Ζουζουνάκι

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

!!!!!!!! ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ...λοιπόν !!!!!!!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

“ΖΟΥΖΟΥΝΑΚΙ”


Γειά σου μωρό μου!
Είμαι ακόμα το ζουζουνάκι σου;
Αισθάνεσαι ενα ζουζουνάκι, πάνω στο λαμπερό σου προσωπάκι;
Εγώ είμαι, σκότωσέ με... Σε θέλω τρελά!
Eίσαι ένα πανέμορφο κορίτσι μωρό μου και σε θέλω πολύ...
Αν δεν ήμουν άνθρωπος, θα ήθελα να είμαι σκουλικάκι.
Είμαι μονάχα ένα μικρό, σιχαμερό, τρισάθλιο σκουλικάκι.
Σιχαμερό, αηδιαστικό και τρισάθλιο ζουζουνάκι!
Αισθάνεσαι ενα ζουζουνάκι, πάνω στο λαμπερό σου προσωπάκι;
Λιώσε με κάτω απο το ποδήλατό σου μικρό και όμορφο κοριτσάκι!
Θέλεις να με πατήσεις με τις ρόδες σου; Εγώ είμαι, σκότωσέ με...
Μήπως το θεϊκό κορμί σου, λερώθηκε απ'τα καυτά φιλιά μου;
Ίσως γαργαλήθηκες, απο τα απαλά μου χάδια, στις πανέμορφες καμπύλες.
Ίσως αισθάνθηκες την ζεστή μου ανάσα
καθώς το φως του φεγγαριού μας καλούσε κοντά του
για να φύγουμε ταξίδι μακριά...
Μήπως άκουσες, τους γρήγορους χτύπους της καρδιάς μου
να χτυπάει ασταματητα, για σένα;
Αν αισθάνθηκες τα παραπάνω
δεν έχω ανάγκη καμμία άλλη γυναίκα, πλασματάκι μου!
Είσαι ένα γλυκύτατο αριστούργημα του Μότσαρντ
μία υπέροχη μπαλάντα του Σοπέν
ένα αριστούργημα της τέχνης είσαι μωρό μου
και ένα ποίημα που'χει γεμίσει την καρδιά μου με ζωές...
Σου μιλάω όσο πιο τρυφερά μπορώ, να με γνωρίσεις απ'τα λόγια μου
αλλά μάλλον η κουβέντα, εχει ξεφύγει απο κοντά μας!
Είμαστε ελεύθεροι και κάνουμε ό,τι θέλουμε, σωστά;
Πρέπει λοιπόν να κοιταζόμαστε στα μάτια...
Πώς να με ερεθίσουν αυτά τα υπέροχα τα μάτια
Εφόσον δε τα βλέπω, όπως είναι αληθινά;
Το μονοπάτι του καθενός, διαφέρει με ορισμένους τρόπους
όπως εμένα τώρα ειναι γκρίζο
αλλά γεμίζει με τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου, και φωτίζεται!
Μέχρι να βρούμε όμως διέξοδο, απο αυτό το μονοπάτι
χρειαζόμαστε πολλά ουράνια τόξα...
Πρέπει λοιπόν σιγά, σιγά ν'αρχίσω να είμαι αισιόδοξος
κι εσύ να προσπαθήσεις να κάνεις το μονοπάτι μου γαλάζιο!
Πρέπει να είμαι αισιόδοξος και να'χω δύναμη και θάρρος...
Μου είπες, θα είμαι δίπλα σου για όσο με χρειαστείς
μακάρι να ήμουνα απόψε εδώ κοντά σου, να σου κρατούσα συντροφιά.
Δεν κοροϊδεύω, δεν κοροϊδεύεις
αλλά η ζωή είναι απο μόνη της, μια απίθανη κοροϊδία!
Τι κι αν δεν έχω φιλήσει γυναίκας τα χείλη;
Τι κι αν δεν έχω γευτεί τα θηλυκά στήθη;
Δεν έχω απολαύσει την ερωτική ηδονή σ' ένα κρεβάτι πάθους
μα είμαι μονάχα ένα μικρό, σιχαμερό, τρισάθλιο σκουλικάκι
σιχαμερό, αηδιαστικό και τρισάθλιο ζουζουνάκι!
Κι αν δεν ήμουν άνθρωπος, θα ήθελα να είμαι σκουλικάκι.
Και ντρέπομαι, ντρέπομαι πολύ σου λέω...
Αχ, πόσο μ'αρέσει να με βασανίζεις!
Είμαι ακόμα το ζουζουνάκι σου;
Θα με δείρεις τώρα, για να πάρω το μάθημά μου;
Πολύ άγρια όμως, πολύ άγρια, πολύ...
Αλλά θα ήθελα ακόμα και να με ιππεύσεις
να με βαράς με το καμτσίκι που λατρεύεις
να μου ζητήσεις να σου γλύψω, τις λασπωμένες μπότες
και μετά να με πατήσεις, σαν σκουλίκι να με λιώσεις!
ΝΑΙ, ΕΙΜΑΙ ΕΝΟΧΟΣ
ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ
ΓΙΑΤΙ Σ'ΑΓΑΠΩ!!!!!!
Είμαι ακόμα το ζουζουνάκι σου, μωρό μου;
Αν είμαι λοιπόν, τί περιμένεις; Σκότωσέ με...


Κομμάτι απο την ποιητική μου συλλογή
γραμμένο για μια φίλη που εξαφανίστηκε...

4/10/2005

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-04-2006