Επί τας

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν είμαι τίποτα, σας λέω - και σωπάστε,
δροσοσταλίδα που ’πεσε στο χώμα,
είμαι μια λέξη που δεν ξέφυγ’ από στόμα,
να πει στους λυπημένους «μην λυπάστε».

Δεν είμαι τίποτα μες τον καιρό που σβήνει,
ένα βουβό τριζόνι, ξεχασμένο,
την τρυφερή αυγή μιας άνοιξης προσμένω
και μια που με λησμόνησε γαλήνη.

Δεν είμαι τίποτα, μια σκέψη στο λιοπύρι,
με χαραγμένα πάνω στα φτερά της,
τα διψασμένα φύλλα της γριάς ελάτης,
κι ένα παιδί σε μάνα που θα γείρει.

Δεν είμαι τίποτα, στο χιόνι ένα γράμμα,
μια μοναξιά που χάθηκε στο πλήθος,
νωχελικά συντετριμμένη, ως συνήθως,
στην άκρη να προσμένει ένα θάμα.

Δεν είμαι τίποτα, πνοή στην καταιγίδα,
ένα δεντρί σ’ ενός βουνού την ράχη,
του πεπρωμένου μου η τελευταία μάχη,
απ’ τις χιλιάδες, άλλη μια ρυτίδα.

Δεν είμαι τίποτα, το δάκρυ στον καθρέφτη,
σ’ ερειπωμένο σπίτι ανθοστήλη,
ανάμνηση από ξεθωριασμένα χείλη,
σ’ ένα γαμήλιο φόρεμα, το ξέφτι.

Δεν είμαι τίποτα, γρανάζι κι αλυσίδα,
για να γλεντούν οι καλομαθημένοι,
εγώ σκυφτός, εκείνοι φωταγωγημένοι,
με το μαστίγιο να σκούζουν «πήδα».

Δεν είμαι τίποτα, ο φολιασμένος σκύλος,
το βλέμμα -αχ το βλέμμα- που εχάθη,
ως πότε, άνθρωπε, θα είσαι το αγκάθι,
τι έφταιξε ο πιο πιστός σου φίλος...

Δεν είμαι τίποτα, οι λέξεις που δεν βρίσκω
κι ας είχα στην καρδιά ανάγκη τόση,
το ποίημα, φευ, που αρνείται να τελειώσει
κι εγώ που όλο ζω - κι ας αποθνήσκω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-05-2015