Μέχρι τέλους

Δημιουργός: Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης

Στην κυρία Βικτωρία

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το καφέ να τον πίνεις σκέτο, πικρό

να μοιάζει με τα βάσανα της ζωής

κι όταν καμιά φορά δίπλα του έχεις γλυκό

πιότερο θα τον απολαμβάνεις

όπως αγκαλιάζεις τις χαρές της ζωης


Τη μοναξιά να τη βιώνεις σιωπηλός

να σε καταπίνει όπως η άβυσσος

θεριό που σ’ έχει στριμώξει, σ’ έχει γωνιάσει.

‘Οταν το χέρι της σου αγγίξει το πρόσωπο

όλα θα απαλύνουν η ψυχή ολάνθιστη θα μοιάζει


Τους χειμώνες, τις βροχές, τις μαύρες συννεφιές

Άφησέ τα να σε αγγίξουν μέχρι το κόκκαλο

να σε μουσκέψουν να σε σκοτινιάσουν.

Γιατί όταν ο ήλιος πάλι βγει, κι όλα φωτίσουν

Θεού μηδίαμα θα νοιώσεις πως σε χαϊδεύει.


Το θάνατο να τον κοιτάξεις παλικαρίσια

να παλέψεις, με κλωτσιές με νύχια και δόντια

μάχη χαμένη θα πεις... Μα να τη δώσεις! Μέχρι τέλους

Ώσπου μια μέρα θ' ακούσεις τη φώνη: "Δεύρω έξω"

Και τότε όλα παράδεισος. Ζωή, ζωή, ζωή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2015