~* Λέξεις ανείπωτες υγρές *~ Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος Το μήνυμα που καρτερώ, των δυό ματιών σινιάλο, στους ώμους σπέρνει θέληση, που λείπει απ' το φεγγάρι και μια κραυγή ακούγετε, υπόκωφος δονίζει, ο έρωτας ο φτερωτός, που δυό βουνά χωρίζει Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [align=left][B][I]
*~* Λέξεις ανείπωτες υγρές *~*
Στο άπιαστο το όνειρο πετώ κι όλο μου φεύγει
τη θάλασσα έχω αγκαλιά κι αυτή κάπου ξεφεύγει
δεν έμελλε ν' αγγίξουμε τον κύκλο στο φεγγάρι
μες απ' τα μάτια κύλησε σαν τα πουλιά ένα δάκρυ
στα λόγια η αλήθεια μας, την κλίμακα ανεβάζει
πόθος είναι τα μάτια σου κι ο έρωτας μαράζι.
Ο πόνος έγινε καημός, μου καίει τα λογικά μου
σε όλα τα επίπεδα, στην άναρχη μου φύση
η μέρα να 'χει σύννεφα κι η νύχτα να ουρλιάζει
κι εγώ στις κορυφογραμμές καλπάζω σαν ιππότης
φυσώ ασκούς του Αίολου, σύννεφα παρασέρνω
να δω τα ματοτσίνορα, τη μουσική ν' ακούσω
της νοσταλγίας το σκοπό, χορεύουν οι αισθήσεις.
Πέραν από τα δέοντα, τον ποταμό αντικρίζω
τις όχθες του τις μαλλιαρές, στο μούσκλι φορτωμένες
λέξεις ανείπωτες υγρές, πιάνω και σκαρφαλώνω
να βρω τη διανόηση, να δω τα ριζικά της
να πιάσω τα νοήματα, τ' ανεκδιήγητα της
για να δαμάσω τ' όνειρο αυτό που μου ξεφεύγει
το θεατό μες στο μυαλό, το φως που με θαμπώνει
στο συρφετό το πέρασμα, μες τη βαθιά τη κοίτη.
Το μήνυμα που καρτερώ, των δυό ματιών σινιάλο
στους ώμους σπέρνει θέληση, που λείπει απ' το φεγγάρι
και μια κραυγή ακούγετε, υπόκωφος δονίζει
ο τέκτονας ο φτερωτός, που δυό βουνά χωρίζει ...
Όσοι με χάνουν να ζητούν, καινούριος να ξανά 'ρθω
κι όσες καρδιές με καρτερούν, νέα ζωή τους δίνω
ο άλλος Θεός δεν νοιάζεται, ξέρει να καρτεράει
με την μακροθυμία του ... κι εμένα αντρειεύει
που στέκομαι ημίθεος, αιώνες των αιώνων
στην ευρωστιά των λουλουδιών, τα βέλη μου ποτίζω.
Το όνειρο μου φώτισε, το φέγγος του δεν σβήνει
και αν ψυχορραγούσε η φλόγα του, φωτιά ξανά θ' ανάψει
ν' αναπυρώσει ο πόθος μας, που τρέφει η νοσταλγία
ωστόσο πάθος νιώθουμε, φεγγοβολιάς ουσία !
* * Nikos D. Stoforos * * ( τέκτονας = έρωτας ) Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-10-2015 | |