apo th fylakh

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>apo th fylakh</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>apo th fylakh</b><p>Δημιουργός: anuya, <i>Diogenees</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[font=Palatino Linotype][align=center][B][color=navy]ο ήλιος βασιλεύει κι η μέρα σώνεται<br />
κι ο νούςμου απ' την αγάπη δέν συμμαζώνεται<br />
<br />
το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπηςμου την πόρτα<br />
το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπηςμου τον κήπο<br />
<br />
φέρε τ' αρνιά, τα γίδια να τα ζυγίσουμε<br />
έλα μαζί και η ίδια να τα μιλήσουμε<br />
<br />
το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπηςμου την πόρτα<br />
το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπηςμου τον κήπο<br />
<br />
κοίτα σοφή η αράχνη που πλέκει τον ιστό<br />
και τα κουνούπια πιάνει και κάθεμας κακό<br />
<br />
το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπηςμου την πόρτα<br />
το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπηςμου τον κήπο<br />
<br />
παντοτινήμου αγάπη βγαίνω απ' τη φυλακή<br />
με το άσπρο συρματάκι που βρήκα για κλειδί<br />
<br />
το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπηςμου την πόρτα<br />
το φεγγάρι κάνει κύκλο στης αγάπηςμου τον κήπο<br />
<br />
βγήκα απ' τη φυλακήμου στο σπίτισου έρχομαι<br />
κι άλλο απο σέ να φύγω δέν καταδέχομαι<br />
[/B][/align]<br />
<br />
Μέσα στον ύπνομου έβλεπα οτι ζούσα μέσα σε μιά φυλακή, ήταν ένα μεγάλο κτήριο, αρχοντόσπιτο έμοιαζε, με ξύλινα πατώματα κ ξύλινα κάγκελα στη σκάλα μεταξύ κάτω κ επάνω πατώματος. Αλλα χωρίς καθόλου έπιπλα, απο ό,τι θυμάμαι. Είχε πάνω κ κάτω πάτωμα. Μέσα σε εκείνο το μεγάλο κτήριο, απο όπου έξω δέν μπορούσες να δείς απολύτως τίποτε, ωστόσο δέν ήταν σκοτεινά, μπορούσες να κυκλοφορήσεις εκει μέσα. Επι το πλείστον ήμουν στο κάτω πάτωμα. Όλο να δραπετεύσω μηχανευόμουν. Κάπου εκεί στο κάτω πάτωμα καταγής βρήκα ένα συρματάκι, με άσπρο πλαστικό ντυμένο κομματάκι απο εκείνα που χρησιμοποιούν για να κλείνουν τα σακκουλάκια. Σάν το βρήκα, σκέφτηκα οτι με εκείνο μπορούσα να ανοίξω την κλειδαριά του επάνω ορόφου, με αυτήν τη σκέψη αναθάρρησα. Την ώρα εκείνη σουρούπωσε, βράδιαζε. Τότε ανέβηκα τη σκάλα, σάν ανέβηκα είδα οτι τραγουδούσαν αυτό το γνωστό δημοτικό τραγούδι που σημείωσα (με τα κανονικάτου λόγια κ όχι όπως τα εμπλούτισα), σάν ανέβηκα κ στάθηκα κ άρχισα να τους ακούω, σιγά σιγά σταματήσανε το τραγούδι. Τότε τους είπα: "γιατί σταματήσατε; καλό είναι". Μου άρεσε πολύ αυτό το τραγούδι: μέσα στη φυλακή ήταν μεγάλη ανάσα ελευθερίας, ήταν γεμάτο συμβολισμό. Εγώ είμαι στη φυλακή μέσα, αλλα το φεγγάρι είναι ελεύθερο, με το φώςτου αντιπροσωπεύει εμένα στης αγάπηςμου τον κήπο, στης αγάπηςμου την πόρτα...<br />
Ύστερα, στο όνειρο μέσα, ήταν μέρα, πρωί, τότε άδεια έδωσαν να βγούμε έξω, όπως στο στρατό οι φαντάροι παίρνουν άδεια για έξοδο. Αλλα για να πάρεις αυτήν την άδεια στη φυλακή έπρεπε να προβάλεις κάποια δικαιολογία. Ήταν καθιερωμένο να λένε ψεύτικες δικαιολογίες, κ οι φύλακες, άκακοι κ νέοι, το ξέρανε πολύ καλά οτι είναι ψεύτικες οι δικαιολογίες, αλλα πάντα θέλανε κάποια ψεύτικη δικαιολογία να γράψουνε, συνήθως υπο μορφή ασθένειας. Τότε είπα οτι είχα "γαστρορραγία", οι φύλακες γέλασαν. Κάτι πιό ελαφρύ βρές, μου είπαν, πές "πονάνε τα εσώψυχάμου", είπαν. Κ με άφησαν, να βγώ και εγώ όπως κ οι άλλοι. Μαζί ήταν κ ο 6+49875+15 9005745, του 489+18 ο γιός, ο οποίος τάχα ήταν ντόπιος εκεί, ήταν τάχα το δικότου χωριό, στο οποίο κ αυτός φυλακισμένος. Ήταν τάχα της Ξάνθης κάποιο χωριό. Βγήκα στο δρόμο κ περπατούσα. Ερημιά, δέν έβλεπες άνθρωπο, δέν άκουγες φωνή, αλλα είχε λιακάδα. Σε κάποιο σημείο στο δρόμο είδα κάτι που ταράχτηκα: στο δρόμο μπροστά, στα αριστερά, στεκόταν ένα καφετί πλάσμα, σάν παιδί έμοιαζε, αλλα στο πρόσωπο αντί για κανονικό δέρμα είχε επεξεργασμένο δέρμα ή ψεύτικο δέρμα σάν απο καφετί, ανοιχτό γλυκό καφετί χρώμα δερμάτινο σακκάκι, μάτια δέν θυμάμαι, μάλλον κ εκείνα ψεύτικα σάν απο λούτρινα ζωάκια. Κ άλλο ένα τέτοιο πιό μεγάλο πλάσμα, με δερμάτινο πρόσωπο, αλλα αυτό σε πιό σκούρο, ίσως μαύρο. Κοντοστάθηκα φοβισμένος, έκανα σάν να μή συνέβη τίποτε, έκρυβα την ταραχήμου κ προχώρησα να προσπεράσω, τότε απο τα δεξιάμου απο πίσωμου είδα που πρόβαλε άλλο ένα παρόμοιο πλάσμα, αυτό όμως σε άσπρο δέρμα, κ νομίζω με μορφή πουλιού, δηλαδή σκεπασμένο με άσπρα φτερά, περπατούσε σάν άνθρωπος, ή περίπου σάν άνθρωπος, μπορεί κ σάν στρουθοκάμηλος. Κ κατα τ' άλλα, όλα ήταν έρημα! Λίγο ακόμη κ εκείνη η ερημιά θα γινόταν αφόρητη, θα με έπνιγε. Σκέφτηκα οτι γι' αυτό αφήνουν τους κρατούμενους να βγαίνουν: όλοι ξανάρχονταν επέστρεφαν στη φυλακή απο μόνοιτους, γιατί δέν είχαν τί να κάνουν σε εκείνο το τόσο έρημο χωριό. Κάπου εκεί απο την ταραχήμου ξύπνησα, αλλα ξανακοιμήθηκα κ συνεχίστηκε το όνειρο σε παραλλαγή.<br />
ξανά όνειρο, τώρα η φυλακή είχε τη μορφή του κτηρίου με τα γραφεία, 70 7+1/1971810, εκεί ήταν όλοι οι 51247+18-0- 460 70 γραφείο 74 άτομα, κ συζητούσαμε "τί κακό κάναμε" "τί ελαττώματα έχουμε", ωστε να βρισκόμαστε στη φυλακή (που είχε τη μορφή 702 6849+3479002 9+40-102 345). Όταν ρωτήσαμε την 94754048 18-10-7-1814, είπε "δέν βρίσκω", δέν εύρισκε κανένα κακό να είχε κάνει είτε κανένα ελάττωμα να έχει. Τότε, ναί, είπα. Διότι το ωροσκόπιοσου είναι άψογο. Δέν δείχνει κανένα ελάττωμα.<br />
Ύστερα προς φώς, προς τη δυτική μεριά του διαδρόμου κατευθύνθηκα, εκεί είχε φώς, διότι εκεί έχει τζαμαρία ο διάδρομος, κ είδα εκεί κοντά στη τζαμαρία, είδα κάτι παιδιά που χορεύανε κάποιο δημοτικό χορό, υποθέτω ηπειρώτικο, τότε θυμήθηκα το τραγούδι απο την προηγούμενη φάση του ονείρου, το τραγούδι έπιασα κ τραγουδούσα, απο το προηγούμενο όνειρο τη στροφή ακριβώς τί έλεγε δέν θυμήθηκα, κ έπιασα αυτοσχεδίαζα κ τραγουδούσα. Εκείνα τα λόγια που αυτοσχεδίαζα, σάν ξύπνησα, μεταξύ ύπνου κ ξύπνου τα συμπλήρωσα, κ έτσι έγινε αυτό το ποίημα - τραγούδι που βλέπετε αναρτημένο εδώ.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-03-2015</td><td valign=top></td></table><br />