Έκτο αίσθημα

Δημιουργός: kotsani, Γιώργος Σοϊλεμεζίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ωραία η αγάπη μας για το κρασί μεθυσμένο
Και το ψωμί που με το χέρι σου πιάνεις,
Και η γυναίκα για την οποία είναι προορισμένο,
Πρώτα να βασανίζεσαι, μετά ν’ απολαμβάνεις

Μα τι να κάνουμε με την αυγή θεϊκή
Κατ’ απ’ τους ψυχρόαιμους ουράνιους τείχους,
Όπου κυριαρχεί η ησυχία ανησυχητική;
Και τι να κάνουμε με τους αθάνατους στίχους;

Ούτε να φας, να πίνεις και ούτε ν’ αγαπάς αγνά
Πις’ απ’ τις στιγμές ασταμάτητα τρέχεις,
Δε φτάνεις, λυπάσαι, αλλά ξανά και ξανά
Είσαι καταδικασμένος μόνο να μετέχεις.

Όπως αγόρι με αισθήματα αλέρωτα,
Πως τα κορίτσια λούζονται, βλέπει με ηρεμία
Και δε γνωρίζοντας τίποτα για έρωτα,
Βασανίζεται από την άγνωστη επιθυμία.

Όπως κάποτε μέσα στον ιππουρίδων το φούντωμα,
Από την αίσθηση αδυναμίας ούρλιαζε φοβερά,
Το ζωντανό γλιστερό στους ώμους ένιωθε τέντωμα
Από – ακόμη που δεν εμφανίστηκαν – φτερά.

Έτσι επί των αιώνων την αμέριμνη τσάρκα,
Κατ’ απ’ το νυστέρι φύσης και της τέχνης το ολίσθημα,
Φωνάζει το πνεύμα μας και αποκάμνει η σάρκα,
Γεννώντας όργανο για το έκτο αίσθημα.

Ν. Γκουμιλιόφ
1920

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-04-2015