Συγισαν, το διχως αλλο

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημερα στιχοφιλαρακια, σημερα ανεβαζω ενα ποιημα που αγαπω πολυ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ποσο μ` αρεσανε, τα τρενα
τα παλια, τα σκουριασμενα
μαζι τους πισω, εγω γυριζω
σε σταθμους της επαρχιας
ζωγραφικη, μιας μελωδιας

Οταν ερχονταν Αθηνα
χωραφια, αμπελια, χωριουδακια
εβοσκαν γυρω κατσικακια

Περναγαν απο γιοφυρια
τ` αγερι απ` τα παραθυρια
επιβατες, να δροσιζει
στο Ζευγολατιο στολιδι

Ηταν της γραμμης το τρενο
ειναι απο ολους ξεχασμενο
θυμησες, με νοσταλγια
επιβατης κι` ιστορια

Φανταρακια, νεοι, γεροι
κοριτσοπουλα, τ` αστερι
ηταν το παλιο το τρενο
στο μυαλο μου, χαραγμενο

Παλιες τσαντεςκαι κοφινια
και στο Αργος μανταρινια
κολατσιο, ψωμι, τυρι
τρενο που`χαν οι φτωχοι

Σαπισαν, καιρο οι ραγες
φυγαν, ολοι οι σταθμαρχες
εγκλημα, εγινε μεγαλο
συγισαν, το διχως αλλο

Θυμαμαι τοσα, οταν περνω
το τρενο στο παλιο σταθμο
αγαπες, αγκαλια τα ζευγαρακια
τα καλα τους τα παιδακια

Το ταγαρι του φτωχου
το εχειν καθε χωρικου
που ερχοτανε στη πολη
ανωνυμοι...γινηκαμε ολοι

Μιλαγαν, τα τρενα εκεινα
ειχαν του καιρου πατινα
μια μελαγχολια, μια λυπη
οι ραγες χαθηκαν στη ληθη

Εικονα μονο του μυαλου
κληρονομια...ρομαντικου


Μιλω για τη διαδρομη Αθηνα- Καλαματα που εχει πολλα χρονια σταματησει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-12-2015