Πελαγίσια ψυχή

Δημιουργός: χρήστος

δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα... καλημέρα και συγνώμη που δεν έχω χρόνο να σας διαβάζω και να σας σχολιάζω...(μελοποιημένο)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ψυχή έχω πελαγίσια – σε σώμα στεριανό
δε θέλει κυπαρίσσια – μονάχα πέλαγο

Η νύχτα μόλις πέφτει – απ' το κορμί το σκα
σε θάλασσα καθρέφτη- γδύνεται και βουτά

Κυλιέται στην αρμύρα- μέσα σε μια αλυκή
τρυγάει την πορφύρα- και βάφεται άλικη

Πλεούμενο ξετρέχει – κι άρμενο συναντά
στα γόνατα προσπέφτει – και το παρακαλά:

«Καράβι καραβάκι – που πας γιαλό – γιαλό
μάθε μου στην αγάπη -να πλέω ή να χαθώ"

Μα απόκριση δεν παίρνει – όσο και να ρωτά
που η αγάπη βγαίνει- που θάλλει ο έρωτας

Με μια αναπνιά βουτάει στα βάθη του βυθού
τη ράχη καβαλάει – λευκού ιππόκαμπου

«Του πέλαου αλογάκι - που δίνες κυβερνάς
πως κυβερνιέται η αγάπη μάθε το και σε μας».

Μα κείνο αφηνιάζει - παίρνει να χλιμιντρά
τη χαίτη του τινάζει - σχίζει τα κύματα

η αυγή χρώμα του αιμάτου - βάφεται κι η ψυχή
στο σώμα του χωμάτου – γυρίζει άπραγη…

κι εκεί φυλακισμένη – σε σώμα στεριανό
τη νύχτα περιμένει – να σμίξει πέλαγο...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-04-2006