a priori

Δημιουργός: Sui generis

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η κιθάρα ξερνά ματαιόδοξες νότες
ν'αγκαλιάσουν το υγρό πρώτο φως του ορίζοντα.
Κάποτε θα σταματήσω τον χρόνο γαλήνια
-και κανένα κάλεσμα δεν θα ενθαρρύνει
την βία του καμπαναριού-
με το πιο ζωντανό τραγούδι των αιώνων.
Εκείνο, τ'ομορφότερο, του επιτάφιου ύμνου
καμωμένο απ'τις διστακτικές εξομολογήσεις
της πόρνης και του τυφλού
που δεν στάθηκε καθρέφτης ν'αντικρίσει την ομορφιά τους
παρά μόνο τα κομμάτια του ζωγράφισαν τον θάνατο
με τις πιο απόκοσμες χαραγματιές στα πρόσωπά τους.

Ξεσπούν τα σφυριά
στα σκουριασμένα βλέμματα των σιδεράδων
κι οι θεοί απ'την χαραμάδα της ανυπαρξίας τους
κερνούν το βαρύτερο τσιγάρο τους
στους σερνικούς αέρηδες της αστικής θύελλας.
Κάποτε θα σταματήσω τον χρόνο γαλήνια
να πάψει η αδικία να τους νοικιάζει γι'αντάλλαγμα
μιαν ευχαρίστηση που απήλαυσαν άλλοι.

Πρόσμενα τις μέρες να'ρθούν με τ'ανθισμένα κλαδιά
κι εκείνες φτάνουν με χώματα κι ακαλαίσθητους σπόρους
κλεμμένα απ'τις κακοτοπιές των ελπίδων μου.
Τι τραγικήν αφέλεια, τι πλάνη
να λαχταράμε στις γάμπες μας λίγη θαλασσινή ελευθερία
και να βουτάμε στα κύματα θαρρείς πως θα τα καταπιούμε.

Έτσι ακατάληπτα ερωτεύτηκα κι εγώ
-ως όρισαν, ελεύθερα, οι άνεμοι την ρότα-
μιαν άμορφη, θολή σιλουέτα
σαν το πλάγιασμα του κόκκινου ήλιου
κι απορώ πώς τόσοι ποιητές λάτρεψαν την θάλασσα
ξεχνώντας τα κουφάρια που αλμυρίζουν τα νερά της,
αφού μονάχα εγώ την είδα στο χρώμα του γυμνού κορμιού σου.

Ένα τέτοιο πρωί θα σταματήσω, γαλήνια, τον χρόνο
μα φοβάμαι πως αμέσως θ'αναγεννηθεί ν'απολαύσει
την άδεια καρέκλα και την κιθάρα ν'αποζητά χάδι.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-03-2015