Πελαγίσια ψυχή Δημιουργός: χρήστος δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα... καλημέρα και συγνώμη που δεν έχω χρόνο να σας διαβάζω και να σας σχολιάζω...(μελοποιημένο) Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ψυχή έχω πελαγίσια σε σώμα στεριανό
δε θέλει κυπαρίσσια μονάχα πέλαγο
Η νύχτα μόλις πέφτει απ' το κορμί το σκα
σε θάλασσα καθρέφτη- γδύνεται και βουτά
Κυλιέται στην αρμύρα- μέσα σε μια αλυκή
τρυγάει την πορφύρα- και βάφεται άλικη
Πλεούμενο ξετρέχει κι άρμενο συναντά
στα γόνατα προσπέφτει και το παρακαλά:
«Καράβι καραβάκι που πας γιαλό γιαλό
μάθε μου στην αγάπη -να πλέω ή να χαθώ"
Μα απόκριση δεν παίρνει όσο και να ρωτά
που η αγάπη βγαίνει- που θάλλει ο έρωτας
Με μια αναπνιά βουτάει στα βάθη του βυθού
τη ράχη καβαλάει λευκού ιππόκαμπου
«Του πέλαου αλογάκι - που δίνες κυβερνάς
πως κυβερνιέται η αγάπη μάθε το και σε μας».
Μα κείνο αφηνιάζει - παίρνει να χλιμιντρά
τη χαίτη του τινάζει - σχίζει τα κύματα
η αυγή χρώμα του αιμάτου - βάφεται κι η ψυχή
στο σώμα του χωμάτου γυρίζει άπραγη
κι εκεί φυλακισμένη σε σώμα στεριανό
τη νύχτα περιμένει να σμίξει πέλαγο...
Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-04-2006 |