Της φτωχής μου νιότης

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στο περιβόλι της φτωχής μου νιότης,
όπου η σάρκα ήταν πρόθυμη κι ο νους
αρμένιζε, σαν πρώτος ταξιδιώτης,
σε τόπους νέους, μαγεμένους, μακρινούς.

Θυμάμαι σκυθρωπό, το πρόσωπο μου,
όπως του πλοίαρχου στην φουσκοθαλασσιά,
το μάντευα νωρίς, το ριζικό μου
κι έριχνα μέσα μου την άγκυρα βαθειά.

Φίλοι πολλοί, μου έταζαν λιμάνι...
να μείνω, τάχα να γλυτώσω, να σωθώ.
Να πάρω σπίτι, δυο σκαμνιά, ντιβάνι
κι όπως εκείνοι: έναν τάφο να χωθώ.

Το περιβόλι της φτωχής μου νιότης,
δεν ήταν κήπος, φροντισμένος, τακτικός.
Γινόταν μάχη κι ήμουν ο στρατιώτης:
ο πιο ανάξιος - κι ο πιο ιδανικός!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-12-2015