Taoubaté 2015

Δημιουργός: Dimitri Favvas

Τα μέρη όπου έζησα, τους φίλους όπου έκανα όλα τούτα, τα ξαναζώ σ' ένα "στρενό προσκύνημα" τουλάχιστον όσο προφτάσω. Αυτό είναι και το νόημα αυτής της συλλογής

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Βρίσκομαι τώρα μέσα στη μπόρα χωρίς ομπρέλα να προχωρώ
έχω μουσκέψει μα μου αρέσει στα περασμένα να περπατώ
πέρασαν χρόνια, μισός αιώνας, άλλες συνήθειες, άλλοι καιροί
νέοι ακόμα, στα πεζοδρόμια, συγκεντρωμένοι, όλοι εμείς,

τις κοπέλλες να κοιτάμε,
πάνω κάτω να περνάνε,
κι όταν οι ματιές μας σμίγουν,
τις διαθέσεις να προδίδουν
με χαμόγελα και νάζια,
υποσχέσεις στα σκοτάδια.
Όλα τούτα έχουν σβήσει
και κανείς δεν θα γυρίσει
κανείς άλλος από μένα
νοσταλγός στα περασμένα

τώρα στο δρόμο, βρίσκομαι μόνος χωρίς ομπρέλα μες στη βροχή
γνώριμος δρόμος, άλλος ο κόσμος και άλλη είναι η εποχή
και οι αλήθειες, και οι συνήθειες έχουν αλλάξει κατά πολύ
μόνο μια γριούλα, η καϋμενούλα σαν κάτι θέλει να θυμηθεί

Έχει κολλήσει πάνω τη μύτη, στο πέρα τζάμι και με κοιτά
ίσως νομίζει πως με γνωρίζει, κουνά το χέρι και χαιρετά
ή μήπως πάλι βλέπει το χάλι ενός αγνώστου, ενός τρελού
ενός χαμένου ή μεθυσμένου όπου δεν έχει να πάει που

μα τα γαλανά της μάτια
μου θυμίζουν τώρα κάποια
που με χείλη βελουδένια
μου ‘βαλε φωτιά στο αίμα
κι ήμουνα τρελός μαζί της
όταν πήρα το φιλί της
αλλά είχα πίσω κάνει
όταν ζήτησε στεφάνι

και προχωράω, κοντά της πάω και κείνη φεύγει για μια στιγμή
ανοίγ’ η πόρτα και όπως πρώτα παίρνω στα χείλη ένα φιλί.
Αχ Αντωνιέτα, τα χρόνια πέτα και ξαναγύρνα στην εποχή
που σε ποθούσα και λαχταρούσα να σε φιλάω κάθε στιγμή.

…………………………………………………………………..

τώρα δυο γέροι, χέρι με χέρι στο τραπεζάκι πίνουν καφέ
στεγνά τα ρούχα, χωρίς παπούτσια, σκιές του κόσμου από το χθες
υγρά τα μάτια, λειψά τα δάκρυα, μένουν θλιμμένοι και σιωπηλοί
έχουνε γύρει στο παραθύρι και δίνουν ένα στεγνό φιλί
[align=center]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-03-2015