Φωτογραφία Βραδινή

Δημιουργός: Νικόλας Φ. Κοκρής

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στεριάς αστέρια σαν παράξενο χαλί
Κρατούν με πείσμα όλο την ίδια επιτολή
Κεφάτο αστραποβόλημα σε ράβδους ξωτικών
Μπορντούρες νυχτολουλουδιών μεγάλων μαγικών
Κοιμίζουνε με βάλσαμο τη ροδαλή τους μέρα
Λογοδοτούν τον Κάραβο στη Γη τη σιωπηλή
Κάνουν τ’αρραβωνιάσματα με πλατινένια βέρα

Σαν προσευχή παίρνουν τον ύπνο ευλαβικά
Ακολουθώντας της αρχόντισσας νυχτιάς την εντολή
Του Ήλιου του αφεντόπαιδου τ’ανήμερα τζιτζίκια

Στου Φεγαριού το φως τα ντύνει μπλε επίσημη στολή
Με τα κιμπάρικα τα κεντητά
Τα ζηλευτά τα ριγωτά
Πλατιά , στιλπνά σειρήτια

Μια ξεπλανεύτρα κοπελιά
Ίδια με κλαίουσα μελιά
Που εμπνέει στο νου σου τη φυγή
Ακρογιαλιά χρυσοκυρά
Γεμάτη λόγια τρυφερά
Φιλά γλυκά τη σιγαλιά
Καλομάνα με παιδί στην αγκαλιά
Ζητοκραυγή σα δύναμη που έγειανε πληγή
Μια φαντασία μονομιάς αληθινή
Μία ευχή φωτογραφία βραδινή
Μία ευχή φωτογραφία βραδινή

Της Όστριας τρεις ψίθυροι
Διστακτικά τη συντροφιά γυρεύουν και ζυγώνουνε
Θυμόσοφοι αγέρηδες σε ασάλευτη ομήγυρη
Καλομιλάνε σ’ άλμπουρα ολόγυρα ζεστά

Όμοια με κυπαρισσιές που ζωηρά ψηλώνουνε
Τα φωτεινά μονόξυλα στημμέν’ αλφαδιαστά
Ηλεκτρικοί πυράκανθοι της νύχτας κόσμια πνεύματα

Για καλλονές παραμυθιών
Όλα τα φώτα των βραδιών
Μετάξι για ολοκέντητα ναϊάδων τα φορέματα
Για θάλασσας βασίλισσες τα φωσφορούχα στέμματα
Θεόρατα ηλιάνθεμα που λούζουν το μουράγιο τ’απογεύματα

Μια ξεπλανεύτρα κοπελιά
Ίδια με κλαίουσα μελιά
Που εμπνέει στο νου σου τη φυγή
Ακρογιαλιά χρυσοκυρά
Γεμάτη λόγια τρυφερά
Φιλά γλυκά τη σιγαλιά
Καλομάνα με παιδί στην αγκαλιά
Ζητοκραυγή σα δύναμη που έγειανε πληγή
Μια φαντασία μονομιάς αληθινή
Μία ευχή φωτογραφία βραδινή
Μία ευχή φωτογραφία βραδινή

Σμήνη τα φώτα ακροστολούν τα δειλινά
Σε μια πλατεία πάνω απ’το κύμα τραγουδάνε σιγάνα
Κάθε μια λάμψη μια νυμφαία που αργοπλέει λες ταπεινά
Μία λαμπάδα που τηνε βλέπει ο κάθε φλοίσβος πιο ψηλή
Μία πελώρια ανοιχτόκαρδη αχλύ
Λυχναράκι με μια φλόγα
Κάθε τύχης η ματιά και το φιλί
Μενεξές από του ήλιου την αυλή
Καημός που κάποιο στόμα δε μολόγα
Μια λαχτάρα μες τα χέρια κάθε άστρου το δαδί
Ίσως να’ναι τελικά όλα τ’αστέρια μουρμουρίζω σαν παιδί
Μιας αγέλης μάτια λύκων που ουρλιάζουν στα σκοτάδια
Πριγκήπων όλα τ’άλογα , των Ήλιων τα κοπάδια
Μύριων πνευμάτων οι πελώριες φωτιές
Αναμμένες γύρω από άμαξες παλιές
Κάθε ελπίδα σύγκορμη με δίδυμη λιακάδα
Φευγιό προς μία όαση , αδιάκοπη πορεία
Λησμονημένες πια ευχές , αγγέλων λιτανεία
Φωτίκια για ημίθεων κι όχι θνητών γεννήματα
Ωδές χαράς , εγκώμια , ποιήματα
Ταξίδια για προσκύνημα που ξέρουν τον ορίζοντα μυστήρια καραβάνια
Ονείρων δίχως σύνορα τα Άγια Επιφάνεια

Μία λαμπάδα που τηνε βλέπει ο κάθε φλοίσβος πιο ψηλή
Μία πελώρια ανοιχτόκαρδη αχλύ
Λυχναράκι με μια φλόγα
Μενεξές από του ήλιου την αυλή
Κάθε τύχης η ματιά και το φιλί
Καημός που κάποιο στόμα δε μολόγα
Κρίνο του Νείλου ερωτικό
Μέσα στο νάπος του πελάγου βραδινό , λυτρωτικό
Κάθε φεγγάρι υμνολογεί στίχο γλυκό
Σε μια Νοτιά
Κι απαλογέρνει να προσφέρει με το στόμα αναστάσιμη φωτιά
Κι απαλογέρνει να προσφέρει με το στόμα αναστάσιμη φωτιά
Κι απαλογέρνει να προσφέρει με το στόμα αναστάσιμη φωτιά

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-06-2015