Μνήμη και Λησμοσύνη

Δημιουργός: nikodo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μνήμη και Λησμοσύνη

Κειός που ποθεί την μοναξιά τη γλυκο - λησμοσύνη
ορθώνει μια ξερολιθιά και πίσω όλα τ’ αφήνει

τραβάει άλλη περπατησιά και σέρνει αλλού το νου του
δεμένος με συρματαριά ζωνάρι του καημού του

θυμάμαι τον που κίναε πριχού να βασιλέψει
στα γόνατά του μ’ έπαιρνε για να με δασκαλέψει

μάζευε χούφτες ουρανό τρυγούσε την ψυχή του
τον είχα για θεούλη μου κι αυτός για δύναμή του

με το να χέρι ξέστριζε τα σκουριασμένα γένια
και ξεπετιούνταν και έπεφταν λόγια βαλσαμωμένα

με το άλλο ‘σκυβε κι έπιανε φίδια μαρμαρωμένα
κληρονομιά μου τα άφηνε να κατηχούν και εμένα

τα λόγια του τα σύναζα σα σπόρους να φυτέψω
να απλώσω μια ψυχολαλιά , το χώμα να αφρατέψω

κι ως σκάβω γη , βρίσκω άλλη γη , κόκαλα ξεσπαρμένα
κεια που κουβάλαγα μαζί , της γης τ’αποθαμένα

κειός που ποθεί την μοναξιά τη γλυκο - λησμοσύνη
τ’ αχνάρι παίρνει της ψυχής και πίσω όλα τ’ αφήνει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-12-2015