Του Ρόδου Στόμα (bocca di Rosa, Fabrizio D

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

https://youtu.be/IB7LsjkZvvc

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την εφώναζαν «του Ρόδου Στόμα»,
γιατί μέσα σε όλα... τον έρωτα σε όλα,
την εφώναζαν «του Ρόδου Στόμα»,
τον έρωτα έβαζε πάνω απ' όλα...

Στον σταθμό μόλις είχε κατέβει
στο χωριουδάκι του Sant' Ilario,
όλοι κατάλαβαν ότι δεν βλέπαν
ιεραπόστολο ούτε και άγιο!

Έρωτα κάνουν κάποιοι από ανία,
άλλοι ως δουλειά τον διαλέγουν στο βάθος,
μα ούτε το ένα ούτε τ' άλλο εκείνη:
έκανε έρωτα... από πάθος.

Όμως συχνά αυτό το πάθος την σπρώχνει
να ξεδιψά όποιον καημό την κατέχει,
δίχως να ψάξει αν ο κάθε της πόθος
αδέσμευτος είναι ή σύζυγο έχει!

Και αυτήν που έλεγαν "του Ρόδου Στόμα"
την βρήκε η οργή, πριν η μέρα να φέξει,
μένος θανάσιμο της κάθε σκύλας,
που ένα κόκαλο της είχε κλέψει!

Μα, ως γνωστόν, του χωριού οι κουτσομπόλες
σπάνια διαπρέπουν στην πρωτοβουλία:
κάθε αντίμετρο, μέχρι και τότε,
περιοριζόταν στη λασπολογία.

Όλοι το ξέρουν: καλά συμβουλεύει
καθείς που περνιέται για Ιησούς στον ναό του!
Όλοι το ξέρουν: καλά συμβουλεύει,
αν δεν αμαρτάνει για λογαριασμό του.

Έτσι μια γριά, που δεν είχε ποτέ της
άντρα, παιδιά, ούτε πια τις ορμές της,
μπήκε στον κόπο και βέβαια στην γλύκα
να πει σε όλες: "τη λύση την βρήκα"!

Και, απευθυνόμενη στις κερατωμένες,
με πονηριά λέξεις λέει οργισμένες:
"του έρωτος χρήζει η κλοπή τιμωρία:
Θα επιβληθεί -λέει - απ' την Πολιτεία" !

Κι εκείνες πήγαν στον Αστυνόμο
και του είπαν -δίχως μια λέξη να αλλάξουν-:
"πιότερους έχει πελάτες η αθλία,
απ' του μπακάλικου την πελατεία! "

Και έφτασαν τέσσερις καραμπινιέροι
με τα γαλόνια και με λοφία
και έφτασαν τέσσερις καραμπινιέροι
και είχαν κουμπούρια, όχι αστεία!

Η τρυφερή η καρδιά δεν νοείται
των μπάτσων χάρισμα σε αφθονία,
όμως τη μέρα εκείνη στο τρένο
δεν τη συνόδευαν με προθυμία!

Συχνά οι μπάτσοι και οι καραμπινιέροι
είναι ελλιπείς στο δικό τους καθήκον
μα όχι όταν είναι με εξάρτηση πλήρη:
την πήγαν στο τρένο, ως ήταν προσήκον.

Και το σταθμό βρίσκονταν όλοι,
απ’ τον Αστυνόμο ως τον εκκλησάρη,
και στο σταθμό βρίσκονταν όλοι,
με μάτια κλαμένα, καπέλο στο χέρι

να χαιρετίσουν αυτήν που για λίγο,
δίχως αξιώσεις στο μερτικό τους,
να χαιρετίσουν αυτήν που για λίγο
τον έρωτα έφερε και στο χωριό τους.

Κίτρινο είχαν χαρτόνι
με μαύρη καλλιγραφία,
έλεγε: «αντίο, του Ρόδου Στόμα,
μαζί σου η Άνοιξη φεύγει εξορία!»

Αλλόκοτο νέο ποτέ μου δεν είδα
να έχει ανάγκη καμιά εφημερίδα:
σαν από τόξο ένα βέλος ορμάει,
γοργά από στόμα σε στόμα πετάει.

Και στον σταθμό που αυτή καταλήγει,
πιότερος κόσμος απ ‘ όπου είχε φύγει!
Στέλνουν λουλούδια, πετούν τα φιλιά τους,
κι άλλοι για δυο ώρες τη θέλουν κοντά τους!

Ως και ο ιερέας, χωρίς καταφρόνια,
εν μέσω ευχελαίου και ύστατης φτώχιας
της ομορφιάς την εφήμερη αξία
την θέλει πλάι του στην λιτανεία!

Και με την Παρθένο σε πρώτη θέα,
και του Ρόδου το Στόμα πιο πέρα
μες στο χωριό περίπατο πάει
η αγάπη η ιερή... με τη βλάσφημη πλάι!

Στίχοι, μουσική και ερμηνεία: Fabrizio DeAndre'
Απόδοση στα Ελληνικά: Pennastregata

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-04-2015