Μυαλό και θάρρος θέλει η συμφορά

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

"Η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα..."
ακούω στο τραγούδι το παλιό,
οι μονομάχοι ρίξανε τα δίχτυα,
φτιαγμένα στον δικό μας αργαλειό...

Μια χώρα αποκρεμιέται στο μπαλκόνι
κι ο ορίζοντας της φαίνεται στενός,
η μνήμη και η σοφία της βαλτώνει
στα λάθη που δεν είναι... κανενός.
Χαράμι η θυσία και ο αμνός.

Πενήντα χρόνια ασπρίσαν τα μαλλιά της,
χωρίς μια να χαράξει διαδρομή...
Νομίζοντας πως πάντα πάει καλιά της,
στου χρόνου την κοιλιά παλινδρομεί,
στα ηρώα των νεκρών ασχημονεί.

Κι εγώ, καθώς κοιτάζω τα παιδιά μας,
που έχουν τα μάτια ακόμα καθαρά,
θαρρώ πως είναι χρέος και σειρά μας
να πούμε την αλήθεια, μια φορά...

Πως μόνο στις αρχαίες τραγωδίες
κατέρχεται ο από μηχανής Θεός...
Πως χάνονται οι κόποι και οι θυσίες,
αν δεν αναζητήσουμε το "πώς"...
...τα λάθη μας γινήκαν μαστροπός...

-λαθραία εκδιδομένης γυναικός-.

Πως δεν χρωστά σε εμάς η Ιστορία,
δεν είμαστε του κόσμου οι εκλεκτοί.
Το βόλεμα μας έκανε παρία
των λύκων που ζυγώνουν το μαντρί.

Η πίτα μας μουχλιάζει στο ντουλάπι,
λειψή, παλιά και πλέον επιβλαβής.
Η ευθύνη θέλει ανδρεία κι ένα κάτι
που κάπου το ξεχάσαμε εμείς...

Μα τώρα, που η απόγνωση μας πνίγει
και ουρλίαζουνε οι λύκοι στο βορά,
ζητώντας κάθε χρέος μας που λήγει,
για λίγο ας σκεφτούμε καθαρά...
πως οίκτος δεν μας πρέπει, ούτε πυρά.

Μυαλό και θάρρος θέλει η συμφορά
και ομόνοια της φουρτούνας τα νερά....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-07-2015