Ολιγωρία κι αντάρα (ιι)

Δημιουργός: Sui generis

ΙΙ. Συγχρονισμός

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ποιος έγνεψε στην τρεμάμενη φωνή, φωτιά από τρόμο και ντροπή,
να σχίσει τα νεφελώδη χαμόγελα και να λευτερωθεί;
Οι περαστικοί υποπτεύθηκαν μια νοερή συμπόνια από συνήθεια,
οι φίλοι γεύτηκαν την αναθάρρηση απ'την δυστυχία τους,
οι συγγενείς κέρασαν έναν λιτό εξορκισμό την μοναξιάς τους
μα τα ρολόγια δείχνουν όλα την ίδιαν ώρα.

Ως και η γλυκιά καρδερίνα που πέταξε ευτυχισμένη απ'την δροσιά,
τίναξε κομμάτι απ΄την σημαία που θα σκεπάζει τα φέρετρα,
καθώς με την ενστικτώδη της προσήλωση σ'ότι μοιάζει φυσικό
αρνήθηκε ν'αποδεχθεί πως τα φτερά της
απλώνονται μακρύτερα απ'την στιγμιαία της ορμή.
Και ποιος να γνέψει στην μαραμένη απ'την αλμύρα ματιά
την βρόχινη λύτρωση μ'ένα κοίταγμα στον ουρανό;
Είναι πολύ νωρίς ή πολύ αργά για τέτοιες σκέψεις
και τα ρολόγια δείχνουν όλα την ίδιαν ώρα.

Παρακινημένος απ΄το απαιτητικό βλέμμα μιας γυναίκας
που από μιαν αόριστη αγάπη έγινε ο ίσκιος της,
κρέμασα όλη μου την έμπνευση στον ήλιο να τον γκρεμίσω.
Μα τα τροχοφόρα ξεκίνησαν την θριαμβική τους πορεία
επάνω στο γερασμένο κορμί του αγνού κάλλους
που μόνο οι κόκορες τίμησαν ουρλιάζοντας από συμπόνια.
Έμπνευση, η ανεμόσκαλα μεταξύ τύψης κι ανασφάλειας.
Τα ρολόγια δείχνουν όλα την ίδιαν ώρα.

Θυμάμαι όταν έβλεπα τα σκυλιά
να προσπαθούν να μας εξημερώσουν ζητώντας φαγητό
κι εμάς που τα λογαριάζαμε ως οικογένεια
-τούτη την πιο ανεπαίσθητη κι ευσεβή κομπίνα της ιστορίας-
συνθλίβοντας έτσι την θεόπνευστη απόπειρά τους.
Από τότε δεν θυμάμαι τίποτα πιο βάναυσο
παρά χέρια που προέτρεπαν σε ανώφελες κατευθύνσεις
και κουβαλούσαν τα σημάδια μιας άγνωστης χυδαιότητας.
Όμορφα χέρια, λεπτεπίλεπτα και στολισμένα
με ρολόγια που δείχνουν όλα την ίδιαν ώρα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-05-2015