Άηχη λύπη

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

συγχωρήστε μου τη μαυρίλα..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

αχνίζει τ' όνειρο καθώς κοιμάσαι
μ' ανέμους ούριους σε κατευθύνει
σ' άλλες σκέπες
γλυκοχαράζοντας , αχνογελώντας

Μα συ σιωπάς και ταξιδεύεις
στις απαθέστατες τις δυο τις κόχες
μιας άλλης λύπης
που ξεπέρναγε τους μάταιους ουρανούς
και σε γυρνούσε ρυθμικά σε λικνισμούς χιλιάδες
αργογυρνώντας τη ματιά έτσι καθώς χανόταν
σε στοχασμούς μιας μάταιης φυγής
και μυστικά σα σύννεφο φωτιάς
ηχηρά σαν την ηχώ του κεραυνού
ξεδίπλωνε τις μύριες γλώσσες της τις πύρινες`
Φλέγονταν ουρανοί στα μύχια της
κι όμως ήταν εκεί
μια λύπη τόσο μουγκή
τόσο πνιγμένη σε υγρά , στενάχωρα κελιά
του θυμικού σου
τόσο μονάχη

Πώς αυτή τη λύπη την άηχη, την άγευστη, τη μόνη
Πώς να τη μιλήσεις;
Πώς όνομα να της χαρίσεις;
Πώς μ' ουρλιαχτά να την ξορκίσεις;

Τα λόγια μείνανε μισά
οι ήχοι σου στερέψαν
μονάχες οι εικόνες σου εντός σου
που παλεύουν
τρεκλίζουν οι αλήθειες σου
γυψώθηκαν οι πόθοι
το μόνο που σου απόμεινε
είναι η άηχη λύπη
γι' αυτά που γύρω σου
σιωπούν
κι αργοπεθαίνουν
μηρυκάζοντας
αργά και ηδονικά
τη σιωπή
και την παραίτηση

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-05-2006