Εγωισμός

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν μια μέρα σηκωθώ δίχως τα μάτια μου ν' ανοίξω,
ψηλαφητά θα κινηθώ προς την κουζίνα για να ρίξω
μες στο φλιτζάνι τον καφέ και τα όνειρά μου στον νιπτήρα,
και έπειτα θα υποκριθώ
ότι δεν είσαι πια εδώ,
αφού σε φώναξα κι απάντηση δεν πήρα.

Θα ετοιμαστώ για τη δουλειά και θα φορέσω τα γυαλιά μου,
σκούρα, στο χρώμα της σκουριάς, την γκαμπαρντίνα την παλιά μου,
σ΄ όλο τον δρόμο θα μετρώ το κάθε βήμα, να μην πέσω
μέσα στου δρόμου τις ρωγμές,
και σ' όσες έχω αφορμές
όπως με πόνεσες εσύ να σε πονέσω.

Το ξέρεις, σαν παιδί θυμώνω
όταν το πείσμα σου ανταμώνω.

Του θυμικού μου το βιολί στριγγά θα παίζει ως το βράδυ,
μα όταν στο σπίτι ξαναμπώ θα γίνεις όνειρο και χάδι,
χάδι και τραύμα μου εσύ, βαθύ του έρωτα καθρέφτη,
στη διπλοβάρδια της καρδιάς
εσύ η ταρίφα της χαράς
που αφήνει ρέστο τον εγωισμό τον ψεύτη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-04-2015