Tης Περσεφόνης τ' αγγίγματα

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Απ’ των ανθρώπων τ’ όνειρο εγώ γεννήθηκα μακριά
και για καιρό περπάτησα χωρίς κανέναν τους να δω
κι έφυγα ακόμα πιο μακριά και γύρισα στων κύκλων μου
το κέντρο το πιο σκοτεινό ν' αφουγκραστώ στα μυστικά
αυτό που ήταν πιο βαρύ κι απ το σκοτάδι των δειλών
μα ποιος θεός προτίμησε σε μένα να το ξαναπεί
μα ποιος θεός θα διάλεγε μαρτύριο από θάνατο
και το μαρτύρησε ξανά σε μένα που μουν πιο μικρή
απ’ των ανθρώπων την ντροπή; Κι ενώ ντυνόμουν γιορτινά
τ' άστρα θα δένανε το φως με της καρδιάς τα βάσανα
κρυμμένα κι αυτά στης Περσεφόνης τα μυστικά τ' αγγίγματα.

Κάτι που ήθελα να πω έγινε ψίθυρος και ζει
μες της σιωπής μου το βυθό και μες τη λήθη θα κρυφτεί
στο χθεσινό μου τ' όνειρο μαζί με ό,τι λησμόνησα
μα του θανάτου μου έκλεβε υπόσχεση να ξαναζεί
όσο θα καίει κι η φωτιά μες της καρδιάς τα βάσανα.
Από την ύλη μακριά σεμνά τα λόγια που θα πεις
από τη γη πιο μακριά μέσα στην ίδια φυλακή
κρατούσαμε κι οι δυό σιωπή κέρινα φτιάχναμε φτερά
απ' το φεγγάρι πιο κοντά τι πλησιάζει να μου πεις
λόγια του έρωτα θεού που πάλευε να γεννηθεί
το ρόδι κι αν αρνήθηκα κι αν δεν αγκάλιασα σκιές
τ' αληθινό μου το μωρό δοκίμασε ξερό ψωμί
πλησίασε μες τη φωτιά και μες σ αυτό που αρνήθηκες
κι έτσι γεννήθηκε κρυφά να γίνει αυτό που θ' αρνηθείς.

Κι είπα πως δεν μπορούσα πια να απαρνηθώ αυτό το φως
στο σκοτεινό βασίλειο εγώ δεν ήθελα να ζω
κι όμως περνούσα Κυριακές μες σε υπόγεια θεών
και κάτι ήθελα να δω που 'ταν για μένανε πολύ
αυτό το κάτι που αγαπώ ίσως να τό ταξαν κι αυτοί
μ’ αυτή τη φλόγα του κεριού η κάμαρη να ζεσταθεί
κι ούτε ν' ακούσω ψίθυρο ούτε φωνή που αγάπησα
μη γίνει ίδια ξαφνικά με των ανθρώπων την κραυγή
μα κι αν σου θύμισε θυμό με μια φωνή θα ενωθεί
σεβάσμιο λόγο μυστικό μέσα στο χάος θα ακουστεί
ήχο που θα μοιαζε στο φως στους ποιητές να χαρισθεί.

Θεοδώρα Μονεμβασίτη
1 Απριλίου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-04-2015