Αντιγονάκι....το γατί μου

Δημιουργός: Chimaira, Zina

Ειναι ηδη στα δεκαπεντε και μισο αλλα απο την στιγμη που εχω μεγαλωσει μαζι της δεκαπεντε χρονια τωρα ειναι για μενα ακομη μικρη...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το καταλαβα.
Με κοιτουσε ξανα.
Η γουνα της μαζευε ηλιο
οταν την αγγιξα εκαιγε.
Το γουργουριτο της
το δωρο μου, η χαρα της.
Ειναι η εποχη της
μαδαει
και οι τριχες πανε παντου.
Στον αερα στροβιλιζονται αργα,
πανω απο τον πλαδαρο
σταχινο αγρο της.
Κολλανε στο χερι μου
στα ρουχα μου,
σαν να μην θελουν να με αφησουν.
Οπως ο μεσημεριανος ηλιος
την φωτιζει απο πισω
φαινονται τα μουστακια της ενα-ενα,
σαν ηλιος παιδικος.
Μου κλεινει το' να ματι,
αργα-αργα...
Το ξανανοιγει.
Την χαιδευω πισω απο το αυτι,
εκει που εχει την πιο μαλακια γουνα,
εκει που το γουργουριτο χτυπα σαν τυμπανο.
Παλλεται ρυθμικα,
ασταματητα,
περναει μεσα μου,
μου μεταδιδει την γαληνη.
Ξερω οτι καμια φορα την νευριαζω,
ειναι και μεγαλη, δεν θελει πολλα.
Ομως την λατρευω.
Ειμαστε δεκαεξι χρονια μαζι
και σε λιγο φευγει.
Ομως αντεχει, κραταει καλα,
ολη την αγαπη μου της δινω,
η αγκαλια μου
εχει το σχημα της.
Και αυτη με ψαχνει.
Οσο και αν θελει να ειναι ανεξαρτητη
της λειπω.
Καθε βραδυ κοιμαται
στις καμπυλες του κυρτωμενου κορμιου.
Αλλες φορες με στριμωχνει στον τοιχο,
αλλες την διωχνω.
Αλλα την λατρευω.
Αντιγονη μου πρασινοματα...
πορτοκαλι στρουμπουλο γατι...
Η κοιλιτσα σου'χει πεσει
αλλα παραμενεις κουκλα.
Τεντωνεσαι χαλας τις κουρτινες.
Σου βγαζω ενα ενα τα νυχια προσεκτικα.
Πας προς την κουζινα...
Θες παλι να φας...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-04-2006