Μια Μαινάδα Καρυάτις

Δημιουργός: ΒΥΡΩΝ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την αγάπη που σου είχα την τρελή,
μες στου νου, το πιο ανήλιαγο κελί,
την κρατώ καθηλωμένη,
με χοντρά λουριά δεμένη,
με ισόβια στη πλάτη για ποινή,
μέχρις ότου μπω κι εγώ, στη Μάνα Γη..

Μόνο σαν φυσά ο Μπάτης,
που τα μέρη μας, τον έχουνε Νοτιά,
την αφήνω τα καλά της
τα ιμάτια να βάζει, τα λινά
κι είναι ίδια Καρυάτις,
στο προαύλιο του νου, σαν περπατά..



Σιτηρέσιο της έχω αυστηρό..
Δυο γαλέτες, τρεις αντζούγιες και νερό..
Μα σιτίζεται στη ζούλα,
κι από το ψευτογιαγκούλα,
το ψυχοπονιάρη, πού 'βαλε φρουρό,
το βαριά προσβεβλημένο μου ΕΓΩ..

Κι έτσι, σαν φυσά ο Μπάτης,
που τα μέρη μας, τον έχουνε Νοτιά,
τα αραχνοϋφαντά της,
η τρελή μου η αγάπη σαν φορά,
είναι ίδια Καρυάτις,
στο προαύλιο του νου, σαν περπατά..



Αν τα κόψει κάποια μέρα, τα λουριά
και τη 'ξώθυρα τη ρίξει με κλωτσιά,
θα το σκάσει αλαφιασμένη,
όμως θα σε βρούν πνιγμένη,
σε μια λίμνη από δάκρυα καυτά,
πού 'χει νούφαρα τ' αξέχαστα φιλιά..

Κι έκτοτε, όταν ο Μπάτης,
θα φυσάει κατά δω, απ' το Νοτιά,
ως μαινάδα η Καρυάτις,
θα ξυπνάει με τους λύγκες αγκαλιά,
κι ιππαστί στο πάνθηρά της,
θα ουρλιάζει μες σε λόγγους και βουνά....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-04-2015