σαν τότε στην Ερήμη

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

μπροστά στην άφωνη στρατιά
της πεισμωμένης μου σιωπής
αρνούμαι να οργιστώ ξανά
χλωρός αέρας της ψυχής
με σπρώχνει απ'τα ταπεινά
να γίνω εγώ ο ζυγιαστής

της άχαρης ζήσης μου που σπάει
ίσχνή απ'τ'ανάλαφρο μου βάρος
μισή στο χώμα να βογκάει
κι η άλλη μισή νάχει το θάρρος
στο σώμα μου να χαμηλοπετάει
σαν άγριος πεινασμένος γλάρος

σηκώνω το αίμα μου σαν κύμα
μ'εκείνη την κραυγή βγαλμένη
νωπή απο τα νεύρα δίχως σχήμα
γιατί την είπα τυφλή παραδομένη
στο φλογισμένο δάκρυ και στο κρίμα
στο κύλισμα βαριά και πικραμένη

θυσία στη νυχτωμένη μου μνήμη
του καιρού η γήινη αλήθεια
αυτή που κυνηγάω σαν τότε στην Ερήμη
στη λάμψη των παιδιών και στ'άγια παραμύθια
αυτήν που σαν το χρυσάφι και τ'ασήμι
την ψάχνω μες στα ξεσκισμένα στήθια

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-04-2015