παραιτούμαι Δημιουργός: Μπαντινι, περιμένοντας τον GOD-o Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Διαβάζω ένα αυτοβιογραφικό του Μπουκόβσκι, πρέπει να το 'γραψε λίγο πριν τα φτύσει.Οι σκέψεις του για το θάνατο κορυφώνονται, σαν μη τον φτάνει, σαν να μη έχει χρόνο για χάσιμο,καθώς η επόμενη αράδα πάντα τον περιμένει.Σκέφτομαι πως θα ταν να 'μουν κι εγώ 70 ή 80 χρονών.Πολλές φορές νιώθω κάπως έτσι, όλοι δε νιώθουν;Τελείως ανήμποροι , ή εξαπατημένοι, ματαιωμένοι, νεκροί.Κι όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα τι νόημα θα έχουν τότε; Πιθανώς τίποτα να μη σημαίνει τίποτα, ίσως να σκέφτομαι μόνο το θάνατο, ή να κάνω ταξίδια στην Αίγυπτο, να ιππεύω καμήλες, ή να πίνω σε κάποιο μπαρ τoυ Σαν Φρανσίσκο, ή απλά να μαι ένας γραφικός κωλόγερος και να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση, να μη μπορώ να σηκωθώ απ' την καρέκλα, παρα μόνο για να κατουρήσω ή να βουρτσίσω τα δόντια μου... Θεέ μου, απελπισία.
Θα πρεπε να μπορούσα όλη μέρα να γράφω και να πίνω.Η Ράννυ λεει οτι πρέπει να γράφω περισσότερο, ότι είναι λάθος να τα παρατάω αλλά διάολε δεν το χω πάντα ανάγκη.Δεν το χρειάζομαι πάντα και δε με χρειάζεται κι αυτό.Τώρα κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι, φορώντας μια γκρίζα μπλούζα μου που χωρίς να καταλάβω πώς έγινε δικιά της.Ας είναι.Κάνει απομαγνητοφώνηση κάποιων συνεντεύξεων , που είναι τόσο αδιάφορες που ακόμα δεν έχω καταλάβει το θέμα τους.Πότε πότε με ρωτάει ''άκουσες τι είπε τώρα;'' ''όχι μωρό μου΄΄.Σίγουρα έχει περισσότερη υπομονή από μένα ή δεν ξέρω τι άλλο.
Ένας άντρας βρίσκεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο 70 μέτρα κάτω απ' τη γη, είναι κουφός, με κομμένα τα άκρα, δεμένος σε μια πλαστική καρέκλα και τρέφεται από σωληνάκια που έχουν καρφωθεί στον κώλο του.Ώρες ώρες σκέφτομαι πως είμαι ένας τέτοιος άντρας.Ίσως και να υπερβάλω,αλλά υπάρχουν φορές που το βλέμμα της ψυχής μου γίνεται σκοτεινό, σαν το δωμάτιο αυτού του άντρα.
Ένα βράδυ έχοντας πιεί αρκετά βέβαια, σκεφτόμουν πως θα ταν αν μπορούσα να δω τον εαυτό μου από χιλιάδες μέτρα ψηλά. Να με βλέπω ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων που κι αυτοί ζουν τις δικές τους τιποτένιες ζωές, να ανοίγω το ψυγείο, να αρπάζω μια μπύρα, κι ύστερα να πηγαίνω ως το μπάνιο και να κοιτάζω τη μούρη μου στον καθρέφτη.Δεν ξέρω, μα αυτή η σκέψη μου δημιούργησε ένα περίεργο συναίσθημα, μου έφτυσε κατάμουτρα τη γελοιότητα της ύπαρξης μου κι ακόμα περισσότερο των σκέψεών μου γι αυτή , όπως συμβαίνει τώρα για παράδειγμα. Ίσως θα έπρεπε να σταματήσω τη σκέψη μου, να διαλύσω τη ροή της, να στήσω αναχώματα... σκατά. Ούτε αυτό έχει σημασία... Παραιτούμαι.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-04-2015 | |