Η μυστική παραλία

Δημιουργός: ΓΙΑΝΝΗΣ Κ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B][I] Καταλάβαινες σχεδόν αμέσως πως είναι ο Θεός.
Φορούσε ένα τριμένο μπέζ κοστούμι και άσπρο πουκάμισο κουμπωμένο
μέχρι το τελευταίο κουμπί.
Έμοιαζε με ένα συνηθισμένο ηλικιωμένο άνθρωπο αλλά δεν ήταν.
Έφτανε να προσέξεις λίγο καλύτερα το πρόσωπό του.
Έβλεπες να ξεχειλίζει από αγάπη σοφία και σοβαρότητα.
Αλλά ταυτόχρονα σου έδινε την εντύπωση πως υπήρχε κάτι -ένα χαμόγελο
που ετοιμάζεται να σκάσει και να εξελιχθεί σε τρανταχτό γέλιο.
-Γελάει μαζί μας ο Θεός, έγραψα κάποτε.
-Δε γελάει...ξεκαρδίζεται , απάντησε η Έφη.
Το θυμήθηκα παρατηρώντας τον.
Ο Θεός είναι σαν ένα μεγάλο παιδί σκέπτηκα κοιτάζοντας τα λερωμένα άσπρα ολσταρ στα πόδια του.
Ήταν και η ατμόσφαιρα γύρω του, το ένοιωθες ότι Αυτός τη Δημιουργεί.
Μόνο εσείς μπορείτε να το καταλάβετε- ήταν σα να ζεις μέσα σε ένα ποιήμα
που οι λέξεις υπάρχουν αλλά δεν έχουν γραφτεί.
Μόνο οι ήχοι της θάλασσας αλλά γέμιζε τα αυτιά σου ένας αόρατος Βιβάλντι.
Η υγρασία του αυγουστιάτικου πρωινού έκανε τα ρούχα να κολούν πάνω μας.
Η άμμος και αυτή να κολλάει στα ξυπόλητα πόδια και τα παπούτσια.
Και η θάλασσα σα να ένοιωθε μόνη όλο και έρχοταν προς το μέρος μας για παρέα.
Ήταν σίγουρα ο Θεός.
Μια ηρεμία και γαλήνη με αγκάλιαζε.Όχι ευτυχία.Σίγουρα όχι.
Αλλά όλα τα προβλήματα οι σκέψεις και οι ανησυχίες είχαν χαθεί μαγικά.
Το βράδυ ψήσαμε ψάρι επάνω στην άμμο.
Κάθοταν παράμερα εκεί που άρχιζαν τα σκαλιά.
Έπινε κρασί από το μπουκάλι όπως όλοι μας.
Μου φάνηκε μελαγχολικός και εύθραυστος.
Νοιώθει μόνος σκέπτηκα.
Ήταν φανερό, δε ταίριαζε με κανέναν μας αλλά όλοι μας νοιώθαμε τόσο οικεία μαζί του.
Τράβηξα τη Μαίρη από το χέρι και τη σήκωσα.
Μπήκαμε στη θάλασσα με το νερό να μας φτάνει ως τα γόνατα.
Ήθελα να περάσω τα χέρια μου κάτω από το λεπτό φόρεμά της
και να χαιδέψω όλο της το σώμα.
Την αγκάλιασα μόνο και μείναμε έτσι αρκετή ώρα.
Βγήκαμε και ξαπλώσαμε πάνω στην άμμο χαζεύοντας τα αστέρια.
Γύρισα και τον κοίταξα.
Ένα ζεστό χαμόγελο διαγράφοταν στο πρόσωπό του.
Δε μίλησε άλλα η φωνή του έφτασε στα αυτιά μου σα μελωδία.
-Δε γίνονται πιά θαύματα γιατί κανένας δε πιστεύει.
Κοιμήθήκαμε κάτω από τα αστέρια σκεπασμένοι με το προστατευτικό γαλήνιο βλέμμα του.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-08-2015