θανατερή παγίδα

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

μετράει ανάστροφα ο καιρός με παρασέρνει
άμμος λεπτή που τρέχει μέσα σε κλεψύδρα
μα όσο κυλά κι όσο πιο πίσω με πηγαίνει
κάθε μου μνήμη κι από μια λερναία Ύδρα

παραμερίζουν τα βουνά και να! προβάλλει
πράσινη η θάλασσα κατάσπαρτη καράβια
και μια σελήνη ολοστρόγγυλη, μεγάλη
που μου φωτίζει τα ολοσκότεινά μου βράδια

και κάπου εσύ, πίσω απ’ την πάχνη την ομίχλη
έρχεσαι ως ήσουν στα ολόπρωτά σου νιάτα
σαν ατιθάσευτη από το χρόνο άγρια κίχλη
με του ηφαιστείου τη φωτιά μέσα στα μάτια

και σου μιλώ με λέξεις κύματα που αφρίζουν
σου λέω: όσες ξενιτιές κι αν σε κρατάνε
κι όσες Σειρήνες στις φωνές τους σ’ εγκλωβίζουν
θα σε κερδίσω, πάντα όσοι αγαπούν νικάνε...

και συ γελάς και με ακουμπάς πάνω στο χέρι
αφήνοντάς μου μια ανεξίτηλη σφραγίδα
κόψε μου λες στα δύο το χρόνο με μαχαίρι
η μνήμη είναι η πιο θανατερή παγίδα...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-04-2015