Βιοπάλη

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

καληνύχτα σας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΒΙΟΠΑΛΗ

Αύριο μπαίνω στη βιοπάλη.
Συγχωρήστε με, δεν έμαθα ποτέ να τραγουδώ
μόνο να σφυρίζω και δεν ξέρω να υμνώ τον πόνο
ούτε το μόχθο της δουλειάς με τα τραγούδια.
Φαίνεται μάλλον, πως κόπιασα αρκετά
για να μιλώ ψιθυριστά για την αγάπη
σιγά, τόσο σιγά, να μην τ'ακούει κανένας
και χρόνος δεν έμεινε ελεύθερος, ούτε λεπτό
για να ουρλιάξω πόσο αγαπώ, σ' ό,τι λατρεύω.
Παγιδεύτηκε κι εκείνος στα ωράρια εργασίας.
Χάθηκε στα μονοπάτια της στέρησης
περιμένοντας φως κι ελπίδα απο το πουθενά.

Κι είναι δύσκολο στη ζωή, να'σαι δυστυχισμένος
κι εύκολο να περνάς καλά και να γελάς.
Βγαίνει εύκολα το χαμόγελο απ'τις τσέπες
μα δύσκολα μαζεύεται το δάκρυ στους καρπούς.
Όπως βγαίνουν τα λεφτά κι έτσι ξοδεύονται
κι εύκολα σπαταλιούνται στην ευτυχία
όμως δύσκολα τα γνωρίζεις, χωρίς το κλάμα.

Δεν ξέρεις ούτε τι χρώμα έχει το σπέρμα
μόνο ξέρεις τι χρώμα, αφήνει ο χρόνος
στα σκονισμένα βιβλία και κιτρινίζουν.
Τότε είσαι μαθημένος, τότε γνωρίζεις.
Τα μάτια σου κόκκινα πάντα, υγρά κι ερεθισμένα
πανί δε βρίσκεις να τα σκουπίσεις και στάζουν.
Πού όρεξη να τραγουδήσεις, μιλιά δε βγαίνει.
Συλλαβίζεις, λέξη λέξη, τον ερωτά σου
μα κανείς δεν υπάρχει να σ' ακούσει, κλαίς;
Κανείς δεν έρχεται να σου στεγνώσει
τα κλαμένα σου μάτια.
Είσαι μόνος, μα ξέρεις να σφυρίζεις.

Αύριο μπαίνω στη βιοπάλη.
Οι ευτυχισμένες μέρες είναι λίγες, φεύγουν αμέσως.
Νιώθω τυχερός που απο αύριο θα κλαίω ξανά
και πάλι και πάλι και πάλι μέχρι να πεθάνω.
ʼλλωστε, γι'αυτό δεν ήρθα στον κόσμο;
Γεννήθηκα, για να φτάσω χαμηλά, χαμηλά
να γνωρίσω την κατάντια των στερήσεων.
Μετά μου είπαν, έρχεται η ανταμοιβή, ο μισθός.
Τον άλλο μήνα πληρώνομαι, με χαμόγελα
πολλά, πολλά τα χαμόγελα, λίγα τα δάκρυα
μα είμαι μόνος κι έμαθα να σφυρίζω....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-05-2006