυφλοπόντικα<br />
κι έχει<br />
το βλέμμα της νυφίτσας που τρυπώνει στα κελάρια των αγροτόσπιτων<br />
και στα σακιά αυτών που πήγανε να κοιμηθούν στα δάση<br />
μήπως κι ακούσουν, μήπως κι ονειρευτούν τα ανήκουστα<br />
και αυτά που δεν μπορεί να δει το μάτι την ημέρα<br />
αυτά που είναι σαν το σκοτάδι το καταμεσήμερο.<br />
<br />
                                                      ◊<br />
ΙΙ  ΑΛΛΟΤΕ….<br />
<br />
Μέσα στα περιβόλια βγάζει καρπό το κλήμα<br />
και νερό απ’ το πηγάδι τρέχει στις αμπολές<br />
σέρνοντας φύλλα καρυδιάς που τρέφουνε τις ρίζες <br />
όταν του πλάτανου ανάβουνε τα φώτα <br />
κι όταν δουλεύουν με μανία οι μηχανές των λιοτριβιών<br />
καθώς κεριά από θειάφι καθαρίζουνε τις ντούγες των βαρελιών<br />
και το ξύδι λιώνει τα κόκαλα των ψαριών<br />
πλάι στη λάμπα που καίει το λάδι.<br />
<br />
Θαλασσινού κατάρα να μην βρίσκει τη στεριά<br />
και στεριανού καημός να ταξιδέψει <br />
και ’γω που σε έψαξα κάτω απ’ του σαλαχιού τον ίσκιο<br />
ακόμα δρασκελίζω τις κορφές των λόφων<br />
πριν πρασινίσουν οι πιπεριές <br />
προτού ταξιδέψει η γύρη που βάφει κίτρινες τις πλαγιές <br />
κι αφού μαζέψουνε το μέλι στα χωριά του Ταϋγέτου<br />
κι όταν οι σπάροι βγουν προς τις ακτές  της Μάνης<br />
την ώρα που οι σαύρες οι σταχτιές ζεσταίνουν την κοιλιά πάνω στην πέτρα.<br />
<br />
Οργωμένα σύννεφα σκεπάζουνε τα πλίνθινα τα σπίτια <br />
που ’χουν πολύχρωμα κουρέλια μπροστά απ’ τα τζάκια<br />
και σταυρωτά μικρά παράθυρα βαμμένα πράσινα<br />
και πόρτες χαμηλές, καθώς ταιριάζει στους ανθρώπους, <br />
και ασπρισμένα με ασβέστη πάτερα <br />
που βαστούν χορταριασμένα κεραμίδια <br />
όπου φωλιάζουνε πουλιά ντόπια και ταξιδιάρικα<br />
που τρών’ τα τσάμπουρα από το δίπλα πατητήρι<br />
και τα ψίχουλα απ’ το τραπέζι <br />
που μαζεύουν οι γυναίκες στις ποδιές.<br />
<br />
                                                            ◊ <br />
<br />
Μικρός ανέβαινα στη λεμονιά να δω που φτάνει η γης,<br />
άλλοτε κρατούσα μια πορτοκαλιά απ’ τα κλωνάρια <br />
όπως κρατούσα της μάνας μου το χέρι στην αυλή της εκκλησιάς <br />
και χάζευα τα περιστέρια που κάθονταν στο πεύκο, στην αυλή του μύλου,<br />
και μύριζα το ξύλο που καιγόταν στη φωτιά <br />
και το  χορτάρι που όρθωνε τ’ ανάστημα μετά την μπόρα<br />
και ξάπλωνα να κοιμηθώ στη ράχη του αλόγου<br />
σκεπασμένος με μια κουβέρτα της νεροτριβής <br />
που ζέστανε πολλούς προγόνους <br />
και γέλαγα με τις γελάδες που διώχνανε με τις ουρές τις μύγες<br />
μασουλώντας στο παχνί σανό, δεμένες με σχοινιά περασμένα σε χαλκάδες.<br />
<br />
Ο σκύλος που ’χε όνομα ληστή με πρόσεχε μην πέσω<br />
καθώς καθόμουνα στην άκρη της σκεπής <br />
διαβάζοντας τον Άμλετ σε εικόνες<br />
- που μου ’φερε ο πατέρας μου μια μέρα-<br />
μυρίζοντας τα βρεμένα ξύλα στοιβαγμένα σε μιαν άκρη στην αυλή <br />
και έλεγα στον παππού τι έμαθα όταν εκείνος σήκωνε <br />
τα μάτια απ’  την εφημερίδα και η γιαγιά μάζευε τα αυγά από τα φώλια. <br />
Έβλεπα τους κοκκινολαίμηδες τριγύρω από την καμινάδα τον Γενάρη <br />
και τις αλωνιστικές μέσα στις αποθήκες<br />
και την πρασινοκόκκινη τη σούστα στο υπόστεγο <br />
δίπλα από τ’ αλέτρι που μας μεγάλωσε, <br />
αυτό το αλέτρι που πέταξαν σκουπίδι <br />
χρόνια μετά τον ερχομό του ψεύτικου πολιτισμού<br />
και κράταγα σφιχτά το χέρι της γιαγιάς <br />
καθώς οι αργαλειοί  υφαίνανε με κρότο ρυθμικό  <br />
σ’ εκείνο το τεράστιο δωμάτιο με τις πολλές γυναίκες <br />
και τώρα το θυμάμαι έτσι σαν όνειρο<br />
σαν χιόνι καθαρό που στόλιζε τα δέντρα<br />
και εξάγνιζε τριγύρω σαν τη φωτιά κι αυτό τις ζωές<br />
σαν τις εποχές που ακολουθούσαν πιστά τον καζαμία<br />
αυτόν που ήταν πότε πάνω στο περβάζι <br />
και πότε πάνω στο γείσο του τζακιού δίπλα στο χρυσαφί το ξυπνητήρι<br />
και στη θράκα έψηναν ψωμί και κάστανα<br />
και ιστορίες λέγονταν για καλικάντζαρους, για λάμιες<br />
και νεράιδες που ξέμειναν στη γη γιατί τους κλέψαν το μαντήλι.  <br />
<br />
                                                             <br />
                                                            ◊<br />
Καΐκια με μπαλωμένα τα πανιά λικνίζονται στο κύμα<br />
παλιά σκαριά ξεβάφουν απάνω στα κοράλλια, <br />
γλάροι ματώνουνε της φώκιας το κεφάλι,<br />
βουτηχτές βγάζουν σφουγγάρια <br />
και παιδιά τραβούν χταπόδια μ’ αλυσίδες<br />
την ώρα που η πορφύρα ρουφάει έναν ψόφιο κάβουρα<br />
κι ο ιχνηλάτης χαράζει μονοπάτι προς την πηγή <br />
παρατηρώντας τις φωλιές των ελαφιών <br />
και τις πατημασιές απ’ τα τσακάλια <br />
που μπαίνουν μέσα στις σκηνές των ξυλοκόπων <br />
να βρουν τροφή <br />
ξέροντας τι είναι τούτος ο Σταυρός πάνω στην ανηφόρα<br />
πλάι στις μουσμουλιές με τον άγουρο καρπό τα καλοκαίρια.<br />
Πάνω στα δέντρα, από καρφιά κρέμονται φανάρια με τη σήτα <br />
και λάμπες θυέλλης<br />
και τα καλάθια του σταριού, του κριθαριού<br />
στ’ αμπάρια με το ξύλινο χαγιάτι<br />
και πέρα στη γωνιά, ένα μπαούλο στέκει <br />
κι έχει τα μέσαθε ζωγραφισμένα<br />
-μια γοργόνα και τριγύρω της καράβια-<br />
κρύβοντας τα ρούχα από τον σκόρο <br />
και τις φωτογραφίες του θερισμού απ’ τα δόντια του τρωκτικού.<br />
<br />
Νυχτώνει….<br />
<br />
Σκάνε τα κουκουνάρια στη φωτιά που φουντώνει απ’ το ρετσίνι <br />
κι οι άνθρωποι πίνουν κρασί <br />
σε ποτήρια από πράσινο γυαλί που φέρνουν ένα κύκλο την μποτίλια <br />
και τρων’ σαρδέλες από τσίγκινο κουτί<br />
ενώ δυο νεογέννητα κατσίκια ζεσταίνονται πλάι στο τζάκι <br />
μέσα σε χαρτόκουτα<br />
κι έξω λυσσάει ο άνεμος <br />
που κατεβαίνει απ’ το βουνό μαζί με την ομίχλη. <br />
<br />
                                                          <br />
                                                      ◊<br />
ΙΙΙ  ΕΛΕΝΗ-ΜΗΔΕΙΑ<br />
<br />
Θυμάμαι........<br />
Κολυμπούσες γυμνή σε θάλασσα με θράψαλα<br />
και πάλευες να ανέβεις απ’ το βράχο <br />
να βρεις <br />
την σπηλιά στα πίσω που έφτανε μέχρι της άλλης γης τη θάλασσα<br />
και διάβαινε κάτω απ’ τα θεμέλια τούτων των πόλεων<br />
που σκέπασαν το παρελθόν μας με τσιμέντο<br />
και ’γω πως βρέθηκα στ’ αρχαία λουτρά ψάχνω να καταλάβω <br />
και πως μου φάνηκε ότι είναι άλλου κόσμου κτίσματα<br />
κι άλλης πνοής ανάσες<br />
που κάνουν τα μάτια των ζαρκαδιών ν’ ανοιγοκλείνουνε <br />
και τα φτερά του τσαλαπετεινού να παίρνουν άλλο χρώμα<br />
όπως ραγίζει σύννεφο τραχύ και βάφεται σαν το τρυπά η αχτίδα<br />
μόλις χαράζει <br />
κι όπως από τα μπλε παράθυρα ήλιος σε ζωγραφίζει<br />
όταν κρώζουν οι βάτραχοι πάνω στη στέρνα,<br />
στην άκρη της αυλής, κάτω από τη μουριά.<br />
<br />
Ελένη της Τροίας και Μήδεια της Ελλάδας<br />
ξαπλώνεις στα ονειρομαντεία να δεις τον ομφαλό της γης <br />
στο Αμφιαράειο γιατρεύεις τις πληγές σου<br />
στον όρμο του Φονέα βρέχεις τα μαλλιά σου πλάι στα βράχια<br />
προστάζοντας  στο Ταίναρο να ανάψουνε το φάρο<br />
και ψάχνεις βότσαλα να βάλεις στα περβάζια<br />
αυτά που ’χουν οι μετανάστες πάνω τους<br />
σαν πνίγονται στου Αιγαίου τα νερά<br />
ζητώντας μονοπάτια δίπλα σε χαράδρες και σε ναρκοπέδια.<br />
Εκείνων οι ψυχές διασχίζουν τη διώρυγα με τις πολλές τις πόρτες<br />
και συ διαβάζεις στίχους του Αλεξανδρινού και του Ίωνα <br />
που δεν κατανοείς.<br />
<br />
Ελένη της Τροίας και Μήδεια της Ελλάδας,<br />
Εφιάλτες κρατάνε τα ηνία σου<br />
και συ ,πανευτυχής, πλέκεις με φύκια ένα δίχτυ <br />
για να μαντρώσεις το σκυλόψαρο<br />
και να περάσεις άφοβα στη Σμύρνη <br />
όπου σου τάξανε αρώματα οι εμπόροι.<br />
<br />
<br />
Τα λόγια του Θαλή για τη σοφία του χρόνου<br />
και του Αλκμαίωνα τα περί αοράτων <br />
δεν τα κατάλαβες κι ας σπούδασες την Αλχημεία<br />
μέσα στα κάστρα του Διδυμότειχου <br />
και στα σπήλαια της Καππαδοκίας<br />
κι ίσως να μην τα άκουσες<br />
γιατί τα σκέπασε ο κρότος  του σφυριού πάνω στ’ αμόνι<br />
κι οι ιαχές από τις μάχες στα λαγκάδια,<br />
γιατί τα πήραν οι γαλέρες στ’ ανοιχτά,<br />
γιατί τα ’κρυψαν οι άρχοντες στoν Ακροκόρινθο.<br />
<br />
Στου Μπρεχτ τα μαύρα δάση<br />
γύρω από φωτιά χορεύεις ζητώντας τη βροχή<br />
πριν ο λευκός πατήσει τα χώματά σου <br />
και ήσουν πότε Ίνκα πότε Μάγια πότε Σιου<br />
πότε Μοϊκανός ή Νάβαχο<br />
και αυτός δεν ήτανε παρά <br />
ένας ξεπεσμένος τυχοδιώκτης ιεραπόστολος <br />
που έντυσε τα λόγια του Χριστού<br />
με το σπαθί και το κανόνι.<br />
<br />
Χορεύεις γύρω απ’ τη φωτιά <br />
και πάνω στο βράχο<br />
στέκεται λύκος και ουρλιάζει<br />
και ο βράχος στέκεται σε χώματα που πότισαν με αίμα<br />
γι’ αυτό και αυτά τα χώματα ποτέ δεν θα ησυχάσουν<br />
μέχρι να καταποντιστούν και να πλυθούν από τα κρίματα <br />
και από τις αδικίες. <br />
<br />
<br />
Ελένη της αυγής, Σοφία με τα κόκκινα μαλλιά,<br />
Αντιγόνη με το δέρμα το λευκό και την αλμύρα στα μάτια<br />
χαράζεις δρόμους σε αόρατους χάρτες<br />
και ψάχνεις τα θεμέλια των πυραμίδων<br />
στις βιβλιοθήκες των μοναστηριών <br />
και στα βιβλία τα κρυμμένα σε υπόγεια<br />
,ακολουθώντας διαδρομές που δείχνει η Σελήνη<br />
και τον Αχίλλειο κώδικα του βασιλιά,  <br />
σε κατεβασιές με πέτρινα σκαλιά που χάνονται <br />
μέσα στις φυλλωσιές,<br />
μέσα στα χρώματα της ίριδας, σ’ ετούτο το τοπίο <br />
και πέρα ο ορίζοντας φασματική γραμμή,<br />
προέκταση κυματιστή,<br />
μιας μέρας φωτεινής<br />
στα αγροτικά τα σπίτια της Ασέας.<br />
<br />
Ελένη,<br />
του ονείρου οι σκιές μπερδεύονται στα μάτια<br />
κι αρχέγονο φως γλιστράει από τις γρίλιες<br />
κάστορες στήνουν οδοφράγματα<br />
και αυτοκράτορες σηκώνουν τείχη<br />
πολεμικά πουλιά βουτούν τα ράμφη τους σε σάρκες<br />
όταν άγνωστα νησιά ξεθάβονται απ’ τους πάγους.<br />
<br />
Ο κόσμος πήρε άσχημη τροπή.<br />
Φαντάσματα βυθισμένων πλοίων πλέουν στο αχνό νερό,<br />
σπαθιά τροχίζουνε σ’ ακόνια,<br />
και τουφέκια μετράνε οι φαμίλιες<br />
στους πολεμόπυργους της Μάνης και στα ορεινά της Κορσικής.<br />
Κι όλοι της γης οι εξεγερμένοι<br />
,απ’ τ’ άδικο,<br />
περνούν της Έλλης τα στενά,<br />
ανάβουν φρυκτωρίες <br />
και στέκονται στην Τρίπολη και στο Μανιάκι<br />
αφήνοντας σε αετίσια μάτια <br />
τις βίγλες του Μυστρά<br />
και της Τίρυνθας τις σήραγγες.<br />
<br />
<br />
Πραιτοριανοί φρουρούν τους άρχοντες<br />
και στρατηγοί ανοίγουν τις κερκόπορτες<br />
νομοθέτες τυλίγουν κουβάρια τους ανθρώπους <br />
κι εξυψώνουν τους δολοφόνους<br />
στις πόλεις της αφθονίας <br />
όπου πεθαίνουν από πείνα κι από δίψα<br />
οι ρήτορες της αγοράς και της πλατείας,<br />
και τροχοφόρα ζυγίζουν τις ζωές                                                       <br />
κι ο κάθε ένας πολεμά τον διπλανό του<br />
στις αρένες των λεωφόρων.<br />
<br />
Κανείς λαός δεν κατακτιέται αν δεν σαπίσει πρώτα<br />
εκ των έσω <br />
και οι ισχυροί μαντρώνουν κόσμο μες τις πόλεις<br />
,αφήνοντας το ύπαιθρο ελεύθερο<br />
από τα μάτια των περίεργων και αυτών που έχουν καταλάβει,<br />
στοιβάζοντας ψυχές και σώματα σε τσιμεντένια κλουβιά <br />
και σε βαμμένες λαμαρίνες. <br />
<br />
Βλέποντας τούτα να συμβαίνουν,<br />
οι τρεις ποιητές σου, μειδιούν <br />
ξέροντας πως,<br />
<br />
Ο ένας για πάντα θα πλέει στο Αιγαίο του <br />
ο άλλος θα γυρίσει στα πατρικά τα χώματα<br />
και θ’ αγναντεύει τα βουνά της Αρκαδίας καπνίζοντας<br />
κι ο τρίτος θα ταξιδεύει αέναα πάνω στα κύματα<br />
σ’ όλα της θάλασσας τα πλάτη<br />
χτυπώντας φιλικά τον ώμο του κάθε τιμονιέρη.<br />
<br />
<br />
Ελένη,<br />
ο κόσμος μπαίνει με ταχύτητα σε μια κλειστή στροφή. <br />
Ποιος είναι ικανός να γράψει Ιστορία ;<br />
Ποιος είναι ικανός να γράψει την αλήθεια ;<br />
Ποιος είναι άξιος να φυλάξει Θερμοπύλες ; <br />
<br />
                                                           <br />
<br />
                                                            ◊<br />
<br />
<br />
ΙV  ΠΑΡΟΝ…..(ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ)<br />
<br />
Το μόνο ζωντανό στην καταραμένη πόλη<br />
στολίδια στα δέντρα και στα μπαλκόνια,<br />
οι δρόμοι γεμάτοι ποντίκια,<br />
πεζά ποντίκια,<br />
ποντίκια μέσα σ’ αυτοκίνητα,<br />
ψόφια ποντίκια.<br />
<br />
Ερημιά, μοναξιά, εξαθλίωση<br />
γκρίζα σπίτια με ανύπαρκτες αυλές<br />
βρώμικα παράθυρα, ξεφτισμένα μπαλκόνια<br />
ψευτιά, γκρίνια και μαρασμός.<br />
<br />
Πάντα με μαύρα ρούχα γυρίζει<br />
έτσι και τώρα<br />
πάλι μες τα μαύρα <br />
και με μαύρα γυαλιά<br />
μέσα στους δρόμους,<br />
ανάμεσα στους ανθρώπους,<br />
δίπλα σε μηχανές και σε ντουβάρια.<br />
<br />
Πλαγιάζει με κοινά γυναικεία κορμιά<br />
Ψάχνει τον έρωτα σ’ αυτές που δεν φιλούν στο στόμα<br />
ανεξίτηλα σημάδια μέσα τους και πάνω τους<br />
οι τύψεις και οι μέρες απραξίας του.<br />
<br />
Σκληρός και αδιάφορος βαδίζει<br />
τρωτός και ευάλωτος κοιμάται<br />
και όταν θυμάται<br />
κάποιες μορφές του κλείνουν τις κουρτίνες<br />
κάνοντας τα ψέματα, τα λάθη, τις καλές στιγμές<br />
να φαίνονται σαν<br />
σκιές που γλιστρούν στο μισοσκόταδο.<br />
<br />
Η ώρα της αμοιβής και της αυλαίας<br />
μιας αλαζονείας τα σκουριασμένα μυαλά<br />
πληρώνει<br />
με τον ερχομό σ’ αυτήν τη μάταιη πόλη.<br />
<br />
<br />
Κανείς δεν τον περίμενε πριν  να ’ρθει, <br />
κανείς δεν θα τον περιμένει για πάντα <br />
και το ξέρει.<br />
<br />
Μια μέρα σκοτεινή εκείνος,<br />
φώναξε  πίσω απ’ τα σύρματα :<br />
<br />
Τη δυσωδία της οθόνης σας<br />
να αναπνέετε<br />
τη βρωμιά που ’ναι φτιαγμένοι οι αρχηγοί σας<br />
να την τρώτε<br />
και με τα τοξικά νερά σας<br />
να ποτίζετε<br />
τα μεταλλαγμένα λουλούδια<br />
στις πλαστικές τις γλάστρες των μπαλκονιών σας.<br />
<br />
Τα οχήματά σας να τα έχετε<br />
να σας παγαίνουνε πιο γρήγορα στους τάφους σας<br />
και<br />
με τα φράγκα  <br />
να στολίζετε τα σπίτια σας<br />
την ώρα που υποκρίνεστε ότι πονάτε<br />
για το κακό και τ’ άδικο<br />
αυτού του άθλιου κόσμου.<br />
<br />
<br />
-Κανείς δεν τον άκουσε, <br />
όλοι οδεύαν στις δουλειές τους<br />
αυτός όμως πιο δυνατά συνέχισε :<br />
<br />
Σ’ αυτόν τον κόσμο <br />
που χάθηκε ο σεβασμός<br />
που η ζωή μετράει <br />
όσο ένα τσαλακωμένο άγραφο χαρτί <br />
που ήρθε και έμεινε ο φόβος<br />
όλα να ξεπλυθούν θα έπρεπε <br />
για μια φορά ακόμη με νερό.<br />
Σπίτια, χρυσάφια και διαμάντια<br />
πετρέλαια και λαμαρίνες<br />
θα τα πάρετε μαζί σας χαρτογιακάδες<br />
μόνο που δεν ξέρω αν χωράνε σε δύο μέτρα γη.<br />
<br />
Ξεφτιλισμένοι άντρες, φτηνές γυναίκες, αιμοβόρα παιδιά<br />
δολοφόνοι των ψυχών και των σωμάτων<br />
ανδρείκελα γεμάτα άχυρο <br />
κλεισμένοι στις φυλακές σας δεν περιμένετε τίποτα.<br />
<br />
Άμυαλοι, αναιδείς<br />
ισοπεδώσατε τα πάντα<br />
δεν φοβάστε τίποτα και όλα τα τρέμετε<br />
λεφτά ξερνούν τα στόματά σας.<br />
Σκουπίδια,<br />
καταντήσατε μηχανές μιας σάπιας ηδονής<br />
μιας  και ξεχάσατε πως είστε <br />
χώμα ανακατωμένο με άντερα<br />
κάτω από ωραίο περιτύλιγμα<br />
και θέλετε να γίνετε θεοί.<br />
<br />
<br />
-Στου Βριλησού τις κορυφές και στου Υμηττού τα χάσματα <br />
ένας ,υπό τον τίτλο του τρελού, μονολογούσε<br />
κι έλεγε <br />
λόγια του ερημίτη, των πόλεων αντάρτη :<br />
 <br />
Άρρωστος ήλιος ξεφλουδίζει τα παράθυρα<br />
και τα μπετά σκεπάζουν τις αλάνες <br />
άνθρωποι χάνουν το μυαλό από τη φούρια<br />
σαν βρώμικα νερά κυλούν πίσω απ’ τις βάνες.<br />
<br />
Χτίζουν κλουβιά πάνω σε μνήματα<br />
αυτοί που σκότωσαν τις μνήμες<br />
και όλοι εκείνοι που κινούν τα νήματα<br />
και όλοι εκείνοι που διαδίδουνε τις φήμες. <br />
<br />
Ανθρωποφάγοι άνθρωποι πουλούν τον πόνο<br />
και όσοι από σας νοικιάζουν ευτυχία<br />
είναι τροφή για τα σκουλήκια μόνο<br />
είναι φωτάκια ασθενικά στη δυστυχία. <br />
<br />
-Κι ένας βοσκός όπου ποτέ του δεν πλησίασε την πόλη,<br />
αλλά είχε δει όσα  οι πολιτισμένοι  δεν κατανοούν                                                            <br />
απάντησε σ’ αυτούς που τον ρωτήσανε τι ξέρει : <br />
<br />
Κάτω απ’ της πάχνης την απλωσιά<br />
και κάτω από τα χώματα τα πατημένα <br />
από γενιές ανθρώπων<br />
που μικραίνουν με τα χρόνια,<br />
κοιμούνται <br />
πέτρες, μάρμαρα, επιγραφές<br />
από έναν άλλο κόσμο<br />
ένα κόσμο πέντε πολιτισμών παλιό,<br />
αρχέτυπο<br />
που κρατούσε από ψηλά<br />
κι είχε κι αυτός ,σαν σήμερα, ανίερα παιδιά<br />
και ζούσε ,όχι όπως σήμερα, <br />
αλλά απ’ τον αέρα.<br />
Κόσμος πολύπλοκος <br />
κι απλός συνάμα<br />
ο πρώτος κόσμος ο επίγειος, ο αρχέγονος<br />
φτωχό αντίγραφο κάποιου εκ των εφτά επιπέδων του ουρανού<br />
ο πορευόμενος<br />
με μια σοφία που δεν την γέννησε<br />
ούτε την κέρδισε<br />
αλλά<br />
σοφία κλεμμένη από εκεί<br />
που η ύλη δεν ζυγιέται<br />
και που τα μάτια τα άυλα βλέπουν την ομορφιά<br />
αλλά δεν είναι άξια να δούνε την αιτία.<br />
<br />
                                                        <br />
                                                             ◊<br />
 <br />
<br />
V  ΚΥΚΛΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ<br />
<br />
Ελένη, Αταλάντη και Δανάη,<br />
<br />
μέρες απάνω σε τροχούς κυλούν<br />
αμείλικτες επαναλήψεις<br />
όσα ήρθαν και όσα θα ’ρθουν<br />
μπορεί να τα ξαναζητήσεις.<br />
<br />
Και πως να ζουν οι αναμνήσεις ;<br />
Πόσα αντέχει να θυμάται ο νους ;<br />
Όσα σου πουν<br />
και όσα ακούσεις στις ειδήσεις.<br />
<br />
Το ψέμα ίσως να ’ναι η αλήθεια <br />
μιας άχαρης ζωής<br />
που γίνηκε συνήθεια,<br />
τα λόγια ένας αέρας που σκόρπισε τα φύλλα<br />
στα μάτια μια φοβέρα που σκέπασε τη φτήνια.<br />
<br />
Παντού πουλιέται αγάπη<br />
χαρίζουν υποσχέσεις <br />
καρφιά σου μπήγουνε παντού<br />
τον πόνο δεν θα αντέξεις.<br />
<br />
Ίσως και να τινάξεις την κάλπικη ζωή σου<br />
μυαλά χυμένα κι αίματα θα πνίξουν το φιλί σου.<br />
<br />
Ελένη της Τροίας και Μήδεια της Ελλάδας,<br />
Φαίδρα,<br />
ο Νέρων σου χαμογελά απ’ τα μπαλκόνια<br />
η Κάμινος σε χαιρετά<br />
κι η υψικάμινος τρέφεται με κορμιά ανθρώπων.<br />
Νιόβη,<br />
ακούς την τροχιά των πλανητών<br />
,μαρμαρωμένη,<br />
στου Άθω τις πλαγιές,<br />
στου Σίπυλου τις κορυφές<br />
και στην άορνο πέτρα της Ακρόπολης<br />
κι είσαι και συ τώρα πια, μια πέτρα αγέλαστος.<br />
Περσεφόνη, οι πνοές σου φθίνουν στο Καλλίχορο πηγάδι<br />
και στις χωματερές της Ελευσίνας.<br />
Κι αναρωτιέσαι,<br />
πως να φωτίσεις μία μέρα σκοτεινή<br />
εσύ ένας κόκκος σκόνης στην απεραντοσύνη<br />
όταν κι ο ήλιος ακόμα αρνείται να βγει.<br />
<br />
Πως να σώσεις ένα σκυλί από δρεπανοφόρο άρμα<br />
πως να σώσεις την ψυχή σου<br />
και πως να ντύσεις την ντροπή<br />
όταν τα ρούχα σου τα πήρε η πλημμύρα.<br />
<br />
Πως να βγεις από χρυσό κλουβί<br />
,με ποια κλειδιά,<br />
μ’ αυτά που σου τα ’ριξαν στον Καιάδα.<br />
<br />
Πως να καλύψεις μια πληγή<br />
,να μην την δουν οι άλλοι,<br />
ψάχνεις για ένα κομμάτι ύφασμα μετάξι.<br />
<br />
Πως να ξέρω τι ζητάς και που αρμενίζει ο νους σου<br />
έχεις τα μάτια σου κλειστά, το στόμα σφραγισμένο<br />
και έχω μια ελπίδα ζωντανή<br />
πως κάποτε θα αλλάξεις.<br />
<br />
Πως να δώσεις χρώμα στο χαρτί<br />
,πες μου,<br />
το σκουριασμένο σίδερο πως να το γιάνεις.<br />
<br />
Περσεφόνη,<br />
η ράχη του υγρού στοιχείου σαν ασημί σεντόνι απ’ τα αφρόψαρα<br />
κι η κόρη του ματιού λαδιά, <br />
τ’ άσπρο του σύννεφου και τ’ άσπρο του χιονιού <br />
ταξίδια μακρινά μέσ’ των ματιών σου την τρικυμία,<br />
πευκοβελόνες πάνω στο σταρένιο σου το σώμα.<br />
<br />
Άλλοι αποφασίσαν για την τύχη σου <br />
και συ,<br />
στα φρέατα της οικουμένης χάνεσαι<br />
λίγο πριν έρθει η ώρα <br />
τότε που οι λίγοι θα σταθούν στις εκκλησιές <br />
και θα φωνάξουν,<br />
Ίασε Κύριε την ψυχή μου.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
                                                   ই	<br />
<br />
<br />
7/2/2015, 14:30. Τώρα βλέπω τη θάλασσα απ' το παράθυρο. Ακούω το Sebastian του Steve Harley. Το σκυλάκι μου στο κρεβατάκι του, κάτω απ' το παράθυρο, σκεπασμένο με μια κουβέρτα - σύντροφος ζωής, δεκαοχτώ χρόνια τώρα. Οι γιατροί του δίνουν μέρες ζωής - ΠΟΥΤΑΝΑ ΖΩΗ !!! ΠΟΥΣΤΗ ΧΡΟΝΕ ΡΗΜΑΖΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ !!!!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-02-2015</td><td valign=top></td></table><br />