Μοναξιά

Δημιουργός: Νικηφόρος Ουρανός 38

Καλό ξημέρωμα σε όλες τις φίλες και σε όλους τους φίλους!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΜΟΝΑΞΙΑ


Όταν βγαίνω απ’ το σπίτι,
και τραβώ για τη δουλειά.
Κάτι μούρες σκάνε μύτη,
με φωνάζουν ερημίτη,
και βουρ τα κουτσομπολιά.

Μια φορά στις δεκαπέντε,
πάω και στον καφενέ.
Με Γαρμπή ή με Πουνέντε,
έστω και στο παραπέντε,
μόνος πίνω τον καφέ.

Μόλις παίρνει και βραδιάζει,
στο γραφείο μου σκυφτός.
Η ψυχή μου αραδιάζει,
παλιά γράμματα διαβάζει,
ως το μέσον της νυχτός.

Με πληγώσαν οι ανθρώποι,
και γι' αυτό ζω μοναχός.
Μιας ζωής όνειρα, κόποι,
οι ευγενικοί μου τρόποι,
σβήσανε ολοταχώς.

Επωδός
Μοναξιά πικρή που είσαι,
σαν τον σκέτο μου καφέ.
Μοναξιά που δε μ’ αρνείσαι,
που ποτέ δε με στερείσαι,
και δε με ξεχνάς ποτέ.

Γιώργος Δ. Σ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-01-2016