Γράμματα στην Ν. #7

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Γράμματα στην Ν. #7</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Γράμματα στην Ν. #7</b><p>Δημιουργός: Fodas-poel<p><i> http://pareklinonasti.blogspot.gr/2016/01/7.html</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
Κάθομαι να τελειώσω το γράμμα που επιτέλους θα σου στείλω και η ώρα είναι 8 το πρωί, το πολύ σε εξήντα λεπτά θα πρέπει να φύγω για δουλειές και άρα καλό θα ήταν να συντομεύω. Έχω στο πλάι μου τα τελευταία τρία γράμματα που σου έχω γράψει τους τελευταίους μήνες, αλλά δεν έκανα ποτέ τον κόπο να σου  στείλω.  Μέχρι προχθές σκεφτόμουν να στα ταχυδρομήσω ένα-ένα  ή μαζεμένα κι ας έχει περάσει καιρός απ’ τη στιγμή που έγινε η σύλληψη τους, έτσι από τσαχπινιά. Άλλωστε δεν πάει και πολύ καιρός. Ένα εξάμηνο το πολύ και πόσα πράγματα μπορούν να αλλάξουν σε ένα εξάμηνο;<br />
<br />
Hint: Πολλά.<br />
<br />
Εν’τέλει αποφάσισα να μην το κάνω, τα διάβασα ξανά και ξανά. Μ’αρέσουν. Αλλά μ’αρέσουν όπως μ’αρέσει η λογοτεχνία. Κι ακόμα χειρότερα μ’αρέσουν όπως μ’αρέσει η λογοτεχνία των πιο ήρεμων και όμορφων στιγμών, αυτών που υπάρχει ελπίδα ακόμα για κάτι ή που η απελπισία τουλάχιστον είναι προιόν μιας σχετικά υποφερτής κατάστασης. Έπρεπε να στα ‘χα στείλει όταν στα γραφα, τώρα είναι πολύ αργά γιατί ότι έχουν να σου πουν για μένα είναι μια νερόβραστη σούπα με κεράκια, δελτία ανεργίας του οαέδ, μπουκάλια κρασιού κλπ. Anyway ξέχασε το. Καλύτερα που δε σου γραψα τόσο καιρό. Η μετάβαση μου από έναν ελαφρώς χαζοχαρούμενο σε έναν  ελαφρώς χαζό ίσως να σου φαινόταν κάπως. Δεν είμαι και πολύ πλεον χαρούμενος, όχι.<br />
<br />
Τέσπα, άστα να τα φάει η γάτα μου. Είναι ο καλύτερος αναγνώστης που είχα ποτέ. <br />
<br />
Η Αθήνα είναι όπως την ξέρεις και λίγο χειρότερα. Το πιο συνηθισμένο κίνητρο που σου δίνει για να μην κάνεις ναρκωτικά είναι η έλλειψη χρημάτων, το πιο συνηθισμένο κίνητρο που σου δίνει για να κάνεις ναρκωτικά είναι η έλλειψη χρημάτων. Πρόσφατα καθόμουν σε μια κατάληψη με έναν καινούργιο γνωστό μου, καλό παιδί φαινόταν(όλοι φαινόμαστε καλά παιδιά , όσοι δε φαίνονται τρώνε μπούλινγκ, όσοι είναι τρώνε απ' το άλλο μπούλινγκ, το ταξικό) και του έλεγα διάφορα σχέδια μου για να τα “κονομήσω” τώρα που έχω και τυπικά αποδεχτεί ότι δε θέλω να δουλέψω ούτε ώρα σε αυτό που σπούδασα. Με κατηγόρησε ότι είμαι φιλοχρήματος, τον κατηγόρησα ότι είναι μικροαστός και φοιτητής, μου είπε ότι δε σπουδάζει και απλά κάθεται. Του απάντησα «Ακριβώς!» και το λήξαμε εκεί. Κάναμε δυο τσιγάρα απ΄τη Στουρνάρη μαζί και τα βρήκαμε.Μια φράση λέει πώς αν οι μπάτσοι είχαν επίγνωση του κοινωνικού τους ρόλου θα γινόντουσαν οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του συστήματος, ίσως και εγώ όταν ήμουν στο πρώτο έτος της φιλοσοφικής, αν είχα επίγνωση του γιολαρίσματος (του ηλίθιου και μη παραγωγικού επιπλέον) που έριχνα θα είχα τουλάχιστον σπάσει τα μούτρα μου κοπανώντας τα σε έναν τοίχο.<br />
<br />
Τα έσπασα όταν πήρα πτυχίο, δεν πειράζει.<br />
<br />
Δεν είναι όλα άσχημα όμως, υπάρχουν πάντα και οι όμορφες στιγμές στη ζωή. Να σε παίρνει ο ύπνος σε παγκάκια πχ και όταν ξυπνάς να τρομάζει κόσμος που σε θεωρεί πρεζάκι και επειδή φεύγει τρέχοντας να σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα για τις επόμενες 2-3 μέρες(επειδή τον τρόμαξες πάντα κι όχι για τον χαρακτηρισμό, γιατί συνήθως τα πρεζάκια είναι καλύτεροι άνθρωποι απ’ τους μικροαστούς των βορείων προαστείων). Να προσπαθείτε να πιείτε ένα τσιγάρο με μια φίλη σου, να καταλήγει στο νοσοκομείο με κρίση πανικού και οι γιατροί να σας κοιτάνε περίεργα επειδή αυτή έχει μπλε μαλλί και εσύ της ρίχνεις μερικά χρόνια άρα προφανώς είσαι ο σάπιος ντίλερ που την πηδάει και αυτή μια ράντομ πεταμένη. Στο διπλανό θάλαμο μια συνάδερφος σου, φιλόλογος, έχει έρθει με νευρική ανορεξία, ξερνάει συνεχώς βάζοντας δάχτυλο(στο στόμα) αλλά μιλάει στο τηλέφωνο με μια μαθήτρια της προσπαθώντας να την πείσει να κάνει κάτι ασκήσεις στα αρχαία κατεύθυνσης...<br />
<br />
Πρώτη φορά μου φάνηκε πιο γοητευτική  δασκάλα από  μαθήτρια.<br />
Να σας κεράσω ένα ποτό συνάδερφε; <br />
Α ναι δεν πίνετε.<br />
Έλατε να χορέψουμε, καίει θερμίδες.<br />
<br />
Είχα και γενέθλια το Νοέμβρη που πέρασε, ε βέβαια ναι, 23 στα 24, γιολο. Έγραψα ένα ποιήμα με ένα φίλο μου, ήπια αρκετό(για να την παλέψω) χόρτο, άραξα, δεν γιόρτασα, μου αφιέρωσαν ένα κομμάτι και ένα ράντομ κουπλέ και εγώ αφιέρωσα με τη σειρά μου 16 σελίδες ποιήματα. Fair-fair. Ίσως κάποτε λήξω μέσα μου αν το να γιορτάζει κανείς τέτοια πράγματα τον κάνει πιο ζώο ή πιο άνθρωπο. Μέχρι τότε επιλέγω να μη τα γιορτάζω. Έχω άσχημες αναμνήσεις, 2012 πχ, οι δυο μας αγκαλιά με ένα μπουκάλι κρασί (ναι σαν τις ταινίες) και ο φρικαρισμένος πατέρας σου να ορμάει να μας το πάρει επειδή θα γίνουμε αλκοολικοί αν πίνουμε κρασί σπίτι και όχι έξω.<br />
<br />
Χρήση ουσιών στα πλαίσια της κοινωνικής διασκέδασης λέει ένας σύντροφος αλλά η κοινωνία και η διασκέδαση της είναι πιο άρρωστες απ' ότι θα γίνει ποτέ οποιαδήποτε χημεία μάλλον. <br />
<br />
Μου έχουν κάνει πολλές μαλακίες στη ζωή μου, αυτή όμως μπαίνει άνετα στη λίστα με τα πράγματα που δε θα συγχωρίσω ποτέ. Δεν είναι ότι κυνηγάω να το πατσίσω ή κάτι τέτοιο είμαι οκέι με το ότι ποτέ δεν μπόρεσα να πιώ αυτό το κρασί με την ησυχία μου όπως έπρεπε. Απλά άντε γαμήσου ρε συ. Δεν κυνηγάω την αλλοτρίωση, δεν κυνηγάω το χιπιλίκι, κυνηγάω τους ανθρώπους που με εμποδίζουν να ζήσω σαν άνθρωπος, με κρασί σε γυάλινα ποτήρια και πίτσες σε πλαστικά πιάτα. Μέχρι εκεί έφτασε το μυαλό μου, μου κόβει λίγο για να σκεφτώ, μου κόβει λιγότερο για να γράψω. Και γενικώς...Και γενικώς...<br />
<br />
Και γενικώς μεγάλη φράση το «Άντε γαμήσου ρε συ»<br />
αρκεί να λέγεται με σωστό ύφος<br />
γιατί εμένα ρε αγάπη μου με έχουν κουράσει και οι πολύ θυμωμένοι<br />
και αυτοί που δεν έχουν θυμώσει για τίποτα στη ζωή τους<br />
και όσοι σέβονται πάρα πολύ την ανθρώπινη ζωη γενικά κι αόριστα<br />
και όσοι θα σκότωναν χωρίς να πεταρίσει το βλέμμα τους<br />
νομίζω μόνο οι κουρασμένοι δε με έχουν κουράσει<br />
και μόνο έτσι θέλω να βρίζω πια, κουρασμένα.<br />
<br />
<br />
Κάτι ακόμα. Έκανα New Year’s Resolution. Από φέτος θα κρατάω τα εισητήρια από τα μέρη που πηγαίνω. Όσο σκέφτομαι πόσα πολλα εισητήρια θα μπορούσα να έχω στη συλλογή μου αλλά δεν ασχολήθηκα να τα κρατήσω στεναχωριέμαι αφάνταστα. Βέβαια ποτέ δεν πήρα τον κώλο μου να έρθω να σε δω. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι θα καταλήξουμε να μένουμε στην ίδια γειτονιά, σε διπλανά σπίτια και δεν θα χτυπήσουμε ο ένας την πόρτα του άλλου ούτε για λίγο ζάχαρη. Άσε που πρέπει να κόψω και τη ζάχαρη γιατί το στόμαχι μου είναι πιο φρικαρισμένο απ’ το μυαλό μου και ξερνάει για πλάκα τώρα τελευταία. Αλλά μέχρι να γυρίσεις θα έχει καλμάρει. Όσο για το μυαλό. Πως θα αντιδράσει όταν γυρίσεις, ε αυτό είναι μια άλλη κουβέντα αλλά για την ώρα απολαμβάνει κάθε χαζούλικη διαδρομή προς το ταχυδρομείο ή τουλάχιστον την απολαμβάνει πολύ περισσότερο από άλλες και άλλες διάδρομες για διάφορους και αδιάφορους τόπους.<br />
<br />
Φώνδας<br />
<br />
PS. Όταν στέλνεις γράμμα κάπου που γουστάρεις πολύ δε θα έπρεπε να παίρνεις κάτι σαν εισητήριο ότι ταξίδεψες για εκεί;<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-01-2016</td><td valign=top></td></table><br />