Κόκκινα στεφάνια Δημιουργός: anchoret Δικιά μου εμπειρία σίγουρα δεν είναι (είμαι 16 ετών) αλλά προσπάθησα να φανταστώ πως θα ένιωθε μια γυναίκα που ο κόσμος της γκρεμίζεται εξαιτίας ενός...χμμ...αλήτη. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλες τις ανώνυμες ηρωίδες εκεί έξω. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Καψαλισμένα παράθυρα τα μάτια μου
Που θρηνούν την σκισμένη καρδιά μου
Οι παλιές πληγές ξεθάβονται
Και πετούν γύρω απ'την μοναξιά μου
Τόσα χρόνια πουλημένα
Σε έναν πλανόδιο εραστή
Διπλή η ζωή σου, διπλός κι ο πόνος μου
Διπλά κομματιασμένη η ψυχή
Κλαίω τον πόνο μου στα κόκκινα στεφάνια
Που στολίζουν ματωμένου γάμου τα σ' αγαπώ
Κι αν εσύ με άφησες έτσι απλά
Εγώ θα φτάσω ως τον άγνωστο θεό
Κι όταν θυμάμαι αυτά που λησμόνησα
Δάκρυά μου πέφτουν στο κενό
Και η νύχτα σαν παρθένα φόνισσα
Δεν μ'αφήνει σε γαλήνη να κοιμηθώ
Πότε δεν ξέχασα εκείνα
Εκείνα τα λόγια που είπες
Μαύρα παλάτια στο νερό
Θυμίζουν της ψυχής μου οι τρύπες
Κι εκείνη σαν όραμα μπροστά μου
Σαν διάβολος με πρόσωπο αγγελικό
Γελά, με περιπαίζει
Ξέρει πως πήρε εκείνον που αγαπώ
Κλαίω τον πόνο μου στα κόκκινα στεφάνια
Που στολίζουν ματωμένου γάμου τα σ' αγαπώ
Κι αν εσύ με άφησες έτσι απλά
Εγώ θα φτάσω στον άγνωστο θεό
Κι όταν θυμάμαι αυτά που λησμόνησα
Δάκρυά μου πέφτουν στο κενό
Και η νύχτα σαν παρθένα φόνισσα
Δεν μ'αφήνει σε γαλήνη να κοιμηθώ
Χαρισμένα όνειρα, δοσμένες υποσχέσεις
Στην ψευτιά των ερωτόλογών σου
Σαν αποσυρμένου λεωφορείου θέσεις
Οι σκιές των φιλιών σου
Κόκκινα στεφάνια τα χαμόγελά σου
Κόκκινα τα μάτια μου απ'το κλάμα
Κόκκινες σκιές οι θύμησες των βραδιών
Κόκκινο και πικρό το παγωμένο νάμα
Κλαίω τον πόνο μου στα κόκκινα στεφάνια
Που στολίζουν ματωμένου γάμου τα σ' αγαπώ
Κι αν εσύ με άφησες έτσι απλά
Εγώ θα φτάσω στον άγνωστο θεό
Κι όταν θυμάμαι αυτά που λησμόνησα
Δάκρυά μου πέφτουν στο κενό
Και η νύχτα σαν παρθένα φόνισσα
Δεν μ'αφήνει σε γαλήνη να κοιμηθώ
Κι αν εσύ με άφησες έτσι απλά
Εγώ θα φτάσω στον άγνωστο θεό
Κλαίω τον πόνο μου στα κόκκινα στεφάνια
Που στολίζουν ματωμένου γάμου τα σ' αγαπώ
Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-04-2006 |