Ξεχασμένη αιδώς

Δημιουργός: Αλντεμπαράν

Της Νέτης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το αφημένο βιβλίο με τα ποιήματα στο παγκάκι
στο διακριτικό του περαστικού ενδιαφέρον.
Τα απόμαχα κρόταλα σε καταρράκτες πού παράμερα γλιστρώντας εσίγησαν
το κατανυκτικό σκουπιδάκι στο αυλάκι του δρόμου
με το παράπονο δαρμένου ζητιάνου
τσαλακωμένες βοές, καλησπέρες σε υφάδι κυπαρισσί
στα φλεβαριάτικα απομεσήμερα.

Ένα δώρο στα χέρια του αγνώστου, το ιδρωμένο μολυβάκι
των μαθηματικών στα χέρια του κακού μαθητή.
Ένα σπειρί δάκρυ για το αηδόνι, πού είδε τον ήλιο και σώπασε.
Η χαντρούλα πού χωρίστηκε από τα αδέρφια της και έχασε την αφή και την θέρμη
και τα λησμονημένα ξεροκόμματα πάνω στο πεζούλι του περιβολιού,ωρα Μαγιού απόγευμα
ή πρωΐ Κυριακής, κουρασμένου χειμώνα
(Να λές κάτι με τρώει και να μην νογάς το γιατί)

Δύο πουλιά τσιμπολογούν.
Ο αέρας και ο παγετός στην αμυγδαλιά.
Φυλλοροεί ανεμολούλουδα και εκείνη ,
γεννημένη μόνο για να ξιπάσει την προσοχή μας,
προσκυνά και θαμπώνει.

Οι συγγνώμες πού ειπώθηκαν μεταξύ ονείρου και ξύπνου.
(Να λές κάτι με τρώει και να μη νογάς το γιατί).
Η πρώτη σου ανάμνηση και ένα φέγγος από τα τρία
βρεφικά σου τρικλίσματα.
Ετών δύο ή τριών. Μι'απελπιστική νοσταλγία.

Όλα αυτά αναπνέουν την διακριτική τους διαύγεια,
σαν το φτωχούλη πού μασάει σιγά σιγά
το βρεγμένο ψωμάκι του.

(Να λές κάτι με τρώει και να [I] ξεχνάς [/I] το γιατί)

Όλα αυτά αποπνέουν μια ξεχασμένη αιδώ ,
πού κρίνει την ένστολη θλίψη μας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-02-2015