Ευτυχία θα 'ναι

Δημιουργός: Jorlin

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ίσως ευτυχία να ‘ναι
Να ‘μαστε πάλι αγκαλιά
Και να κλαίμε κι οι δυο

Κυοφορώ το πιο θεσπέσιο όνειρο
Μα με πονάει φριχτά
Σα να βλασταίνουν μέσα μου τριανταφυλλιές
Με σωρούς πανέμορφα τριαντάφυλλα
Τόσα πολλά όμως που να μην τα χωράω
Και να με ξεσκίζουν όλο και πιο πολύ τ’ αγκάθια τους

Τι ψάχνεις άλλο να βρεις;
Αφού το ξέρεις…
Εγώ ήμουν, εγώ και καμιά άλλη
Το ξέρεις, το κατάλαβες από την πρώτη στιγμή

Ευτυχία θα ‘ναι
Να ‘μαστε πάλι αγκαλιά
Ο ένας στα χέρια του άλλου
Να ξεπλύνεις με τα δάκρυά σου τα δικά μου
Τον πόνο σου με τον πόνο μου
Να κλαις για τα φοβερά που σου συνέβησαν
Και να μη νιώθεις ντροπή, ούτε αδυναμία πια
Παρά μόνο ανακούφιση και μια υπέροχη, πρωτόγνωρη ελευθερία
Μέσα στη ζεστασιά της αγκαλιάς μου

Τριαντάφυλλα και κόκκινα βελούδα μέσα μου
Πεταλούδες, πουλάκια και μονόκεροι
Κι ένας απέραντος, ροζ ωκεανός τρυφερότητας
Μου ‘πες τότε πως δεν πιστεύεις σ’ όλα αυτά
Μου ‘παν κι άλλοι ότι δεν είναι σωστό να τα αποκαλώ αυτά
«Αγάπη»
Εγώ θα πω μόνο
Πως όλα αυτά είναι δικά μου
Και σα δικά μου εγώ τ’ αποκαλώ όπως θέλω
Είναι δικά μου και κομμάτια μου μαζί
Όλα αυτά τα εξαίσια τοπία και τα ονειρικά πλάσματα
Ή
Όλα αυτά τα αφελή και τραγελαφικά
Ναι, είμαι εγώ

Γύρω βουίζει ο κόσμος ο ξένος
Οι άλλοι κι οι άλλες
Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι άλλοι
Δεν έχει σημασία
Όσο διαφορετικοί κι αν είναι
Όσο όμορφοι κι ελκυστικοί
Πάντα θα ‘ναι οι Άλλοι
Κι εμείς θ’ ασφυκτιούμε ανάμεσά τους
Δίπλα τους, αποκάτω τους
Και όσο τρανή κι αν είναι η ποικιλία τους
Τόσο ίδιο, πεζό και κοινότυπο
Θα ‘ναι αυτό που θα εξάπτουν στις ψυχές μας
Σα να φέρνουμε άσκοπους κύκλους σε διαφορετικά μα ομοίως μονότονα μέρη
Χωρίς σκοπό και προορισμό
Σα να γυρνάμε όλο τον κόσμο
Χωρίς να φτάνουμε ποτέ στην πατρίδα
…
Αφού το ξέρεις, το κατάλαβες κι εσύ απ’ την πρώτη στιγμή
Εγώ ήμουν για σένα
Κι εσύ ήσουν για μένα

Ευτυχία θα ‘ναι
Να βρεθούμε και πάλι μαζί
Να σ’ αγκαλιάσω και να μ’ αγκαλιάσεις
Και να γίνουμε κι οι δυο τόσο αδύναμοι και μικροσκοπικοί
Και να βάλουμε τα κλάματα
Για όσα χάσαμε στην πορεία μέχρι να συναντηθούμε
Για όσα θα θέλαμε να χαρίσουμε ο ένας στον άλλον
Αλλά δεν τα ‘χουμε πια
Κι έπειτα, άδειους και λυτρωμένους
Να μας τυλίξει αυτό το βελούδινο κόκκινο φως
Που θα επιμένω πάντα ν’ αποκαλώ «αγάπη»
Και ν’ αρχίσουμε ξανά ευθύς να μεγαλώνουμε και να δυναμώνουμε
Αληθινά αυτή τη φορά, χωρίς αρματωσιές και πανοπλίες
Αντλώντας ενέργεια και ισχύ ο ένας απ’ τη ζεστασιά του άλλου
Και κανείς απ’ όσους μας δουν από μακριά δε θα μπορεί να πει, κανείς δε θα ξέρει
Αν εμείς γεννήσαμε αυτό το υπέροχο φως που μας κατακλύζει
Ή αν είμαστε εμείς δημιουργήματά του

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-12-2015