θα διασκισω τ απειρο, μονος

Δημιουργός: aridaios

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

θα διασκισω τ απειρο, μονος.


Θελω την απολυτη ησυχια μου
μετα τις εντονες στιγμες της φυγης σου.
Θελω και λιγο χωμα
για να σκεπασω τα κομματια μου
που αφησες κλεινοντας ερμητικα την πορτα.
Ο υποκωφος ο χτυπος της, μαχαιρια
που εκοψε το νοημα της ζωης.
Εγω,το μονο που προλαβα,
να σφιξω τα χειλη μου.
Χειλη σε κατασταση αφαιμαξης
αφου ''ζουσαν΄΄ απο τα φιλια σου.
Και το ονομα σου να βγαινει απο κει σαν λυγμος.
Σιχαθηκα τα ερειπια της χαμενης νιοτης μου
μα πιο πολυ τα σαπια νιατα μου.
Τυχεροι οι νεκροι.
Εχουν ξεχασει τις πικρες της ζωης.
Και τα βουνα που ποτε δεν γερνουν.
Το χειμωνα στα χιονια προσμενουν
την ανοιξη να πρασινησουν.

Αηδιες,ομως...
Ο χρονος εγινε για να κυλαει.
Οι ερωτες για να τελειωνουν,καποτε.
Αν θα μεινουν ανεξιτηλοι θα το δειξει...

Ας πηγαινει η ζωη μου προς τον διαολο.
Εγω θα διασκισω το απειρο
με ενα μεγαλο διασκελισμο...
Μονος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2016