Γιάννης ο Φιλόσοφος

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Ο Γιάννης, "ο φιλόσοφος", όπως τον ήξεραν όλοι στην Perugia αλλά και στο Castelraimondo, όπου διάλεξε να ζήσει για αρκετά χρόνια, είναι από τις συγκλονιστικότερες μορφές που γνώρισα ποτέ μου. Καλή του ώρα, όπου κι αν βρίσκεται, του στέλνω την αγάπη μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πολλά τα χρόνια που δεν σ' έχω ξαναδεί,
χάνω το μέτρημα, περνούν τα δεκαπέντε.
Όταν σε γνώρισα είχες ήδη εσύ διαβεί,
γουλιά - γουλιά, της συντριβής το παρά πέντε.

Για την Perugia όταν ξεκίνησες, παιδί,
τάχα να είχαν καταλάβει την ουσία
εκείνοι που άφησες ξοπίσω στο νησί,
γιατί είχες έρωτα με τη φιλοσοφία...;

Μέθη βαθιά, βιβλία τόνοι,
πνεύμα λαμπρό που σε στοιχειώνει.

Ο κόσμος άγνωστος μα γνώρισες φυλές,
φρικιά και χίπηδες, κι όλους τους αγαπούσες...
Ναρκωτικά εσύ δεν ακούμπησες ποτές,
με άθλιο κρασί πάντα τη μοίρα σου μεθούσες...

Στο περιθώριο μα πάντα ευγενής,
στο σπίτι ερχόσουν μεθυσμένος για να κλάψεις
για έναν έρωτα που ήταν αφανής
κι εσύ ανίκανος να ζήσεις, να ξεχάσεις...

Μες στης ζωής το περιβόλι
τους μοναχούς φοβούνται όλοι.

Κι έπαιρνε η μάνα σου, αχ Γιάννη, δεν ξεχνώ,
να μάθει νέα σου μόνο στον αριθμό μου...
Εσύ τη μάλωνες... 'δεν θέλω να ενοχλώ"
πάντοτε έλεγες, μπρος στο πλατύσκαλό μου.

Ένα βραδάκι ήρθες σαν άτολμο παιδί,
τους φίλους κέρασες κρασί, μαζί κι εμένα...
Είχε πεθάνει ο πατέρας στη νησί
κι εσύ, ανυπότακτος, τον έκλαψες στα ξένα.

Μα πού ο πόνος να χωρέσει,
ο πεθαμός μια άγρια λέξη...

Κι έμεινε η μάνα μοναχή, αχ μωρέ Γιάννη,
και πάλι ρίχτηκες σαν κύμα στα βιβλία...
Εσύ φοβόσουν πως μονάχη θα πεθάνει,
με άριστα πήρες το πτυχίο σου στ' αστεία...

Και όλοι έλεγαν "να 'τος ο ξένος
που αριστεύει μεθυσμένος"...

Στη Λήμνο γύρισες και σ' έχω χάσει χρόνια...
Μόνο ένα νέο είχα μάθει πιο παλιά:
πως στην Ομόνοια μια φορά κάτι πρεζόνια
σου είχαν τσακίσει το κορμί και τα γυαλιά.

Θύμωσα τότε και δεν μπόρεσα να κλάψω...
Πού ΄σαι, βρε Γιάννη, ένα κρασί να σε κεράσω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-11-2015