Το διήθημα

Δημιουργός: Nemo, Odysseus Nemo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Λιοτρίβι μεγάλο η ζωή,
ανακατώνει μέσα της τα πάντα
απαιτώντας το λιγότερο δυνατόν διήθημα.

Ζυμώνει το δυνατό με το ανίσχυρο,
σύμμεικτα κρατά το όμορφο με το άμορφο
και αέναα υπό διάλυση έχει΄την τάξη στην αταξία,
κρατώντας τα όλα ισόρροπα μεταξύ τους,
εκτός απ' του ανθρώπου την πορεία.

Σε αυτήν τα πάντα ρέουν προς την μια
ή προς την άλλη μεριά
και το μέτρο της λογαριάζεται δύσκολα.

Όσες κι αν εφεύρει ο άνθρωπος γητειές
και θεούς άλλους ή τύχες φτιάξει άλλες,
μηδέποτε θα μπορέσει να ορίσει το βιός του ολάκερο
μονοκονδυλιά,
σαν να ναι η ζωή καμβάς άδειος,
που ζητεί με απάθεια κάποιες παραστάσεις μόνο
και μόνο στα πλαίσια αυτών να αποδώσει το νόημά του,
τάχα ζητεί.

Την σπιρτάδα του πνεύματος
θέλημα το 'χει η ζωή
και την στιλπνάδα της ψυχής,
με το λαγαρό του λόγου
και το νάμα της ύπόστασης
σ΄ένα καντήλι να καίει, θέλει

Στη φωτιά τούτη
τον λόγο μας γεννάμε
και στο πύρωμα.
Στην κάψα τον χαλκεύουμε
της κάθε ανάσας
και σαν άλλοι Ήφαιστοι
τον καμώνουμε ως την κόψη του τέλεια.

Ωραίο τον θέλουμε και αγνό,
όπως τον όμοιό του, τον Έρωτα
τον χιλιοπιασμένο κι αυτόν απ΄τα χείλη
κι απ΄τα χείλη,
πάντα εκεί πρώτα ολοκληρωμένο,
να ενσταλάζεται μέσα μας
σαν κρασί μεθυστικό.

Και είναι όμοια με την σύνθλιψη,
η μέθη του,
της ζωής,
που στροβιλίζει,
με διαιρέσεις και ενώσεις,
γνώμες και πάθη
ζητώντας μια κάποια θέωση,
έστω και προσωρινή
σαν τ' άρωμα που απλώνεται
και χάνεται.

Σε ένα κύπελο κρασιού χωράει
κι έτσι πίνεται,
μα όχι στην καθάρια του κατάσταση
- δεν την αντέχουμε οι άνθρωποι -
αλλά ως σύντροφο στο νερό και στο μέλι
και σαν χαλάσει...
στο κρασί μέσα, το χαλασμένο.

Γνώρισμα της φύσης είναι τούτο,
πως τίποτα στον ήλιο και στη νύχτα
μονο του να μην είναι
και το αντίχωρό του, αν χρειαστεί,
αντάμα να έχει και μέσα του.

Και του ανθρώπου γνώρισμα,
στη διαύγεια της σκέψης να κατέχεται
από θολή ματιά,
τα περίπλοκα να καταφέρνει
και αξεδιάλυτα να αφήνει τα απλά.
Και του μέλλοντος του να βλέπει καθάρια τα κοντινά
μα τα πιο μακριά καθόλου.

Γλυστράνε οι μέρες, αστραφτερές,
απ’ τα χέρια μέσα, σαν να ναι από λάδι
και μένει κατακάθι στην αφή, μια λιπαρότητα.
Να την σιχαίνεσαι και ανάγκη να την έχεις συγχρόνως.

Πολεμάμε μια ζωή
να φιλιώσουμε με την ζωή μας
προσπαθώντας να φτιάξουμε
και να χαλάσουμε τα πάντα.
Μέσα σε αυτά να ενδυναμώσουμε,
ως ικέτες απεγνωσμένοι,
το λίγο από μέσα μας που καίει…
μιας στιγμής ανάσα,
λίγη ελευθερία
από της ημέρας το διήθημα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-06-2015