Μικροί θάνατοι

Δημιουργός: Ονειροπειρατής

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η πιο μεγάλη τραγωδία στη ζωή δεν είναι ο θάνατος αλλά αυτά που πεθαίνουν μέσα μας όσο ζούμε. Πολλές φορές χλευάσαμε ανθρώπους που αφιερώθηκαν σε ένα ύφασμα, μια πατρίδα, ένα χρέος, μα αυτοί τουλάχιστον πίστεψαν σε κάτι. Γι αυτούς υπήρξε κάτι αληθινό στη ζωή τους. Καταλήγω ολοένα και περισσότερο στην σκέψη ότι οι άνθρωποι αυθυποβάλλονται στην ευτυχία που προκύπτει από την έλλειψη άλλων επιλογών, ή έστω την πεποίθηση για την έλλειψή τους. Είναι μια συνθετική ευτυχία μα ανθεκτική. Ανθεκτικότερη από τις στιγμές ευτυχίας που προσφέρει μια ζωή ποτισμένη με αβεβαιότητα για όλα εκτός από το τέλος της. Εδώ η ευτυχία διαρκεί όσο και η μνήμη. Σύντομα μένουν μόνο σκιές...
Κάπου ένα ζευγάρι μοιράζεται την κλίνη. Εκείνος κοιμισμένος παλεύει με τον δικό του εφιάλτη. Εκείνη άγρυπνη από τον δικό της εφιάλτη παλεύει με τα δάκρυα. Μοιράζονται την κλίνη... Κάπου ένας άνθρωπος αποφασίζει να αυτοκτονήσει, αφού αποχαιρετίσει με τον δικό του τρόπο έναν κόσμο που ποτέ δεν τον κατάλαβε, δεν τον ένιωσε, δεν τον χώρεσε. Ζούμε μαζί μα πάντα μόνοι. Έχουμε ανάγκη την πίστη σε έναν θεό, μιαν ιδέα, έναν άνθρωπο για να δίνουμε νόημα στην καθημερινότητα που λέμε ζωή. Ο αυτόχειρας γράφει τα τελευταία του λόγια για να μοιραστεί τη μοναξιά του με έναν κόσμο που ποτέ του δεν κάθισε να τον ακούσει. Όπως γράφει κανείς τις μόνες σκέψεις του στο κλειδωμένο ημερολόγια με τον κρυφό πόθο κάποιος να τις νιώσει. Και στις δύο πράξεις υπάρχει μια παραίτηση. Θα μπορούσαμε να πούμε και αχαριστία. Φράσεις όπως “υπάρχουν και χειρότερα” είναι χιλιοειπωμένες σε τέτοιες περιστάσεις. Όμως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η χειρότερη μοίρα των άλλων μπορεί να φέρει την ευτυχία.
Πέρασαν ώρες...το άψυχο σώμα του αυτόχειρα βρίσκει επιτέλους μιαν αγκαλιά. Το κύμα ξεπλένει την όψη και τα ανομήματά του. Ίσως και να συνεχίζει να ταξιδεύει. Το γράμμα δεν το τελείωσε ποτέ, κόλλησε στη λέξη “Αγαπημενοι”...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2015