Ότι πιο όμορφο υπάρχει στον πλανήτη (είναι με

Δημιουργός: Skylight, Σταμάτης Βαρσάμος

Η γέννηση του χαμόγελου και όχι μόνο... πάλι γράφω ιστοριούλες...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα χαμόγελο...
ότι πιο όμορφο υπάρχει στον πλανήτη
κι αν στο χαρίσει Άνθρωπος
σημαίνει πως σ' ανήκει

Μα από που ξεκίνησε?
Πως βρέθηκε στην Γη?
Η ιστορία μας αυτή
απόψε θα ακουστεί...

Την εποχή που ο θεός
έπλασε τους ανθρώπους
τους μοίρασε απλόχερα
χαρίσματα και τόπους

Μα δεν τους έδωσε μαζί
και το χαμόγελο τους
το λόγο σκέφτηκε πολύ
ήταν για το καλό τους

Φταίει του γέλιου η αδερφή
είναι η γνωστή... η λύπη
που πάντα σε ακολουθεί
όταν το γέλιο λείπει...

Μα δίχως το χαμόγελο
οι άνθρωποι ξεχνούσαν
γιατί δεν είχανε στιγμές
που να αναπολούσαν

Το είδε ένας άγγελος
που λέγανε αγάπη
κι απ το παράδεισο ψηλά
μια νύχτα πήρε κάτι

Πήρε μονάχα μια στιγμή
μια σπίθα από ευτυχία
και την κατέβασε στην Γη
να νιώσουν την μαγεία

Την έδωσε σε όμορφη
κοπέλα προικισμένη
και ζήτησε να μοιραστεί
σ’ όλη την οικουμένη

Κι αυτή την σπίθα θέριεψε
πολλές καρδιές κάηκαν
κάποιες καρδίες δεν άντεξαν
και κάποιες πληγωθήκαν

Τα είδε αυτά ο άγγελος
και ένιωσε ντροπή
και από τότε κρύφτηκε
καλά κάπου στην Γη.

Όμως τα χρόνια πέρναγαν
και κάποιες γιατρευτήκαν
μέσα απ της στάχτες της καρδιάς
νέα βλαστάρια βγήκαν.

Πρώτος ο αναστεναγμός
δεύτερο η ευκαιρία
τρίτα το μίσος κι ο θυμός
τέταρτο η εμπειρία

Πέμπτο φύτρωσε γοργά
ένα μικρό αγκάθι
που το ονόμασαν καημό
ή και μεγάλα λάθη

Μα τούτο κρύφτηκε καλά
γιατί ρίζωσε δίπλα
ένα ζεστό χαμόγελό
που έβγαινε την νύχτα

Βγήκανε κι άλλα αρκετά
στον κήπο της καρδιάς τους
και πάντα το χαμόγελο
έκρυβε τ’ άρωμά τους.

Μα η αγάπη είχε κρυφτεί
δεν είδε τα παιδιά της
κι απ τα παιδιά δεν θέλησε
κανείς να πάει κοντά της

Εκτός απ το χαμόγελο
που τ’ άνθη του τα είδα
φώτιζανε τον ουρανό
για να υπάρχει ελπίδα

Πως η αγάπη θα τα δει
μια νύχτα να γυρίσει
και τα παιδιά της θα τα βρει
για να τα αγαπήσει

Μέτρησαν δέκα στην σειρά
χειμώνες, καλοκαίρια
Και τότε ήρθε μια βραδιά
που σβήσανε τ’ αστέρια

Γιατί κατάλαβε ο θεός
το σφάλμα που ‘χε γίνει
κι αμέσως έψαξε να βρει
ποιος έχει την ευθύνη

Έψαξε Γη και ουρανό
κοιλάδες μα και δάση
βυθούς, φαράγγια, θάλασσες
και όλη του τη πλάση

Μα δεν τη βρήκε πουθενά
ξανάναψε τ’ αστέρια
κι έκατσε λίγο σιωπηλός
με σταυρωμένα χέρια

Πέρασε τότε ένας παππούς
μαζί με την κυρά του
που χάζευε τον ουρανό
μέσα στην αγκαλιά του

Και τους πλησίασε ο θεός
κάτσανε στο παγκάκι
και ευθείς αμέσως ρώτησε
αν ξέρουν την αγάπη

Τότε η κυρά τον τύφλωσε
με το χαμόγελό της
ύστερα του απάντησε
πως είναι ο σύντροφός της

Μα έχει αλλάξει όνομα
πια τον φωνάζουν θάρρος
γιατί άντεξε να κουβαλά
όλης της Γης το βάρος

Πήρε για όπλο την καρδιά
για ασπίδα την συμπόνια
και δίνει μάχη μόνιμα
όλα αυτά τα χρόνια

Τότε κοίταξε τον Παππού
κι αυτός χαμογελούσε
το χέρι κράταγε σφιχτά
αυτής που αγαπούσε

Ήρθε η σιωπή για μια στιγμή
και πριν τελειώσει η νύχτα
τότε του είπε ο παππούς
την πιο μεγάλη αλήθεια…

Η αγάπη όταν χάθηκε
έσπασε σε κομμάτια
και κρύφτηκε πολύ καλά
στ’ ανθρώπινα τα μάτια

Που είναι ο δρόμος της ψυχής
κομμάτι του θεού
για αυτό όπου κι αν έψαξες
αυτή ήταν παντού

Το έκανε για να μπορεί
να βλέπει τα παιδιά της
και να ποτίζει αν χρειαστεί
και με τα δάκρυά της.

Τότε μαζί μοιράσανε
χαμόγελο στα τρία
κι έτσι ξαναπετάχτηκε
μια σπίθα από ευτυχία

Τα μάτια λίγο δάκρυσαν
και κάπου εκεί στην άκρη
καθόταν και τους κοίταγε
…ένα κομμάτι αγάπη!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2015