Περιθώριο

Δημιουργός: LADY KALAS, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΑΤΣΙ

Μετά απο μήνες ξαναμπαίνω στο στίχοι και χαίρομαι που σας ξαναδιαβάζω όλους. Ότι και να κάνουμε στη ζωή μας, πάντα επιστρέφουμε εδώ... στον τόπο του εγκλήματος... χαχα Τη καλησπέρα μου σε όλη τη στιχοπαρέα :)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Χαμένα νιάτα μου, χαμένοι πόθοι
Πώς με κοιτάτε μέσα απ’ τον καθρέφτη…
Με μια απάθεια, του νεκρού την όψη
Κι εγώ να κρύβομαι πια σαν τον κλέφτη.

Κι εσύ να σβήσεις που ήθελες το φως μου,
Αντίπαλός σου ήταν μόνο ο χρόνος…
Να ψάχνεις άσκοπα τη φωτιά του κόσμου
Και να γερνάς πάντα στο τέλος μόνος.

Δες πώς γεμίζει η γη με χίλιους φόβους
Κι εμείς με αίσθημα χαμού στο βλέμμα…
Με ζήλο φτιάχνοντας δεκάδες κλώνους
Να βρούμε φίλους και ζώντας στο ψέμα.

Ποια φυλακή θα με ελευθερώσει,
Σε ποια ενέδρα με τυφλώνει η σκόνη
Από άλλον περιμένω να με σώσει,
Γιατί κουράστηκα να είμαι πιόνι!


Ζω στ’ αλήθεια ή δε ζω;
Σ’ έναν κόσμο σκοτεινό…


Χαμένα νιάτα μου, χαμένοι πόθοι
Το περιθώριο πλέον στενεύει…
Κι εγώ να σέρνομαι στου νου την όχθη
Με μια ψυχή που όλο αγριεύει.

Κι εσύ να κλέψεις που ήθελες το φως μου,
Αντίπαλός σου ήταν πάντα άλλος…
Να ψάχνεις άσκοπα μια γωνιά του κόσμου
Και μια ζωή να τη σκορπάς σαν σκλάβος!

Ποτέ δεν ένιωσες ν’ ανήκεις κάπου…
Να το φωνάξεις δεν είχες το σθένος
Για χρόνια όμηρος στη καρδιά του λάκκου,
Πως στη πατρίδα σου ήσουν πάντα ξένος!

Και δεν αντέχεις να ζεις πια στον πάτο,
Με μία πύρινη μπουκιά στο στόμα…
Να είναι τ’ όπλο σου πάντα γεμάτο
Κι εσύ σαν θύμα, σέρνεσαι στο χώμα!

Κουράστηκα να δίνω ότι δεν έχω,
Κουράστηκα να μένω πάντα μόνος…
Ανθρώπους κέρινους, ψευτιά ν’ αντέχω
Και να με πνίγει σαν θηλιά ο πόνος!

Κι αν έχω δύναμη να δραπετεύσω…
Κι αν έχω στόχο να αλλάξω δρόμο,
Θα πρέπει πρώτος εγώ να πιστέψω
Πώς τίποτα δε μου γεννάει τον τρόμο!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-12-2015